Abstrakt

Amiodaron jest lekiem zawierającym w swojej cząsteczce dużo jodu. Stosowany przewlekle może powodować zaburzenia metabolizmu hormonów tarczycy i/lub jawne zaburzenia czynności tego gruczołu. Powoduje wzrost stężenia w surowicy wolej tyroksyny (fT4), rewers trójjodotyroniny (rT3) i tyreotropiny (TSH) oraz zmniejszenie stężenia wolnej trójjodotyroniny (fT3) bez zaburzeń funkcji tarczycy. U niektórych osób może indukować nadczynność (AIT) lub niedoczynność (AIH) tarczycy. AIT pojawia się częściej w regionach o małej podaży jodu. Nadmiar jodu może nasilać syntezę hormonów – typ I AIT lub powodować zapalenie i destrukcję tyreocytów z następowym uwolnieniem nadmiaru hormonów – typ II AIT. Występuje także typ mieszany AIT. W leczeniu typu I AIT stosuje się tyreostatyki same lub w połączeniu z nadchloranem potasu, w typie II AIT – glikokortykosteroidy, natomiast w typie mieszanym – powyższe leki razem. W terapii AIT wymagana jest często także strumektomia – po ustąpieniu tyreotoksykozy lub leczenie radiojodem – po powrocie jodochwytności. AIH przeważa częściej na terenach bogatych w jod. Wymaga substytucji L-tyroksyną. Może ustąpić samoistnie. Możliwa jest jednoczesna terapia amiodaronem i L-tyroksyną, choć najlepiej jest odstawić amiodaron. Podanie amiodaronu wymaga wstępnej oceny czynności tarczycy, przeciwciał przeciwtarczycowych, badań obrazowych tarczycy i ich kontroli co pół roku.

Pełna treść artykułu