Abstrakt

Choroba Parkinsona (PD) jest przewlekłą, postępującą chorobą ośrodkowego układu nerwowego(OUN), charakteryzującą się powolnym zanikiem neuronów dopaminergicznych w istocieczarnej, prowadzącym do znacznego spadku poziomu dopaminy (DA) w prążkowiu. Obecniestosowane leki, takie jak lewodopa (L-DOPA), amantadyna, agoniści receptorów dopaminowych(D) czy leki cholinolityczne nie są wystarczająco skuteczne, a przy tym nie likwidują przyczynchoroby. W wielu ośrodkach naukowych prowadzone są badania nad nowymi postaciamiobecnie stosowanych leków (np. Duodopa, XP21279, IPX066), nowymi lekami ze znanychjuż grup (np. safinamid), lekami zmniejszającymi działania niepożądane po L-DOPIE (np.AFQ056, fipamezol) czy wreszcie związkami o nowym mechanizmie działania (np. PMY50028,antagoniści receptorów A2A). Wiele doniesień naukowych wskazuje na istotną rolę receptorówA2A w regulacji czynności ośrodkowego układu ruchowego, dlatego podjęto badanianad selektywnymi antagonistami tych receptorów (np. istradefyllina, preladenant, SYN115)i ich potencjalnym zastosowaniem w PD. Badania kliniczne antagonistów receptorów A2A,wykazały, że związki z tej grupy skracają czas okresów off, nie nasilając dyskinez u pacjentówz PD. Trwają także prace nad nowymi sposobami leczenia, np. terapia genowa. Przeprowadzanesą próby zastosowania wektorów wirusowych AAV-2, które będą w stanie wprowadzaćdo komórek nerwowych wiele różnych genów, w tym gen dekarboksylazy glutaminianowej(GAD), neurturyny (NTN) czy dekarboksylazy L-aminokwasów aromatycznych. Wyniki badańfazy I i II przemawiają za kliniczną skutecznością tej metody leczenia, lecz metoda ta wymagadalszych badań. Przeprowadzona analiza potencjalnych przyszłych terapii choroby Parkinsona,sugeruje pewien postęp w tej dziedzinie.

Pełna treść artykułu