Abstrakt

Alergeny roztoczy są zaliczane do grupy alergenów inhalacyjnych o właściwościach antygenowych o dużym znaczeniu w patogenezie chorób układu oddechowego i skóry. Do najczęstszych schorzeń związanych z przewlekłą ekspozycją na te aeroalergeny należą: alergiczny nieżyt nosa, astma oskrzelowa oraz atopowe zapalenie skóry. Alergeny roztoczy są białkami prostymi lub glikoproteinami o zróżnicowanej budowie cząsteczkowej oraz odmiennych funkcjach biochemicznych. Zdolność uczulająca tych białek wynika z ich właściwości fizykochemicznych. Poszczególne alergeny pełnią m.in. funkcje białek strukturalnych, działają jako enzymy, transportują lipidy, wiążą jony metali oraz mają zdolność glikozylacji. Proteazy alergenne roztoczy degradują ponadto białka nabłonka skóry, w wyniku czego osłabiają jej naturalną barierę ochronną i wywołują odpowiedź układu immunologicznego. Cząsteczki te indukują również uwalnianie cytokin prozapalnych: interleukiny 4 (IL-4), interleukiny 6 (IL-6), interleukiny 8 (IL-8), eotaksyny, a także czynnika stymulującego kolonie granulocytów i makrofagów – GM-CSF. W artykule przedstawiono strukturę trzeciorzędową głównych i pośrednich alergenów roztoczy oraz ich klasyfikację. Opierając się na doniesieniach literaturowych dotyczących budowy chemicznej białek uczulających, podkreślono, że odmienności strukturalne między białkami homologicznymi o właściwościach alergizujących dotyczą rozmieszczenia reszt aminokwasowych na powierzchni cząsteczki. Powinowactwo do wiązania przez IgE oraz podobieństwa i różnice w sekwencji aminokwasowej alergenów stanowiły również podstawę do określenia reaktywności krzyżowej białek uczulających. W pracy wskazano przykład tego zjawiska, opisując istnienie wspólnych alergenów dla różnych gatunków roztoczy.

Roztocze − charakterystyka organizmów

Roztocze (Acari) to rząd pajęczaków zamieszkujących wszystkie strefy klimatyczne, w tym również obszary polarne. Wśród kilkudziesięciu tysięcy znanych gatunków większość odżywia się saprofagicznie, niektóre przenoszą choroby, a część jest zaliczana do pasożytów zewnętrznych człowieka i zwierząt (np. Sarcoptes scabiei czy przedstawiciele rodziny Dermanyssidae i Ixodidae). Wiele gatunków może również uczulać człowieka. Alergolodzy dzielą roztocze na dwie grupy: mieszkaniowe (Dermatophagoides pteronyssinus, Dermatophagoides farinae, Euroglyphus maynei) oraz magazynowe (Acarus siro, Lepidoglyphus destructor, Glycyphagus domesticus, Tyrophagus putrescentiae) [42]. Dwa gatunki roztoczy kurzu domowego D. pteronyssinus i D. farinae stanowią przeważające źródło białek uczulających, wywołujących choroby alergiczne u ludzi, takie jak przewlekły nieżyt nosa, astmę oskrzelową oraz atopowe zapalenie skóry [10,17,53]. Optymalne warunki rozwoju przedstawicieli tych gatunków zapewniają odpowiednia wilgotność względna i temperatura powietrza, które w przypadku D. pteronyssinus wynoszą: odpowiednio 80% i  25°C. W warunkach istotnie odbiegających od wymienionych dochodzi do znacznego zahamowania wzrostu hodowli [39,42]. Tovey i wsp. wykazali, że białko Der p 1, obecne w  próbkach powietrza pochodzącego z  pomieszczeń domowych, występuje w postaci cząsteczek o średnicy większej niż 10 μm [54]. Ze względu na rozmiary alergen ten jest zatrzymywany w przednim i w środkowym odcinku jamy nosowej oraz w części ustnej gardła [45]. Tylko sporadycznie białko Der p 1 może przedostawać się wraz z wdychanym powietrzem do płuc [13,40,45,54].

Alergeny roztoczy − podział ze względu na alergenność i właściwości biochemiczne

W  literaturze przedstawiono kilka podziałów alergenów roztoczy dokonanych na podstawie siły właściwości uczulających, budowy strukturalnej, masy cząsteczkowej oraz funkcji biologicznej [5]. Szczególnie interesująco prezentowały się wyniki badań mających określić biochemiczną funkcję poszczególnych białek alergenowych. Jak się okazało, funkcje te są zróżnicowane, a poszczególne białka to: proteazy cysteinowe, białka strukturalne, białka transportujące lipidy, profiliny oraz białka wiążące ligandy [5]. Alergeny roztoczy są białkami prostymi lub glikoproteinami o masie cząsteczkowej 11-190 kDa. Alergeny o najsilniejszych właściwościach uczulających, stanowiące główną przyczynę alergicznego nieżytu nosa i astmy pochodzą m.in. z D. pteronyssinus i D. farinae [3,12]. Wyizolowany cDNA alergenu Der p 1 koduje syntezę białka o sekwencji identycznej w 82% z sekwencją papainopodobnych proteaz cysteinowych [9].

Alergeny Der p 1 i Der f 1

Proteazy cysteinowe Der p 1 i Der f 1 według nomenklatury Międzynarodowej Unii Towarzystw Immunologicznych (International Union of Immunological Societies, IUIS) należą do grupy 1 alergenów roztoczy [1]. Są to cząsteczki o ciężarze 25 kDa, których homologia sekwencji aminokwasów wynosi 89% [8,16]. Thomas i wsp. uważają, że białka te są wydzielane jako enzymy trawienne do jelit roztoczy [51], a następnie kumulują się głównie w kulkach kałowych przedstawicieli rodzaju Dermatophagoides (pozostała część antygenów alergizujących jest gromadzona w ciałach stawonogów oraz ich oskórku) [51]. W odchodach tych pajęczaków zawartość Der p 1 wynosi nawet 10 mg/ml [54]. Szacuje się, że wystarczy zaledwie 2 μg białek uczulających z grupy 1 w 1 gramie kurzu, by wywołać nadwrażliwość na alergeny roztoczy kurzu domowego [11]. Proteazy Der p 1 i Der f 1 nie tylko wywołują reakcje alergiczne, ale także degradują białka nabłonka skóry [23]. Struktura krystaliczna tych alergenów oraz ich rekombinowane prodomeny zostały zdefiniowane i opisane przez Chruszcza i wsp. [7,8]. Dowiedziono, że mimo dużej homologii sekwencji, Der p 1 i Der f 1 nie mają identycznej struktury. Der p 1 jest monomerem zawierającym w swojej budowie miejsce wiążące jon metalu. Zespół Chruszcza na podstawie badań dyfrakcyjnych wykazał, że jest to jon Ca2+ [8]. Der p 1 zmienia przepuszczalność nabłonka dróg oddechowych w wyniku proteolizy białek okludyny i klaudyny, które tworzą motyw strukturalny zwany obwódką zamykającą, regulującą przepuszczalność tkanki nabłonkowej w drogach oddechowych. Dodatkowo Der p 1 indukuje uwalnianie mediatorów prozapalnych: interleukiny 6 (IL-6) oraz interleukiny 8 (IL-8), eotaksyny, a także czynnika stymulującego granulocyty i makrofagi (granulocyte/macrophage colony-stimulating factor, GM-CSF) [24]. Poza tym, przez stymulowanie bazofili i komórek tucznych drogą IgE–zależną, doprowadza do uwalniania i syntezy de novo interleukiny 4 [3]. Wykazano też, że proteaza ta zwiększa skurcz mięśni gładkich oskrzeli królików wywoływany przez acetylocholinę oraz zmniejsza odwracalny skurcz tkanki mięśniowej dolnych dróg oddechowych wywoływany przez izoprenalinę [20]. Na podstawie eksperymentów in vitro dowiedziono, że alergen Der p 1 dzięki swoistej proteolizie cząsteczki CD23 (receptora o niskim powinowactwie do IgE), znajdującego się na powierzchni ludzkich limfocytów B może zwiększać wytwarzanie przeciwciał IgE [20,25,33,43,49]. Białko Der p 1 oddziałuje także na limfocyty T, rozdzielając podjednostki receptora CD25 obecnego na ich powierzchni. Aktywność ta prowadzi do zmniejszenia sekrecji interferonu γ, aktywatora makrofagów. Receptor CD25 jest niezbędny w procesie proliferacji limfocytów Th1, a jego rozszczepienie przez alergen Der p 1 może skierować odpowiedź immunologiczną w  kierunku namnażania limfocytów Th2 [44]. Proteaza cysteinowa wyizolowana z D. pteronyssinus ma również zdolność rozdzielania białka CD40 na mniejsze fragmenty, w wyniku czego komórki dendrytyczne zmniejszają wytwarzanie IL-12, odgrywającej główną rolę w stymulowaniu limfocytów T. Jednocześnie wykazano, że komórki dendrytyczne pacjentów uczulonych na D. pteronyssinus w obecności alergenu Der p 1 wydzielają więcej cytokin (IL-6, IL-10) i chemokin (CCL-17, CCL-22) oraz mniej IL-12 niż komórki prezentujące antygen u osób zdrowych [19]. Znane są również inne funkcje alergenu Der p 1, takie jak inaktywacja alfa1-antytrypsyny, glikoproteiny osocza krwi czy inaktywacja inhibitorów elastazy. Alfa1 -antytrypsyna jest inhibitorem proteaz serynowych wywołujących stany zapalne w drogach oddechowych, dlatego zablokowanie jej aktywności nasila proces przewlekłego zapalenia [30]. Inaktywacja inhibitorów elastazy, uwalnianej w wyniku reakcji zapalnej przez granulocyty obojętnochłonne, może się przyczyniać do zmian w tkankach wywoływanych aktywnością tych komórek. Zespół Deba prowadził doświadczenia na myszach, na podstawie których wykazał, że Der p 1 powoduje degradację białek A i D surfaktantu w pęcherzykach płucnych [14]. Białka surfaktantu należą do rodziny wapniowozależnych lektyn, aktywujących pęcherzykowe makrofagi i pełnią ważną rolę w mechanizmie obronnym organizmu na poziomie płuc [14].

Miike i Kita wykazali, że alergen Der f 1 pobudza degranulację ludzkich eozynofili, co powoduje uwalnianie neurotoksyny, która z kolei zwiększa odpowiedź immunologiczną limfocytów Th2 [36]. Alergen Der f 1 podobnie do Der p 1 występuje w formie monomeru. Chruszcz i wsp. obecnie twierdzą, że w jego strukturze również występuje domena wiążąca jon Ca2+ [8], a jeszcze w 2009 r. inni badacze podawali, że w strukturze proteazy nie ma tej domeny [7,8]. Funkcja jonu wapnia jest wciąż nieznana. Jego rola prawdopodobnie nie jest bardzo istotna dla zachowania całkowitej konformacji białka, choć przypuszcza się, że bierze on udział w wiązaniu innych ligandów [8]. Doniesienia literaturowe o  aktywności proteolitycznej Der f 1 w odpowiedzi prozapalnej wskazują, że znacznie osłabia on funkcję barierową skóry [8]. Naukowcy z Japonii ponadto wykazali, że Der f 1 dzięki aktywności proteolitycznej może indukować aktywację transformującego czynnika wzrostu (transforming growth factor β, TGF-β), odpowiedzialnego za kontrolę proliferacji oraz różnicowanie większości typów komórek [37]. Białko TGF-β jest cytokiną przeciwzapalną zaangażowaną w  patofizjologię astmy oskrzelowej, w szczególności w zmiany strukturalne w oskrzelach, zwane remodelingiem dróg oddechowych [35,41]. Alergen Der f 1 występuje w pięciu znanych formach polimorficznych, a zespół Thomasa opisał 23 izoformy Der p 1 [52]. Różnice między rozpatrywanymi proteinazami są prawdopodobnie przyczyną odmienności wiązania IgE. Mimo że alergeny te wykazują wysoką reaktywność krzyżową u  ludzi, to jednak wiązanie wspomnianych przeciwciał wskazuje na wysoki stopień specyficzności gatunkowej tych białek [6,26,33].

Różnice strukturalne między alergenami Der p 1 i Der f 1 dotyczą czterech fragmentów powierzchniowych. Jednak podobieństwo pozostałych fragmentów stanowi przypuszczalną podstawę dla reaktywności krzyżowej. Wiązanie cząsteczek wody może mieć duże znaczenie z punktu widzenia katalitycznej aktywności proteaz cysteinowych. Analiza kompleksów wielkocząsteczkowych wykazała, że cząsteczki wody wpływają na lepsze dopasowanie powierzchni oddziałujących ze sobą [50].

Alergeny Der p 2 i Der f 2

Alergeny Der p 2 i Der f 2 to cząsteczki o ciężarze 15 kDa, reprezentujące według nomenklatury Międzynarodowej Unii Towarzystw Immunologicznych 2 grupę alergenów roztoczy, których wzajemna homologia sięga 88% [55].

Stewart i wsp. przypuszczali, że białka te są lizozymami, jednak hipoteza ta nie została potwierdzona [21,46]. Der p 2 i Der f 2 nie pełnią funkcji enzymatycznych, lecz należą do rodziny białek mających domenę ML wiążącą lub transportującą lipidy, podobnie jak białka NPC2 (Niemann-Pick type C2 proteins). NPC2 jest homologiem alergenów roztoczy z grupy 2, który pełni funkcję glikoproteiny lizosomalnej wiążącej cholesterol [28,34]. Mimo że Der p 2 nie ma aktywności proteolitycznej, istotnie wpływa na funkcjonowanie dróg oddechowych. Alergen ten reguluje uwalnianie czynnika wzrostu komórek nerwowych (nerve growth factor, NGF) z nabłonka dróg oddechowych z udziałem reaktywnych form tlenu (reactive oxygen species, ROS) [18]. Badania modelowe na zwierzętach dowodzą, że nadmierne wytwarzanie ROS, kontrolujących uwalnianie NGF, prowadzi do powstawania stanów zapalnych w nabłonku dróg oddechowych, a  w  konsekwencji do jego uszkodzenia i  przebudowy [38,56]. Zjawiska te są podstawą do rozwoju chorób alergicznych [4].

Derewenda badał budowę cząsteczek alergenów Der p 2 i Der f 2, w której wyróżnił przeciwrównoległe struktury beta oraz hydrofobową kieszeń [15,29]. Przestrzenną strukturę Der f 2 tworzą dwie przeciwrównoległe struktury β przykrywające się wzajemnie, charakterystyczne dla nadrodziny immunoglobulin [10]. W cząsteczce tego alergenu ponadto występują trzy mostki dwusiarczkowe wiążące kowalencyjnie reszty aminokwasowe 8 i 119, 21 i 27 oraz 73 i 78, które są bardzo ważne dla wiązania Der f 2 przez IgE [48]. Białka te są wysoce termostabilne i zachowują aktywność nawet w temperaturze do 100°C [3]. Der p 2 może działać również jako adiuwant wspomagający odpowiedź immunologiczną, dzięki współpracy z receptorami TLR (Toll-like), które pośredniczą w wytwarzaniu cytokin odpowiedzialnych za wywoływanie odpowiedzi układu odpornościowego [22]. Alergeny z grupy 1 i 2, określane jako główne alergeny roztoczy, wywołują wysokie miano przeciwciał IgE skierowanych przeciwko tym białkom uczulającym i cytokin Th2 u pacjentów z alergią [53]. Thomas i wsp. w badaniach na grupie 12 alergików uczulonych na roztocze wykazali dodatnie testy skórne na Der p 1 u 11 osób, a u 9 spośród 12 pacjentów zaobserwowano pozytywny wynik testów skórnych z Der p 2 [53]. Homologia reszt tworzących powierzchnię wiążącą immunoglobuliny tych alergenów sięga 86%, a większość z nich jest konserwatywna, co pozwala na podobną zdolność wiązania IgE. Epitopy te zbadano metodami spektroskopii NMR oraz modelowania strukturalnego in silico. Podobieństwa między Der f 2 i Der p 2 wyjaśniają wysoką reaktywność krzyżową między tymi alergenami [47]. Szacuje się, że identyczność sekwencji dwóch alergenów sięgająca 70% leży u podstaw wewnątrzgatunkowych reakcji krzyżowych, wśród bliskich gatunków organizmów oraz między gatunkami należącymi do rodzin odległych filogenetycznie, zamieszkujących często inne rejony geograficzne. Rozbieżności między dwoma alergenami homologicznymi występują przede wszystkim w zakresie ich struktury trzeciorzędowej i dotyczą rozmieszczenia reszt aminokwasowych na powierzchni cząsteczki [3]. Dzięki tym informacjom wykazano, że sekwencja aminokwasowa alergenów pochodzących z różnych gatunków roztoczy D. pteronyssinus, D. farinae, D. microceras i D. siboney jest bardzo podobna, sięga 80% [3]. Arlian i wsp. za pomocą immunoelektroforezy krzyżowej ponadto wykazali istnienie około 6 wspólnych alergenów dla Dermatophagoides pteronyssinus i  Euroglyphus maynei, należącego do rodziny Pyrogliphidae [2]. Ten sam zespół badawczy wykazał również blokowanie specyficznych przeciwciał IgE skierowanych przeciwko E. maynei przez ekstrakty z D. pteronyssinus [31]. Za pomocą metody Western blotting udowodniono, że IgE pacjentów nadwrażliwych na Dermatophagoides wiążą większość frakcji elektroforetycznych pochodzących z ekstraktów E. maynei. Identyczność sekwencji aminokwasowej między alergenem Eur m 1 a Der p 1 sięgająca 89% może stanowić uzasadnienie tego zjawiska [27,32].

Tabela 1. Alergeny grup pośrednich

Oprócz alergenów głównych zidentyfikowano wiele alergenów pośrednich, które przedstawia tabela, według [53].

Podsumowanie

Poznanie struktury głównych oraz pośrednich alergenów roztoczy stało się przydatne do zrozumienia reaktywności krzyżowej. Wydaje się, że wiedza ta może się przyczynić do skonstruowania hipoalergenów rekombinowanych, stanowiących bezpieczną alternatywę terapeutyczną dla obecnie stosowanych szczepionek alergenowych. Ponadto badania właściwości chemicznych tych białek w wystarczająco dobrym stopniu tłumaczą inicjację odpowiedzi IgE-zależnej ustroju oraz rozwój schorzeń alergicznych na tym tle.

Przypisy

• 1. Aalberse R.C.: Allergens from mites: implications of cross-reactivitybetween invertebrate antigens. Allergy, 1998; 53 (Suppl. 48): 47-48
  Google Scholar
• 2. Arlian L.G., Rapp C.M., Fernandez-Caldas E.: Allergenicity of Euroglyphusmaynei and its cross-reactivity with Dermatophagoides species.J. Allergy Clin. Immunol., 1993; 91: 1051-1058
  Google Scholar
• 3. Bessot J.C., Pauli G.: Mite allergens: an overview. Eur. Ann. AllergyClin. Immunol., 2011; 43: 141-156
  Google Scholar
• 4. Cates E.C., Fattouh R., Johnson J.R., Llop-Guevara A., Jordana M.:Modeling responses to respiratory house dust mite exposure. Contrib.Microbiol., 2007; 14: 42-67
  Google Scholar
• 5. Chapman M.D., Pomés A., Breiteneder H., Ferreira F.: Nomenclatureand structural biology of allergens. J. Allergy Clin. Immunol.,2007; 119: 414-420
  Google Scholar
• 6. Chapman M.D., Heymann P.W., Wilkins S.R., Brown M.J., Platts-Mills T.A.:Monoclonal immunoassays for major dust mite (Dermatophagoides) allergens,Der p I and Der f I, and quantitative analysis of the allergen contentof mite and house dust extracts. J. Allergy Clin. Immunol., 1987; 80: 184-194
  Google Scholar
• 7. Chruszcz M., Chapman M.D., Vailes L.D., Stura E.A., Saint-RemyJ.M., Minor W., Pomés A.: Crystal structures of mite allergens Derf 1 and Der p 1 reveal differences in surface-exposed residues thatmay influence antibody binding. J. Mol. Biol., 2009; 386: 520-530
  Google Scholar
• 8. Chruszcz M., Pomes A., Glesner J., Vailes L.D., Osinski T., PorebskiP.J., Majorek K.A., Heymann P.W., Platts-Mills T.A., Minor W., ChapmanM.D.: Molecular determinants for antibody binding on group 1 house dust mite allergens. J. Biol. Chem., 2012; 287: 7388-7398
  Google Scholar
• 9. Chua K.Y., Stewart G.A., Thomas W.R., Simpson R.J., DilworthR.J., Plozza T.M., Turner K.J.: Sequence analysis of cDNA coding fora major house dust mite allergen, Der p 1. Homology with cysteineproteases. J. Exp. Med., 1988; 167: 175-182
  Google Scholar
• 10. Cui Y.: Structural biology of mite allergens. Mol. Biol. Rep., 2013;40: 681-686
  Google Scholar
• 11. Custovic A., Chapman M.: Risk levels for mite allergens. Are theymeaningful? Allergy, 1998; 53 (Suppl. 48): 71-76
  Google Scholar
• 12. Dai Y.C., Chuang W.J., Chua K.Y., Shieh C.C., Wang J.Y.: Epitopemapping and structural analysis of the anti-Der p 1 monoclonalantibody: insight into therapeutic potential. J. Mol. Med., 2011; 89:701-712
  Google Scholar
• 13. De Lucca S., Sporik R., O’Meara T.J., Tovey E.R.: Mite allergen(Der p 1) is not only carried on mite feces. J. Allergy Clin. Immunol.,1999; 103: 174-175
  Google Scholar
• 14. Deb R., Shakib F., Reid K., Clark H.: Major house dust mite allergensDermatophagoides pteronyssinus 1 and Dermatophagoides farinae 1 degrade and inactivate lung surfactant proteins A and D. J. Biol.Chem., 2007; 282: 36808-36819
  Google Scholar
• 15. Derewenda U., Li J., Derewenda Z., Dauter Z., Mueller G.A., RuleG.S., Benjamin D.C.: The crystal structure of a major dust mite allergenDer p 2, and its biological implications. J. Mol. Biol., 2002;318: 189-197
  Google Scholar
• 16. Dilworth R.J., Chua K.Y., Thomas W.R.: Sequence analysis ofcDNA coding for a major house dust mite allergen, Der f 1. Clin. Exp.Allergy, 1991; 21: 25-32
  Google Scholar
• 17. Eifan A.O., Calderon M.A., Durham S.R.: Allergen immunotherapyfor house dust mite: clinical efficacy and immunological mechanismsin allergic rhinitis and asthma. Expert Opin. Biol. Ther., 2013;13: 1543-1556
  Google Scholar
• 18. Gandhi V.D., Davidson C., Asaduzzaman M., Nahirney D., VliagoftisH.: House dust mite interactions with airway epithelium:role in allergic airway inflammation. Curr. Allergy Asthma Rep.,2013; 13: 262-270
  Google Scholar
• 19. Ghaemmaghami A.M., Gough L., Sewell H.F., Shakib F.: The proteolyticactivity of the major dust mite allergen Der p 1 conditionsdendritic cells to produce less interleukin-12: allergen-induced Th2bias determined at the dendritic cell level. Clin. Exp. Allergy, 2002;32: 1468-1475
  Google Scholar
• 20. Grunstein M.M., Veler H., Shan X., Larson J., Grunstein J.S., ChuangS.: Proasthmatic effects and mechanisms of action of the dustmite allergen, Der p 1, in airway smooth muscle. J. Allergy Clin. Immunol.,2005; 116: 94-101
  Google Scholar
• 21. Hakkaart G.A., Aalberse R.C., van Ree R.: Lack of lysozyme activityof natural and yeast- derived recombinant Der p 2. Int. Arch.Allergy Immunol., 1997; 114: 202-204
  Google Scholar
• 22. Hammad H., Chieppa M., Perros F., Willart M.A., Germain R.N.,Lambrecht B.N.: House dust mite allergen induces asthma via Tolllikereceptor 4 triggering of airway structural cells. Nat. Med., 2009;15: 410-416
  Google Scholar
• 23. Henriquez O.A., Den Beste K., Hoddeson E.K., Parkos C.A., NusratA., Wise S.K.: House dust mite allergen Der p 1 effects on sinonasalepithelial tight junctions. Int. Forum Allergy Rhinol., 2013; 3: 630-635
  Google Scholar
• 24. Herbert C.A., King C.M., Ring P.C., Holgate S.T., Stewart G.A.,Thompson P.J., Robinson C.: Augmentation of permeability in thebronchial epithelium by the house dust mite allergen Der p 1. Am.J. Respir. Cell Mol. Biol., 1995; 12: 369-378
  Google Scholar
• 25. Hewitt C.R., Brown A.P., Hart B.J., Pritchard D.I.: A major housedust mite allergen disrupts the immunoglobulin E network by selectivelycleaving CD23: innate protection by antiproteases. J. Exp.Med., 1995; 182: 1537-1544
  Google Scholar
• 26. Heymann P.W., Chapman M.D., Platts-Mills T.A.: Antigen Der fI from the dust mite Dermatophagoides farinae: structural comparisonwith Der p I from Dermatophagoides pteronyssinus and epitopespecificity of murine IgG and human IgE antibodies. J. Immunol.,1986; 137: 2841-2847
  Google Scholar
• 27. Hill M.R., Newton M.R., Hart B.J.: Comparative IgE responses toextracts of five species of house dust mite, using Western blotting.Clin. Exp. Allergy, 1993; 23: 110-116
  Google Scholar
• 28. Ichikawa S., Takai T., Inoue T., Yuuki T., Okumura Y., Ogura K.,Inagaki F., Hatanaka H.: NMR study on the major mite allergen Der f2: its refined tertiary structure, epitopes for monoclonal antibodiesand characteristics shared by ML protein group members. J. Biochem.,2005; 137: 255-263
  Google Scholar
• 29. Johannessen B.R., Skov L.K., Kastrup J.S., Kristensen O., BolwigC., Larsen J.N., Spangfort M., Lund K., Gajhede M.: Structureof the house dust mite allergen Der f 2: implications for functionand molecular basis of IgE cross-reactivity. FEBS Lett., 2005; 579:1208-1212
  Google Scholar
• 30. Kalsheker N.A., Deam S., Chambers L., Sreedharan S., BrocklehurstK., Lomas D.A.: The house dust mite allergen Der p1 catalyticallyinactivates α1-antitrypsin by specific reactive centre loop cleavage:a mechanism that promotes airway inflammation and asthma.Biochem. Biophys. Res. Commun., 1996; 221: 59-61
  Google Scholar
• 31. Kemp S.F., Lockey R.F., Fernandez-Caldas E., Arlian L.G.: Skin testand crossreactivity studies with Euroglyphus maynei and Dermatophagoidespteronyssinus. Clin. Exp. Allergy, 1997; 27: 893-897
  Google Scholar
• 32. Kent N.A., Hill M.R., Keen J.N., Holland P.W., Hart B.J.: Molecularcharacterization of group 1 allergen Eur m 1 from house dust miteEuroglyphus maynei. Int. Arch. Allergy Immunol., 1992; 99: 150-152
  Google Scholar
• 33. Lind P., Hansen O.C., Horn N.: The binding of mouse hybridomaand human IgE antibodies to the major fecal allergen, Der p I, ofDermatophagoides pteronyssinus. Relative binding site location andspecies specificity studied by solid-phase inhibition assays with radiolabeledantigen. J. Immunol., 1988; 140: 4256-4262
  Google Scholar
• 34. Liou H.L., Dixit S.S., Xu S., Tint G.S., Stock A.M., Lobel P.: NPC2,the protein deficient in Niemann-Pick C2 disease, consists of multipleglycoforms that bind a variety of sterols. J. Biol. Chem., 2006;281: 36710-36723
  Google Scholar
• 35. Makinde T., Murphy R.F., Agrawal D.K.: The regulatory role of TGF-βin airway remodeling in asthma. Immunol. Cell Biol., 2007; 85: 348-356
  Google Scholar
• 36. Miike S., Kita H.: Human eosinophils are activated by cysteineproteases and release inflammatory mediators. J. Allergy Clin. Immunol.,2003; 111: 704-713
  Google Scholar
• 37. Nakamura Y., Miyata M., Shimokawa N., Ohnuma Y., Katoh R.,Ogawa H., Okumura K., Nakao A.: House dust mite allergen Der f 1can induce the activation of latent TGF-β via its protease activity.FEBS Lett., 2009; 583: 2088-2092
  Google Scholar
• 38. Ogawa H., Azuma M., Uehara H., Takahashi T., Nishioka Y., SoneS., Izumi K.: Nerve growth factor derived from bronchial epitheliumafter chronic mite antigen exposure contributes to airway hyperresponsivenessby inducing hyperinnervation, and is inhibited by invivo siRNA. Clin. Exp. Allergy, 2012; 42: 460-470
  Google Scholar
• 39. Pike A.J., Cunningham M.J., Lester P.J.: Development of Dermatophagoidespteronyssinus (Acari: Pyroglyphidae) at constant and simultaneouslyfluctuating temperature and humidity conditions. J. Med.Entomol., 2005; 42: 266-269
  Google Scholar
• 40. Platts-Mills T.A., Heymann P.W., Longbottom J.L., Wilkins S.R.:Airborne allergens associated with asthma: particle sizes carryingdust mite and rat allergens measured with a cascade impactor. J.Allergy Clin. Immunol., 1986; 77: 850-857
  Google Scholar
• 41. Rydell-Törmänen K., Johnson J.R., Fattouh R., Jordana M., ErjefältJ.S.: Induction of vascular remodeling in the lung by chronic housedust mite exposure. Am. J. Respir. Cell Mol. Biol., 2008; 39: 61-67
  Google Scholar
• 42. Samoliński B.: Epidemiologia uczulenia na roztocze: częstośćwystępowania, obraz kliniczny, sezonowość objawów. http://alergia.org.pl/lek/index.php?option=com_content&task=view&id=167&Itemid=65.(12.04.2013)
  Google Scholar
• 43. Schulz O., Laing P., Sewell H.F., Shakib F.: Der p 1, a major allergenof the house dust mite, proteolytically cleaves the low-affinityreceptor for human IgE (CD23). Eur. J. Immunol., 1995; 25: 3191-3194
  Google Scholar
• 44. Schulz O., Sewell H.F., Shakib F.: Proteolytic cleavage of CD25, the αsubunit of the human T cell interleukin 2 receptor, by Der p 1, a major miteallergen with cysteine protease activity. J. Exp. Med., 1998; 187: 271-275
  Google Scholar
• 45. Shah R., Grammer L.C.: Chapter 1: an overview of allergens. AllergyAsthma Proc., 2012; 33 (Suppl. 1): S2-S5
  Google Scholar
• 46. Stewart G.A., Bird C.H., Thompson P.J.: Do the group II dustmite allergens correspond to lysozyme? J. Allergy Clin. Immunol.,1992; 90: 141-142
  Google Scholar
• 47. Suzuki M., Tanaka Y., Korematsu S., Mikami B., Minato N.: Crystalstructure and some properties of a major house dust mite allergen,Derf 2. Biochem. Biophys. Res. Commun., 2006; 339: 679-686
  Google Scholar
• 48. Takai T., Ichikawa S., Yokota T., Hatanaka H., Inagaki F., OkumuraY.: Unlocking the allergenic structure of the major house dust miteallergen der f 2 by elimination of key intramolecular interactions.FEBS Lett., 2000; 484: 102-107
  Google Scholar
• 49. Takai T., Kato T., Ota M., Yasueda H., Kuhara T., Okumura K., OgawaH.: Recombinant Der p 2 and Der f 1 with in vitro enzymatic activityto cleave human CD23, CD25 and α1-antitrypsin, and in vivo IgE-elicitingactivity in mice. Int. Arch. Allergy Immunol., 2005; 137: 194-200
  Google Scholar
• 50. Takai T., Kato T., Yasueda H., Okumura K., Ogawa H.: Analysisof the structure and allergenicity of recombinant pro- and matureDer p 1 and Der f 1: major conformational IgE epitopes blocked byprodomains. J. Allergy Clin. Immunol., 2005; 115: 555-563
  Google Scholar
• 51. Thomas B., Heap P., Carswell F.: Ultrastuctural localization of theallergen Der p I in the gut of the house dust mite Dermatophagoidespteronyssinus. Int. Arch. Allergy Appl. Immunol., 1991; 94: 365-367
  Google Scholar
• 52. Thomas W.R., Hales B.J., Smith W.A.: House dust mite allergensin asthma and allergy. Trends Mol. Med., 2010; 16: 321-328
  Google Scholar
• 53. Thomas W.R., Smith W.A., Hales B.J.: The allergenic specificitiesof the house dust mite. Chang Gung Med. J., 2004; 27: 563-569
  Google Scholar
• 54. Tovey E.R., Chapman M.D., Platts-Mills T.A.: Mite faeces area major source of house dust allergens. Nature, 1981; 289: 592-593
  Google Scholar
• 55. Trudinger M., Chua K.Y., Thomas W.R.: cDNA encoding the majormite allergen Der f II. Clin. Exp. Allergy, 1991; 21: 33-37
  Google Scholar
• 56. Ye Y.L., Wu H.T., Lin C.F., Hsieh C.Y., Wang J.Y., Liu F.H., Ma C.T.,Bei C.H., Cheng Y.L., Chen C.C., Chiang B.L., Tsao C.W.: Dermatophagoidespteronyssinus 2 regulates nerve growth factor release to induceairway inflammation via a reactive oxygen species-dependent pathway.Am. J. Physiol. Lung Cell Mol. Physiol., 2011; 300: L216-L224
  Google Scholar

Pełna treść artykułu