Abstrakt

W ostatnich latach zwiększyło się zużycie środków dezynfekcyjnych, np. triclosanu w gospodarstwach domowych, obiektach opieki zdrowotnej, zakładach produkcji żywności i hodowli zwierząt. Dezynfekcja chemiczna, z wykorzystaniem wielu biocydów stanowi podstawowy sposób kontroli i zwalczania szkodliwych mikroorganizmów, zwłaszcza o fenotypie wielolekooporności. Odpowiedzią drobnoustrojów na działanie biocydów jest wykształcenie mechanizmów adaptacyjnych warunkujących zmniejszoną wrażliwość na związki biobójcze. Niektóre mikroorganizmy odznaczają się naturalną opornością na czynniki chemiczne lub wykształcają przystosowania polegające na: modyfikacji ultrastruktury osłon komórkowych (lipopolisacharydy, błonowe kwasy tłuszczowe), nadekspresji pomp efflux (aktywnego wyrzutu związków toksycznych z komórki bakterii), represji biosyntezy poryn, enzymatycznej inaktywacji biocydu lub zmiany miejsc docelowego działania (target). Fenomen zmniejszonej wrażliwości komórek drobnoustrojów na związki chemiczne, w tym środki dezynfekujące jest intensywnie badany. W badaniach prowadzonych w warunkach in vitro nad ekspozycją szczepów bakteryjnych m.in. Salmonella Typhimurium na stężenia subinhibitorowe biocydów (triclosan, czwartorzędowe związki amoniowe) uzyskano selekcję wariantów opornych na te biocydy i jednocześnie na barwniki akrydynowe i antybiotyki. Izolaty szczepów Bacillus subtilis i Micrococcus luteus wyizolowane z urządzeń do dezynfekcji zawierających dwutlenek chloru, wykazywały oporność na dwutlenek chloru oraz na inne substancje utleniające: kwas nadoctowy i nadtlenek wodoru. Oddziaływanie związków chemicznych, w tym środków dezynfekcyjnych na mikroorganizmy może stanowić poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa sanitarno-higienicznego i zdrowia publicznego, co może doprowadzić do wzrostu i rozprzestrzeniania się lekooporności wśród bakterii patogennych.

Wprowadzenie

Obecnie cywilizacja ludzka stoi w obliczu ciągle pogłębiającego się zjawiska antybiotykooporności bakterii jako skutku nadmiernego i nieprawidłowego stosowania leków przeciwdrobnoustrojowych. Zjawisko lekooporności bakterii bardzo łatwo i szybko rozprzestrzenia się w środowisku. Potencjalnie bakterie patogenne mogą wykazywać oporność względem wszystkich leków przeciwdrobnoustrojowych stosowanych w celach terapeutycznych. Podstawową metodą kontroli patogennych mikroorganizmów w: przemyśle, obiektach opieki zdrowotnej (szpitale), obiektach hodowli zwierząt i gospodarstwach domowych, niepolegającą na antybiotykoterapii, jest stosowanie chemicznych środków o właściwościach biobójczych w procesach dezynfekcji bądź sterylizacji chemicznej. Związki te stosowane prawidłowo, działają bójczo lub hamująco na wzrost bakterii, wirusów jak i grzybów, zapobiegając rozprzestrzenianiu się potencjalnie patogennych mikroorganizmów. Obecnie powszechnie dostępnych jest wiele preparatów zawierających w swoim składzie substancje czynne działające przeciwdrobnoustrojowo. Również środki higieny osobistej, takie jak żele myjące do twarzy czy pasty do zębów oraz kosmetyki mają dodatek związków o właściwościach przeciwdrobnoustrojowych, np. triclosan (5-chloro-2-(2,4-dichlorofenoksyfenol) fenoksyfenol). Ekspozycja bakterii na działanie związków dezynfekcyjnych stanowi dla komórek bakteryjnych presję selekcyjną, która może spowodować przystosowywanie się bakterii do warunków stresowych. Bakterie w odpowiedzi na działanie substancji bakteriobójczych czy bakteriostatycznych, dążą do przetrwania w niekorzystnych warunkach. W związku z tym powstają obawy czy stosowanie środków biobójczych jest całkowicie bezpiecznym dla środowiska sposobem kontroli mikroorganizmów. Istnieje ryzyko, że pod wpływem działania biocydów bakterie mogą się stawać oporne nie tylko na dany związek, ale na szeroki zakres substancji przeciwdrobnoustrojowych w tym antybiotyków. W pracy omówiono mechanizmy oddziaływań na komórki bakteryjne związków chemicznych stosowanych do mycia i dezynfekcji. Opisano także zmiany adaptacyjne jakie występują w komórkach mikroorganizmów w odpowiedzi na ekspozycję na toksyczne związki chemiczne. Interakcje między substancjami biobójczymi a bakteriami ukazano w aspekcie potencjalnych zagrożeń i konsekwencji dla zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa sanitarno-higienicznego.

Podstawowe definicje i terminologia dotycząca środków biobójczych

Pojęcia takie jak biocyd, środek dezynfekcyjny, detergent czy nawet pojęcie antybiotyku są niekiedy błędnie używane, jako podobne bądź synonimiczne. Biocydy to termin wywodzący się z języka greckiego, będący połączeniem dwóch słów gr. bios- życie oraz cedare – zabijać. Biocydy to związki chemiczne pochodzenia syntetycznego lub naturalnie występujące w przyrodzie, które są używane do zwalczania organizmów szkodliwych w wyniku interakcji biologicznych lub chemicznych [16]. Jest to termin o szerokim znaczeniu, obejmujący wiele grup związków chemicznych (np. alkohole, fenol i jego pochodne, kwasy organiczne, aldehydy, związki utleniające) o zróżnicowanym zakresie aktywności biologicznej, przeznaczeniu i przydatności w poszczególnych sektorach przemysłu, zdrowia publicznego i życia codziennego.

W myśl Ustawy Nr 175, poz. 1433 z dnia 13.09. 2002 r. o produktach biobójczych preparaty dezynfekcyjne (nazywane zamiennie środkami dezynfekcyjnymi lub dezynfektantami) są przeznaczone do stosowania na powierzchniach abiotycznych określa się mianem produktów biobójczych: „Produkt biobójczy – substancja czynna lub preparat zawierający co najmniej jedną substancję czynną, w postaciach w jakich są dostarczone użytkownikowi, przeznaczony do niszczenia, odstraszania, unieszkodliwiania, zapobiegania działaniu lub kontrolowania w  jakikolwiek inny sposób organizmów szkodliwych przez działanie chemiczne lub biologiczne” [58]. Natomiast biobójcze substancje czynne są określone jako „substancje lub mikroorganizmy, w tym także wirusy i grzyby, zwalczające lub wywierające działanie ogólne lub specyficzne na organizmy szkodliwe” [58]. Cytowana Ustawa nr 175, poz. 1433 z dnia 13.09. 2002 r. o produktach biobójczych zawiera klasyfikację produktów biobójczych na 23 grupy w zależności od ich przeznaczenia i miejsca docelowego stosowania.

Ustawa Prawa Farmaceutycznego nr 126, poz. 1381 z dnia 06. 09. 2011 roku, dotyczy natomiast produktów przeznaczonych do dezynfekcji skóry, określonych jako produkty lecznicze: „(…) Produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przeznaczona do zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt, lub podawana człowiekowi lub zwierzęciu w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu ludzkiego lub zwierzęcego; pojęcie produktu leczniczego nie obejmuje dodatków paszowych (…)” [57]. Antyseptyki to substancje aktywne biologicznie stosowane w celu eliminacji bądź hamowania namnażania się mikroorganizmów w tkankach, na błonach śluzowych czy skórze i  niewykazujące szkodliwego działania na organizmy wyższe [17].

Środki dezynfekcyjne i antysepyczne, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia Dz.U.05.11.86, z dnia 30.12.2004 r., są czynnikami chemicznymi: „(…) to każdy pierwiastek lub związek chemiczny, w postaci własnej lub w mieszaninie, w stanie w jakim występuje w przyrodzie, lub w  stanie w  jakim jest wytwarzany, stosowany lub uwalniany w środowisku pracy, w tym podczas usuwania go w postaci odpadów, w czasie każdej pracy, niezależnie od tego, czy jest albo nie jest wytwarzany celowo lub jest albo nie jest wprowadzany do obrotu” [47]. Innym terminem związanym z dezynfekcją jest poję- cie detergentu, czyli związku czyszczącego i  myjącego, który umożliwia usuwanie zabrudzeń z różnych powierzchni stałych. Detergenty to związki powierzchniowo czynne obniżające napięcie powierzchniowe na granicy faz [15].

Leki przeciwdrobnoustrojowe to termin obejmujący związki terapeutyczne stosowane w  leczeniu chorób infekcyjnych, hamujące namnażanie się lub powodujące eliminację drobnoustrojów patogennych z organizmu pacjenta. Do leków przeciwdrobnoustrojowych należą leki przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze i przeciwwirusowe. Aktywność względem bakterii wykazują dwie podstawowe grupy leków:

• antybiotyki – substancje pochodzenia naturalnego, będące wtórnymi metabolitami mikroorganizmów, wykazujące działanie bójcze lub statyczne względem innych drobnoustrojów, np. penicylina. Wyróżnia się także antybiotyki półsyntetyczne powstające poprzez modyfikację chemiczną antybiotyków naturalnych np. półsyntetyczne pochodne penicyliny [52],

• chemioterapeutyki – to substancje o aktywności przeciwdrobnoustrojowej, stosowane w  leczeniu chorób infekcyjnych, powstające w wyniku syntezy chemicznej i nieposiadające odpowiednika w przyrodzie, np. sulfonamidy [52].

Często terminy: antybiotyki i chemioterapeutyki są stosowane zamiennie. Wspólną, charakterystyczną cechą tych dwóch grup związków jest tzw. selektywna toksyczność, co oznacza, że dane leki działają specyficznie na patogenne drobnoustroje (hamując ich wzrost lub eliminując je w organizmach wyższych) niepowodując uszkodzeń komórek żywiciela [36,51].

Środki dezynfekcyjne, biocydy, antybiotyki i chemioterapeutyki – różnice i podobieństwa w aktywności przeciwdrobnoustrojowej

Stosowane w życiu codziennym środki dezynfekcyjne są grupą związków, należących do różnych klas chemicznych, obejmujące m.in.: alkohole, aldehydy, związki utleniające, czwartorzędowe związki amoniowe, które wykazują aktywność przeciwdrobnoustrojową i są wykorzystywane w  procesie dezynfekcji chemicznej. Komercyjnie dostępne preparaty dezynfekcyjne mogą zawierać jeden związek chemiczny lub ich mieszaninę, co zwiększa zakres działania i skuteczność preparatu. Środki dezynfekcyjne mogą wykazywać zarówno działanie bakteriostatyczne jak i bakteriobójcze, co zależy przede wszystkim od użytego stężenia danej substancji. Ze względu na zawartość różnych klas związków chemicznych, poszczególne środki dezynfekcyjne różnią się między sobą mechanizmem oddziaływań na mikroorganizmy, zakresem działania przeciwdrobnoustrojowego, toksycznością dla organizmów wyższych i szkodliwym wpływem na abiotyczne elementy środowiska [15,20,46]. Mimo to najczęściej końcowy efekt szkodliwego dzia- łania różnych środków dezynfekcyjnych na komórki bakteryjne jest podobny i skutkuje eliminacją bądź zahamowaniem namnażania się drobnoustrojów na dezynfekowanych obiektach czy powierzchniach nieożywionych [30,52]. Środki dezynfekcyjne działają wielopoziomowo na komórki drobnoustrojów, ich aktywność jest skierowana na wiele miejsc docelowych [44]. W wysokich stężeniach (około 5-8%) triclosan działa bakteriobójczo, oddziałując na błonę cytoplazmatyczną i cytoplazmę komórkową. Natomiast w niskich stężeniach (około 0,05%) działa bakteriostatycznie inhibując biosyntezę kwasów tłuszczowych przez wiązanie się z bakteryjną reduktazą białka przenoszącego grupę enolowo-acylową [29]. Ponadto dostępne komercyjnie preparaty dezynfekcyjne są często złożonymi mieszaninami, zawierającymi kilka substancji aktywnych (np. alkohol etylowy, glutaraldehyd, czwartorzędowe związki amoniowe, związki chloru, związki utleniające), o różnej reaktywności chemicznej, co zwiększa skuteczność działania przeciwdrobnoustrojowego [52].

Natomiast antybiotyki i chemioterapeutyki stosowane powszechnie w terapii chorób infekcyjnych wykazują precyzyjne działanie farmakologiczne na ściśle określone miejsce docelowe w komórkach drobnoustrojów [18]. Selektywna toksyczność danych leków wynika ze swoistego zaburzania procesów metabolicznych lub działania na elementy komórkowe patogenów, które nie występują w organizmie żywiciela (np. synteza peptydoglikanu) [11].

Interakcje biocyd – bakteria

Mechanizm działania przeciwdrobnoustrojowego biocydów jest ściśle zależny od ich struktury chemicznej i właściwości fizykochemicznych (tj. wielkość cząsteczek, rozpuszczalności substancji, zdolności do dysocjacji i jonizacji) oraz właściwości biochemicznych (tj. rodzaj wiązań chemicznych i grup funkcyjnych, właściwości utleniających i alkilujących). Najpierw zachodzi wstępna adsorpcja cząsteczek związku do powierzchni komórki bakterii, a następnie przenikanie i akumulacja substancji wewnątrz komórki drobnoustroju, do poziomu wystarczającego do uzyskania efektu toksycznego. Sam etap penetracji biocydu zależy zarówno od właściwości fizykochemicznych jak i budowy osłon komórkowych, których jedną z  podstawowych funkcji jest ochrona przed toksyczną aktywnością substancji chemicznych [14]. Dlatego tez poziom skuteczności przeciwdrobnoustrojowej różnych klas związków chemicznych względem poszczególnych grup mikroorganizmów jest zróżnicowany. W tabeli 1 przedstawiono skuteczność biobójczą związków chemicznych stosowanych w  dezynfekcji (np. alkohole, aldehydy, biguanidyny, fenole, związki chloru, związku jodu, związki utleniające, czwartorzędowe związki amoniowe, metale ciężkie) względem poszczególnych grup mikroorganizmów, tj. bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, a  także wobec spor bakteryjnych, komórek grzybów, wirusów lipofilnych i hydrofilnych [13].

Na podstawie przedstawionej tabeli 1 wnioskuje się, że największą aktywność przeciwdrobnoustrojową wykazują substancje utleniające, aldehydy oraz związki jodu i chloru, działające zarówno na bakterie Gram-ujemne, Gram-dodatnie w tym prątki, spory bakteryjne, grzyby oraz wirusy. Natomiast biguanidyny wykazują aktywność tylko względem bakterii Gram-ujemnych oraz niektórych bakterii Gram-dodatnich, przy czym nie działają na prątki. Podobne działanie przeciwdrobnoustrojowe jak biguanidyny mają czwartorzędowe związki amoniowe oraz metale ciężkie, będące aktywne względem bakterii Gram-ujemnych, niektórych bakterii Gram- -dodatnich oraz niektórych grzybów. Rycina 1 obrazuje malejący poziom naturalnej oporności na środki antyseptyczne i dezynfekcyjne (m.in. alkohole, związki chloru, czwartorzędowe związki amoniowe, biguanidyny) poszczególnych mikroorganizmów, ich postaci przetrwalnych, pierwotniaków, wirusów oraz prionów. Największą naturalną oporność na związki biobójcze wykazują priony, a następnie spory bakteryjne, prątki oraz formy przetrwalne pasożytniczych pierwotniaków. Natomiast najniższym poziomem oporności naturalnej czyli największą wrażliwością na biocydy charakteryzują się wirusy lipofilne oraz nieco bardziej oporne na związki toksyczne bakterie Gram-dodatnie (nie uwzględniając prątków).

Zdolność związków biobójczych do penetracji osłon komórkowych zależy od wielkości cząsteczek oraz właściwości hydrofobowych lub hydrofilowych substancji stosowanych jako środki dezynfekcyjne. Związki chemiczne o  charakterze hydrofilowym, np. kationowe związki powierzchniowo czynne o  niskiej masie cząsteczkowej (< 600 Da) zazwyczaj swobodnie przenikają przez błonę zewnętrzną bakterii Gram-ujemnych przez poryny (hydrofilowe, białkowe kanały przebijające ścianę komórkową, wypełnione wodą) [5,13]. Substancje o większej masie cząsteczkowej lub lipofilowej strukturze (np. aldehydy, fenol i jego pochodne) mają utrudnione przenikanie do wnętrza komórki bakteryjnej [25]. Grupa kationowych związków, jak np. czwartorzędowe sole amoniowe czy biguanidyny, wykazują właściwości „promowania”, ułatwiania własnego wnikania do komórek bakteryjnych. Substancje te destabilizują błonę komórkową bakterii, czyniąc ją bardziej przepuszczalną dla swoich własnych cząsteczek [24]. Penetracja związków, zwłaszcza o dużej masie cząsteczkowej, powoduje zaburzenia stabilności i przepuszczalności błon cytoplazmatycznych, czego konsekwencją jest wyciek drobnocząsteczkowych składników komórkowych (np. zasad purynowych i pirymidynowych, niektórych jonów i fosforanów) z cytoplazmy na zewnątrz komórki bakteryjnej. Na tym etapie działania środków dezynfekcyjnych nie dochodzi od razu do śmierci komórek bakteryjnych, ale najczęściej zostają zahamowane podziały komórkowe całej populacji bakterii lub jej części [30,44,52].

Mechanizmy działania biocydów względem ściany komórkowej, błony cytoplazmatycznej bakterii

Aktywność środków dezynfekcyjnych jest skierowana na struktury, które odpowiadają za utrzymanie ogólnej integralności i funkcjonalności komórki, elementami tymi są: ściana komórkowa, błona cytoplazmatyczna oraz cytoplazma. W  tych obszarach komórkowych zachodzi wiele podstawowych dla komórki bakteryjnej, złożonych reakcji biochemicznych, w związku z czym środki dezynfekcyjne działające na te struktury, jednocześnie wpływają na dane procesy [14,52].

Biocydy mogą zakłócić biosyntezę struktury ściany komórkowej bakterii Gram-ujemnych na skutek wiązania jonów magnezu, które stabilizują lipopolisacharyd (LPS). Usunięcie jonów Mg2+ przez związki chelatujące, takie jak EDTA powoduje uwalnianie z komórek pęcherzyków błonowych zawierających LPS i zmianę przepuszczalności błony zewnętrznej bakterii [60]. Chlorheksydyna czy aldehydy (np. glutaraldehyd lub formaldehyd) wiążą się nieodwracalnie z LPS i peptydoglikanem. Pod wpływem działania chlorheksydyny następuje deformacja ściany komórkowej, powstają pęcherze, wpuklenia jej struktury, co prowadzi do śmierci komórki bakteryjnej, podobnie jak w przypadku działania aldehydu [41,56]. Na poziomie błony cytoplazmatycznej zachodzą liczne interakcje między fosfolipidami, białkami enzymatycznymi i  białkami strukturalnymi, utrzymujące wewnątrzkomórkową homeostazę, prawidłowy transport i  metabolizm komórkowy [14,35]. Oprócz zaburzeń przepuszczalności błony cytoplazmatycznej, środki dezynfekcyjne mogą powodować aktywację enzymów autolitycznych i  indukować powstawanie wolnych rodników [14]. W  błonie cytoplazmatycznej zachodzą główne procesy związane z pozyskiwaniem energii, a biocydy, takie jak fenol i jego pochodne, zaburzają transbłonowy transport protonów, czyli siłę protonomotoryczną (proton motive force, PTM) w poprzek błony cytoplazmatycznej. Następuje zaburzenie oksydacyjnej fosforylacji, syntezy ATP i zahamowanie transportu różnych substratów poprzez błonę cytoplazmatyczną [1].

Biocydy, których cząsteczki przedostaną się do cytoplazmy komórek bakteryjnych wchodzą w interakcje z białkami, kwasami nukleinowymi, powodując zaburzenie prawidłowego przebiegu procesu replikacji, czy procesu oddychania komórkowego. Związki utleniające, do których należą: nadtlenek wodoru, kwas podchlorawy, kwas nadoctowy i inne, powodują utlenianie grup tiolowych reszt cysteinowych, które determinują strukturę i funkcję białek. Reszty cysteiny często się znajdują w miejscach aktywnych wielu enzymów bakteryjnych, jak np. dehydrogenaz, w związku z czym te oraz inne ważne dla komórki bakteryjnej enzymy są inaktywowane przez związki utleniające [9]. Związki z  grupy aldehydów oraz tlenek etylenu reagują z grupami funkcyjnymi białek, takimi jak: sulfhydrylowymi, aminowymi i karboksylowymi, powodując nieodwracalną alkilację białek i tym samym modyfikację ich struktury [44]. Inne biocydy: fenol i jego pochodne, czwartorzędowe sole amoniowe, chlorheksydyna, chlorowcopochodne, jod i jego pochodne, metale ciężkie (srebro, miedź) oraz związki utleniające powodują denaturację białek, prowadząc stopniowo do koagulacji cytoplazmy i śmierci komórki bakteryjnej [39]. Denaturacja białek cytosolowych wynika z uszkodzenia wiązań i oddziaływań stabilizujących struktury białkowe, np. mostków disiarczkowych, wiązań wodorowych, oddziaływań hydrofobowych i wiązań jonowych [35,44].

Barwniki akrydynowe (proflawina) uszkadzają materiał genetyczny mikroorganizmów przez wiązanie się z DNA na zasadzie interkalacji, uniemożliwiając tym samym prawidłowy proces replikacji i transkrypcji [35]. Także czwartorzędowe związki amoniowe mogą oddziaływać z kwasami nukleinowymi powodując ich precypitację [12]. Formaldehyd reaguje z zasadami pirydynowymi i purynowymi, powodując pojedyncze mutacje skutkujące zmianą ekspresji genów bakteryjnych [38]. Najbardziej istotne mechanizmy działania związków dezynfekcyjnych na drobnoustroje z  podziałem na rodzaj oddziaływań (reakcje chemiczne, interakcje o charakterze jonowym oraz oddziaływania fizyczne), przedstawiono w tabeli 2. Na ryc. 2 przedstawiono schematycznie miejsca docelowego działania wybranych związków chemicznych w komórce bakteryjnej. W zależności od klasy chemicznej biocydów są obserwowane interakcje z komórkami bakteryjnym o charakterze chemicznym (np. kwas nadoctowy, formaldehyd, proflawina); oddziaływań jonowych (np. czwartorzędowe sole amoniowe, biguanidyny); oddziaływań fizycznych (np. fenol i alkohole alifatyczne).

Odpowiedź bakterii na czynniki niekorzystne – mechanizmy oporności bakterii na biocydy

Stres działający na mikroorganizmy jest pojmowany jako odchylenie od optymalnych warunków wzrostowych, czego rezultatem jest spadek tempa wzrostu. Czynniki stresowe działające na mikroorganizmy mogą spowodoować zmianę ekspresji genów, a to może skutkować syntezą białek, które nie są wytwarzane w optymalnych warunkach wzrostu [50]. Bakterie poddane działaniu biocydów, wykształcają liczne adaptacje, które warunkują tolerancję lub oporność drobnoustroju na szeroki zakres związków szkodliwych [55]. Najwięcej dowodów na istnienie zjawiska oporności bakterii na biocydy pochodzi z badań prowadzonych in vitro. Także z miejsc praktycznego stosowania biocydów są izolowane mikroorganizmy o zmniejszonej wrażliwości na związki chemiczne, np.:

• szczep Mycobacterium chelonae wyizolowany z myjki endoskopu zawierającej preparat dezynfekcyjny wykazywał oporność na glutaraldehyd w stężeniu 2%;

• szczep Acinetobacter faecalis wyizolowany z powierzchni na których pozostały resztki środków dezynfekcyjnych zawierających fenol wykazywał oporność na dany związek w stosunku do szczepu dzikiego [45].

Populację mikroorganizmów można określić, jako oporną na biocydy, gdy stężenie biocydu zalecane przez producenta do użytku (in-use concentration) lub stężenie, które wykazuje działanie bójcze lub statyczne względem innych szczepów, nie eliminuje danego drobnoustroju [50]. Zmniejszona podatność bakterii na biocydy może być warunkowana przez wewnętrzne, mechanizmy oporności komórki bakteryjnej (intrinsic resistance) lub nabyte mechanizmy oporności (acquired resistance) wraz z ruchomymi elementami genetycznymi (np. plazmidy, transpozony, fagi) bądź wytworzona jako skutek mutacji. Za główne mechanizmy zmniejszonej wrażliwości na biocydy uważa się: zmianę ultrastruktury osłon komórkowych: LPS, błonowe kwasy tłuszczowe (destabilizacja i  utrata LPS ze ściany komórkowej bakterii Gram-ujemnych, zmiana proporcji ilości kwasów tłuszczowych nasyconych do nienasyconych) nadekspresja pomp efflux, represja biosyntezy poryn, enzymatyczną inaktywację biocydu, zmianę miejsc docelowego działania [22,44]. Oporność naturalna stanowi wrodzoną cechę danej grupy mikroorganizmów lub może być wykształcona w wyniku zmian adaptacyjnych. Niekiedy nawet ten sam rodzaj mechanizmu zwiększonej oporności bakterii na biocydy, może mieć zróżnicowane uwarunkowania i stanowić konsekwencje następujących procesów:

zmian fenotypowych, zmian indukowanych czynnikami stresowymi, zmian chromosomalnych, zmian plazmidowych. W pracy skoncentrowano się na dwóch obszarach związanych z zagadnieniem oporności na biocydy: naturalnym brakiem wrażliwości mikroorganizmów na biocydy oraz opornością jako wynikiem procesów adaptacyjnych będących odpowiedzią bakterii na działanie szkodliwych związków chemicznych.

Zmniejszona wrażliwość na biocydy jako naturalna cecha mikroorganizmów

Niektóre grupy mikroorganizmów (bakterie Gram-dodatnie (np. prątki) jak i bakterie Gram-ujemne) mogą mieć specyficzne cechy zapewniające ochronę przed szkodliwymi czynnikami chemicznymi. Wybrane przykłady naturalnej oporności mikroorganizmów oraz ich form przetrwalnych na biocydy przedstawiono w tabeli 3 [8,17]. Bakterie Gram-ujemne odznaczają się naturalnie większą odpornością na działanie szkodliwych czynników zewnętrznych w porównaniu do bakterii Gram-dodatnich, w tym charakteryzują się zdecydowanie mniejszą wrażliwością na przeciwbakteryjne działanie biocydów [49]. Bakterie Gram-ujemne zawierają zewnętrzną błonę (outer membrane, OM) bogatą w LPS oraz liczne białka OMPs (outer memebrane proteins), która tworzy nieprzepuszczalną barierę, utrudniającą penetrację niektórych biocydów np. czwartorzędowych związków amoniowych, biguanidyny. W porównaniu do bakterii Gram-ujemnych, ściana komórkowa bakterii Gram-dodatnich z grubą warstwą peptydoglikanu wykazuje dużą wytrzymałość mechaniczną, lecz jest jednocześnie stosunkowo łatwo przepuszczalna i nie tworzy skutecznej ochrony przed dyfuzją biocydów i antybiotyków [53]. Naturalną zmniejszoną wrażliwość na szeroki zakres dezynfektantów wykazują mikobakterie, czyli prątki, co wynika z dużej zawartości lipidów i dużej woskowatości ściany komórkowej (szkielet mikoarabionogalaktanu) [49]. Oporność prątków na biocydy jest zależna od zawartości lipidów, która jest zmienna w obrębie poszczególnych gatunków tej grupy drobnoustrojów. Szczepy Mycobacterium phlei, o małej zawartości lipidów są bardziej podatne na działanie czwartorzędowych związków amoniowych niż M. tuberculosis o większej zawartości lipidów w błonie [7]. Należy także nadmienić o naturalnej oporności przetrwalników bakteryjnych (spor) na działanie czynników chemicznych i fizycznych [27,52]. Spory pozostają niewrażliwe na działanie wielu biocydów np. fenolu, alkoholi, QACs, związków organicznych rtęci, które są bardzo toksyczne względem wegetatywnych komórek bakterii. Zaledwie kilka klas związków chemicznych, takich jak aldehydy, tlenek etylenu czy związki utleniające wykazują działanie sporobójcze [48].

Adaptacje fenotypowe bakterii warunkujące zmniejszoną wrażliwość na środki dezynfekcyjne

Fenotyp oporności na biocydy ekspresjonowany przez bakterie może się znacząco zmieniać pod wpływem takich bodźców jak: utrudniona dostępność składników odżywczych i tlenu, faza wzrostu w jakiej znajdują się bakterie oraz występowanie mikroorganizmów w postaci biofilmów. Bakterie w odpowiedzi na ograniczony dostęp składników odżywczych oraz wchodzące w stacjonarną fazę wzrostu wykazują zwiększoną oporność na różnego rodzaju związki przeciwdrobnoustrojowe. Przyczyną tego zjawiska są prawdopodobnie modyfikacje w powierzchniowych osłonach komórkowych, np. nadprodukcja białek powierzchniowych lub wytwarzanie otoczek polisacharydowych [23]. W odpowiedzi na stres selekcyjny, jakim jest ekspozycja bakterii zwłaszcza na niskie, subinhibitorowe stężenia biocydów może nastąpić wykształcenie mechanizmów warunkujących zmniejszoną wrażliwość na dane związki. Działanie biocydów w  niskich stężeniach na mikroorganizmy indukuje dwa podstawowe mechanizmy oporności: nadekspresję pomp efflux (głównie u bakterii Gram-ujemnych) oraz wytwarzanie przez bakterie enzymów inaktywujących biocydy [6,23]. Modyfikacje nabyte w procesie adaptacyjnym zazwyczaj nie są przekazywane komórkom potomnym i najczęściej zanikają lub zmniejszają się po usunięciu czynnika selekcyjnego. Jednak niekiedy zmiany adaptacyjne mogą mieć rozległy, globalny wpływ na komórkę bakteryjną prowadząc do trwałych zmian morfologicznych, modyfikacji procesów metabolicznych czy fizjologicznych [10,22,45].

Stan fizjologiczny drobnoustrojów w znaczący sposób wpływa na efektywność działania biocydów [61]. Foley wykazał, że bakterie wchodzące w  stacjonarną fazę wzrostu znajdują się w fazie uśpienia, podobnie jak spory wykazują zwiększoną oporność na czynniki fizyczne i chemiczne [19]. W warunkach niedoboru składników pokarmowych, następuje zmiana fazy wzrostu bakterii z ekspotencjalnej do spowolnionego wzrostu, z czym skorelowany jest często wzrost oporności na czynniki chemiczne [40]. Także mikroorganizmy namnażające się wewnątrz komórek żywiciela, wytwarzają fenotyp zwiększonej oporności umożliwiający im przetrwanie w niesprzyjającym środowisku. Legionella pneumophila, namnażająca się w makrofagach, wykazuje nawet 1000-krotny wzrost oporności na biocydy (biguanidyny, izotionazol, czwartorzędowe związki amoniowe) i antybiotyki, w porównaniu do komórek z hodowli in vitro [2]. Inną postacią adaptacji fenotypowej warunkującej zmniejszoną wrażliwość na biocydy jest wytwarzanie zewnątrzkomórkowych otoczek śluzowych. Szczep Staphylococcus epidermidis wydzialający śluzową otoczkę wykazywał zwiększoną oporność na antybiotyki w porównaniu do szczepu niemającego takiej zdolności [17,26].

Znakomitym przykładem na to jak zmiany fizjologiczne bakterii wpływają na ich wrażliwość na związki chemiczne jest tworzenie biofilmu bakteryjnego. W biofilmie, który ma postać trójwymiarowego konsorcjum, przytwierdzonego do powierzchni stałej (biotycznej lub abiotycznej), komórki bakterii tworzą mikrokolonie zanurzone w zewnątrzkomórkowym, polisacharydowym matrix. Wielopoziomowa struktura biofilmów, duże zagęszczenie mikroorganizmów sprawia, że komórki bakteryjne w zależności od umiejscowienia i zajmowanej pozycji w biofilmie mogą wykazywać zróżnicowane właściwości fizjologiczne [22]. Komórki w głębszych partiach są narażone na warunki mniejszego stężenia tlenu, niedoboru składników odżywczych, nagromadzenia metabolitów i znajdują się w fazie spowolnionego wzrostu i uśpienia metabolicznego. Taka populacja bakterii wykazuje tym samym obniżoną wrażliwość na działanie substancji przeciwdrobnoustrojowych. Natomiast bakterie zasiedlające powierzchniowe warstwy biofilmów mające optymalne warunki wzrostu wykazują fenotyp zbliżony do komórek w postaci planktonicznej i są wrażliwe na działanie biocydów [4]. Bakterie w głębszych warstwach błon biologicznych, wykazują wzmożone wytwarzanie polisacharydów zewnątrzkomórkowych i różnych enzymów hydrolitycznych oraz zwiększoną biosyntezę pomp efflux [22]. Ponadto, ze względu na polisacharydową macierz, dyfuzja biocydów jest utrudniona w obrębie biofilmów, przez co związki biobójcze nie docierają do wszystkich mikroorganizmów w odpowiednio wysokich stężeniach. Związki chemiczne mogą wchodzić w reakcje ze składnikami matrix i ulegać tym samym modyfikacji lub inaktywacji. Przypuszcza się, że w głębszych warstwach błon biologicznych, może zachodzić selekcja szczepów opornych na substancje biobójcze [21,22].

Modyfikacja błonowych kwasów tłuszczowych, jako odpowiedź bakterii na ekspozycję na biocydy

Modyfikacja składu lipidów błonowych jest częstą odpowiedzią bakterii na działanie substancji toksycznych. Stanowi jeden z głównych mechanizmów zapewniających utrzymanie integralności i prawidłowe funkcjonowanie błon cytoplazmatycznych. Przypuszcza się, że zmniejszona wrażliwość na biocydy może się wiązać z modyfikacjami błonowej frakcji lipidów, które mają na celu „uszczelnienie” błony komórkowej [10]. Zaobserwowano nadprodukcję błonowych, hydroksylowanych kwasów tłuszczowych przez szczepy Pseudomonas aeruginosa w odpowiedzi na działanie czwartorzędowych związków amoniowych [43]. Innym przykładem jest ekspozycja szczepów Escherichia coli na etanol i aceton, która skutkowała zwiększeniem się udziału nienasyconych kwasów tłuszczowych w błonie komórkowej. Natomiast hodowla tego samego szczepu E. coli w obecności chloroformu i benzenu doprowadziła do zwiększonej syntezy nienasyconych, błonowych kwasów tłuszczowych [28]. Ekspozycja szczepów Cronobacter sakazakii na podwyższoną temperaturę, skutkowała zmianą składu kwasów tłuszczowych w błonie (wzrost zawartości kwasu mirystynowego i palmitynowego) i wzrostem oporności tych wariantów szczepów na czwartorzędowe związki amoniowe [37].

Enzymatyczna inaktywacja biocydów

Niektóre bakterie są oporne na biocydy przez powodowanie ich degradacji lub modyfikacji z  użyciem odpowiednich enzymów, czego rezultatem jest utrata toksycznego działania danej substancji [45]. Niekiedy wytwarzanie enzymów powodujących unieczynnienie biocydów może być naturalną cechą danej grupy bakterii bądź warunkowana plazmidowo. Najpowszechniej znanym przykładem jest enzymatyczna redukcja toksycznych metali ciężkich dzięki wytwarzanym przez bakterie enzymom redukujących metale do mniej toksycznych postaci utlenowanych [8]. Przykładem są bakterie Desulfovibrio desulfuricans i Desulfobulbus rhabdoformis [42] redukujące żelazo, miedź i cynk, które są niewrażliwe na wysokie letalne dla innych mikroorganizmów stężenia tych metali, tj. Fe (400 mg/l), Zn (150 mg/l) i Cu (80 mg/l). Mikroorganizmy tlenowe są wyposażone w enzymy, które neutralizują toksyczne produkty uboczne powstające w czasie procesu oddychania tlenowego. Katalaza i peroksydaza chronią komórki bakterii przed toksyczną aktywnością nadtlenku wodoru, a dysmutaza ponadtlenkowa zabezpiecza przed szkodliwym działaniem wysoce reaktywnych rodników ponadtlenkowych [23]. Innym przykładem jest inaktywacja enzymatyczna formaldehydu przez Pseudomonas putida oraz pałeczki Enterobacteriaceae, które mogą nabywać plazmid zawierający gen adhC kodujący dehydrogenazę formaldehydu [22,34]. Przypuszcza się, że pod wpływem czynnika stresowego jakim jest działanie danych związków toksycznych w komórkach bakteryjnych może dojść do indukcji ekspresji odpowiednich enzymów rozkładających i unieszkodliwiających biocyd [45].

Nieprawidłowe procedury dezynfekcji jako źródło zagrożeń zdrowotnych i higieniczno-sanitarnych

Utrzymanie odpowiedniej czystości i higieny w przemyśle ma fundamentalne znaczenie przy produkcji i obrocie żywnością. Mycie i dezynfekcja należą do najważniejszych składowych Dobrej Praktyki Produkcyjnej – GMP (good manufacturing practice) Dobrej Praktyki Higienicznej – GHP (good hygiene practice). Według Ustawy nr 171, poz. 1225 o bezpieczeństwie żywności i żywienia z dnia 25 sierpnia 2006 r. [59] GMP to działania, które muszą być podjęte i które muszą być spełnione, aby produkcja żywności oraz materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością odbywała się w sposób zapewniający bezpieczeństwo żywności zgodnie z jej przeznaczeniem. Dobra Praktyka Higieniczna odnosi się natomiast do działań, które muszą być podjęte i warunków higienicznych, które muszą być spełnione i kontrolowane na wszystkich etapach produkcji lub obrotu, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności. Zgodnie z tymi wymogami prawnymi każdy zakład zajmujący się produkcją, przetwarzaniem lub wprowadzaniem żywności do obrotu ma obowiązek wdrożyć i stosować zasady GMP/GHP oraz System Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli – HACCP (hazard analysis and critical control points).

System HACCP identyfikuje, ocenia i kontroluje zagrożenia istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa żywności. Do najistotniejszych zagrożeń rozpatrywanych podczas analizy HACCP należą zagrożenia mikrobiologiczne związane z zanieczyszczeniem żywności przez drobnoustroje. W  zależności od specyfiki przetwarzanego produktu należy się spodziewać w obiektach produkcyjnych różnych grup mikroorganizmów, np. bakterii z rodzaju Clostridium i Listeria [32]. Większość zagrożeń mikrobiologicznych można wyeliminować przez skuteczne stosowanie procedur mycia i dezynfekcji. Prawidłowe przeprowadzenie procesu mycia, a następnie dezynfekcji, wymaga uwzględnienia m.in. takich czynników jak rodzaj zanieczyszczeń, stopień zanieczyszczenia powierzchni, rodzaj powierzchni, rodzaj materiału, cykl produkcji oraz środki i  urządzenia do mycia i  dezynfekcji. Mycie i  dezynfekcja powinny przebiegać w następujących etapach: usunięcie mechaniczne zanieczyszczeń widocznych gołym okiem; spłukanie zanieczyszczeń bieżącą wodą, mycie właściwe z zastosowaniem odpowiednich detergentów, spłukanie środków myjących, dezynfekcja za pomocą odpowiednich preparatów chemicznych, dokładne spłukanie wodą środka dezynfekcyjnego i  osuszenie powierzchni, dezynfekcja metodami chemicznymi i/ lub fizycznymi [31,32].

Wszelkie stosowane środki zarówno myjące jak i  dezynfekujące powinny mieć atest lub świadectwo dopuszczenia do stosowania w przemyśle spożywczym. Powinny też być dostosowane do konkretnej branży spożywczej [32]. Do najczęściej występujących nieprawidłowości podczas dezynfekcji można zaliczyć [33]:

• przeprowadzenie procesu dezynfekcji bez wcześniejszego przeprowadzenia procesu mycia;

• użycie środka dezynfekcyjnego nieodpowiedniego do typu zanieczyszczenia mikrobiologicznego;

• stosowanie środków bez przestrzegania zasad zalecanych przez producenta;

• niedostateczny czas kontaktu między środkiem bakteriobójczym a dezynfekowaną powierzchnią;

• długotrwałe stosowanie w danym środowisku preparatu należącego do tej samej grupy związków chemicznych.

Podsumowanie

Wszelkiego rodzaju biocydy: środki dezynfekcyjne i antyseptyczne oraz konserwanty są obecnie stosowane w każdej dziedzinie sektora życia człowieka w znacznych ilościach, a ich użycie zazwyczaj nie podlega tak ścisłej kontroli jak w przypadku antybiotyków. Związki biobójcze należą do różnych klas chemicznych (np. aldehydy, alkohole, kationowe związki powierzchniowo czynne, związki utleniające, fenole) i ze względu na różny charakter i reaktywność chemiczną substancje te oddziałują z różnymi strukturami komórki bakteryjnej (np. błona cytoplazmatyczna, DNA). Bakterie jako grupa mikroorganizmów o dużych zdolnościach adaptacyjnych, wytwarzają w odpowiedzi na działanie biocydów odpowiednie mechanizmy warunkujące zmniejszoną wrażliwość (np. modyfikacje błonowych kwasów tłuszczowych, enzymatyczna inaktywacja biocydów). W związku z tym, iż jest duże prawdopodobieństwo wystąpienia omawianego fenomenu oporności bakterii na biocydy, konieczna jest edukacja z zakresu prawidłowych procesów sanitarno-higienicznych, co jest gwarancją bezpieczeństwa zdrowia publicznego.

Przypisy

• 1. Akiyama Y.: Proton-motive force stimulates the proteolytic activityof FtsH, a membrane-bound ATP-dependent protease in Escherichiacoli. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 2002; 99: 8066-8071
  Google Scholar
• 2. Barker J., Brown M.R., Collier P.J., Farrell I., Gilbert P.: Relationshipbetween Legionella pneumophila and Acanthamoeba polyphaga:physiological status and susceptibility to chemical inactivation.Appl. Environ. Microbiol., 1992; 58: 2420-2425
  Google Scholar
• 3. Braoudaki M., Hilton A.C.: Low level of cross-resistance betweentriclosan and antibiotics in Escherichia coli K-12 and E. coli O55 comparedto E. coli O157. FEMS Microbiol. Lett., 2004; 235: 305-309
  Google Scholar
• 4. Brown M.R., Collier P.J., Gilbert P.: Influence of growth-rate onthe susceptibility to antimicrobial agents: modification of the cellenvelope and batch and continuous culture studies. Antimicrob.Agents Chemother., 1990; 34: 1623-1628
  Google Scholar
• 5. Brown M.R., Gilbert P., Klemperer R.M.: Influence of the bacterialcell envelope on combined antibiotic action. W: Antibiotic Interactions,red.: J.D. Williams. Academic Press, London 1980: 69-86
  Google Scholar
• 6. Buckley A.M., Webber M.A., Cooles S., Randall L.P., La RagioneR.M., Woodward M.J., Piddock L.J.: The AcrAB-TolC efflux system ofSalmonella enterica serovar Typhimurium plays a role in pathogenesis.Cell Microbiol., 2006; 8: 847-856
  Google Scholar
• 7. Chargaff E., Pangborn M.C., Anderson R.J.: The chemistry of thelipoids of tubercle bacilli. XXIII. Separation of the lipoid fractionsfrom the Timothy bacillus. J. Biol. Chem., 1931; 90: 45-55
  Google Scholar
• 8. Cloete T.E.: Resistance mechanisms of bacteria to antimicrobialcompounds. Int. Biodeterior. Biodegradation, 2003; 51: 277-282Piśmiennictwo
  Google Scholar
• 9. Collier P.J., Ramsey A.J., Austin P., Gilbert P.: Growth inhibitoryand biocidal activity of some isothiazolone biocides. J. Appl. Bacteriol.,1990; 69: 569-577
  Google Scholar
• 10. Davin-Regli A., Pagès J.M.: Cross-resistance between biocides andantimicrobials: an emerging question. Rev. Sci. Tech., 2012; 31: 89-104
  Google Scholar
• 11. de Oliveira F.A., Brandelli A., Tondo E.C.: Antimicrobial resistancein Salmonella Enteritidis from foods involved in human salmonellosisoutbreaks in southern Brazil. New Microbiol., 2006; 29: 49-54
  Google Scholar
• 12. Del Sal G., Manfioletti G., Schneider C.: The CTAB-DNA precipitationmethod: a common mini-scale preparation of template DNAfrom phagemids, phages or plasmids suitable for sequencing. Biotechniques,1989; 7: 514-520
  Google Scholar
• 13. Denyer S.P., Maillard J.Y.: Cellular impermeability and uptakeof biocides and antibiotics in Gram-negative bacteria. J. Appl. Microbiol.,2002; 92 (Suppl.): 35S-45S
  Google Scholar
• 14. Denyer S.P., Stewart G.S.: Mechanisms of action of disinfectants.Int. Biodeterior. Biodegradation, 1998; 41: 261-268
  Google Scholar
• 15. Dvorak G.: Disinfection 101. http://www.cfsph.iastate.edu/Disinfection/Assets/Disinfection101.pdf(20.07.2014)
  Google Scholar
• 16. Dyrektywa 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16lutego 1998 r. w sprawie wprowadzania do obrotu produktów biobójczych.http://urpl.gov.pl/pb-akty-prawne (20.07.2014)
  Google Scholar
• 17. Evans E., Brown M.R., Gilbert P.: Iron chelator, exopolysaccharideand protease production of Staphylococcus epidermidis: a comparativestudy of the effects of specific growth rate in biofilm and planktonicculture. Microbiology, 1994; 140: 153-157
  Google Scholar
• 18. Fàbrega A., Madurga S., Giralt E., Vila J.: Mechanism of actionof and resistance to quinolones. Microb. Biotechnol., 2009; 2: 40-61
  Google Scholar
• 19. Foley I., Marsh P., Wellington E.M., Smith A.W., Brown M.R.:General stress response master regulator rpoS is expressed in humaninfection: a possible role in chronicity. J. Antimicrob. Chemother.,1999; 43: 164-165
  Google Scholar
• 20. Fraise A.P.: Historical Introduction. W: Russell, Hugo and Ayliffe’sPrinciples and Practice of Disinfection, Preservation and Sterilization,4th Edition, red.: A.P. Fraise, P.A. Lambert, J.Y. Maillard. BlackwellPublishing, Oxford 2004: 3-7
  Google Scholar
• 21. Gilbert P., Allison D.G., Evans D.J., Handley P.S., Brown M.R.:Growth rate control of adherent bacterial populations. Appl. Environ.Microbiol., 1989; 55: 1308-1311
  Google Scholar
• 22. Gilbert P., Allison D.G., McBain A.J.: Biofilms in vitro and in vivo:do singular mechanisms imply cross-resistance? J. Appl. Microbiol.,2002; 92 (Suppl.): 98S-110S
  Google Scholar
• 23. Gilbert P., McBain A.J.: Potential impact of increased use of biocidesin consumer products on prevalence of antibiotic resistance.Clin. Microbiol. Rev., 2003; 16: 189-208
  Google Scholar
• 24. Gilbert P., Pemberton D., Wilkinson D.E.: Barrier properties ofthe Gram-negative cell envelope towards high molecular weightpolyhexamethylene biguanides. J. Appl. Bacteriol., 1990; 69: 585-592
  Google Scholar
• 25. Gilbert P., Wright N.E.: Non-plasmidic resistance towards preservationof pharmaceutical products. W: Preservatives in the Food,Pharmaceutical and Environment Industries, red.: R.G. Board, M.C.Allwood, J.G. Banks. Blackwell Scientific, Oxford, 1987, 255-279
  Google Scholar
• 26. Gristina A.G., Hobgood C.D., Webb L.X. Myrvik Q.N.: Adhesivecolonisation of biomaterials and antibiotic resistance. Biomaterials,1987; 8: 423-426
  Google Scholar
• 27. Hawkey P.M.: Bacterial resistance. W: Russell, Hugo and Ayliffe’sPrinciples and Practice of Disinfection, Preservation and Sterilization,4th Edition, red.: A.P. Fraise, P.A. Lambert, J.Y. Maillard. BlackwellPublishing, Oxford 2004: 191-204
  Google Scholar
• 28. Ingram L.O.: Changes in lipid composition of Escherichia coli resultingfrom growth with organic solvents and with food additives.Appl. Environ. Microbiol., 1977; 33: 1233-1236
  Google Scholar
• 29. Izydorczak M., Stefańska J.: Środek przeciwdrobnoustrojowytriclosan – działanie, zastosowanie i zagrożenia. Biul. Wydz. Farm.AMW, 2007; 2: 13-17
  Google Scholar
• 30. Janowiec M.: Mikrobiologia i serologia. Wydawnictwo LekarskiePZWL, Warszawa 1988
  Google Scholar
• 31. Konieczny P., Szymański M., Kopiec D.: Mycie i detergentyw przemyśle spożywczym jako problem środowiskowy. Przegl. Komunalny,2007; 2: 40-44
  Google Scholar
• 32. Kosek-Paszkowska K., Morzyk K.: Mycie i dezynfekcja jako czynnikieliminujące zagrożenia mikrobiologiczne w przemyśle spożywczym.Laboratorium, 2005; 2: 36-38
  Google Scholar
• 33. Koziróg A.: Dezynfekcja w zakładach produkujących żywność.Problemy mikrobiologiczne. Przemysł Spożywczy, 2012; 66: 18-20
  Google Scholar
• 34. Kümmerle N., Feucht H.H., Kaulfers P.M.: Plasmid-mediatedformaldehyde resistance in Escherichia coli: characterization of resistancegene. Antimicrob. Agents Chemother., 1996; 40: 2276-2279
  Google Scholar
• 35. Lambert P.A.: Mechanisms of action of biocides. W: Russell, Hugoand Ayliffe’s Principles and Practice of Disinfection, Preservation andSterilization, 4th Edition, red.: A.P. Fraise, P.A. Lambert, J.Y. Maillard.Blackwell Publishing, Oxford 2004: 139-153
  Google Scholar
• 36. Lehne R.A.: Pharmacology for Nursing Care, Saunders/Elsevier,St. Louis 2013
  Google Scholar
• 37. Li P.T., Hsiao W.L., Yu R.C., Chou C.C.: Effect of heat shock on thefatty acid and protein profiles of Cronobacter sakazakii BCRC 13988 aswell as its growth and survival in the presence of various carbon, nitrogensources and disinfectants. Food Microbiol., 2013; 36: 142-148
  Google Scholar
• 38. Loshon C.A., Genest P.C., Setlow B., Setlow P.: Formaldehydekills spores of Bacillus subtilis by DNA damage and small, acid-solublespore proteins of the α/β-type protect spores against this DNA damage.J. Appl. Microbiol., 1999; 87: 8-14
  Google Scholar
• 39. Lucchini J.J., Corre J., Cremieux A.: Antibacterial activity of phenoliccompounds and aromatic alcohols. Res. Microbiol., 1990; 141:499-510
  Google Scholar
• 40. Mah T.F., O›Toole G.A.: Mechanisms of biofilm resistance to antimicrobialagents. Trends Microbiol., 2001; 9: 34-39
  Google Scholar
• 41. Maillard J.Y.: Bacterial target sites for biocide action. J. Appl.Microbiol., 2002; 92 (Suppl.): 16S-27S
  Google Scholar
• 42. Martins M., Faleiro M.L., Barros R.J., Veríssimo A.R., BarreirosM.A., Costa M.C.: Characterization and activity studies of highlyheavy metal resistant sulphate-reducing bacteria to be used in acidmine drainage decontamination. J. Hazard. Mater., 2009; 166: 706-713
  Google Scholar
• 43. Mastronicolis S.K., Arvanitis N., Karaliota A., Litos C., StavroulakisG., Moustaka H., Tsakirakis A., Heropoulos G.: Cold dependenceof fatty acid profile of different lipid structures of Listeria monocytogenes.Food Microbiol., 2005; 22: 213-219
  Google Scholar
• 44. McDonnell G., Russell A.D.: Antiseptics and disinfectants: activity,action, and resistance. Clin. Microbiol. Rev., 1999; 12: 147-179
  Google Scholar
• 45. Meyer B.: Does microbial resistance to biocides create a hazardto food hygiene? Int. J. Food Microbiol., 2006; 112: 275-279
  Google Scholar
• 46. Recommendations of CDC and the Healthcare Infection ControlPractices Advisory Committee (HICPAC). Guidelines for EnvironmentalInfection Control in Health-Care Facilities. http://www.cdc.gov/hicpac/pdf/guidelines/eic_in_hcf_03.pdf (20.07.2014)
  Google Scholar
• 47. Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r.w sprawie kryteriów i sposobów klasyfikacji substancji i preparatówchemicznych. Dziennik Ustaw 2003; nr 171: poz. 1666. http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20031711666 (20.07.2014)
  Google Scholar
• 48. Russell A.D.: Mechanisms of bacterial resistance to biocides. Int.Biodeterior. Biodegradation, 1995; 36: 247-265
  Google Scholar
• 49. Russell A.D.: Similarities and differences in the responses ofmicroorganisms to biocides. J. Antimicrob. Chemother., 2003; 52:750-763
  Google Scholar
• 50. Russell A.D.: Biocide use and antibiotic resistance: the relevanceof laboratory findings to clinical and environmental situations. LancetInfect. Dis., 2003; 3: 794-803
  Google Scholar
• 51. Scholar E.M, Pratt W.B.: The Antimicrobial Drugs. Oxford UniversityPress, Oxford 2000
  Google Scholar
• 52. Stefańska J.: Substancje czynne środków dezynfekcyjnych –mechanizmy działania, oporność drobnoustrojów. MikrobiologiaMedycyna, 2000; 22: 17-24
  Google Scholar
• 53. Stickler D.J.: Bacterial resistance. W: Russell, Hugo and Ayliffe’sPrinciples and Practice of Disinfection, Preservation and Sterilization,4th Edition, red. A.P. Fraise, P.A. Lambert, J.Y. Maillard. BlackwellPublishing, Oxford 2004: 154-168
  Google Scholar
• 54. Stobińska H., Brycki B., Gutarowska B., Żakowska Z., KręgielD.: Mycie i dezynfekcja w przemyśle. W: Mikrobiologia techniczna.Mikroorganizmy w biotechnologii, ochronie środowiska i produkcjiżywności, t.2, red.: Libudzisz Z., Kowal K., Żakowska Z, WydawnictwoNaukowe PWN, Warszawa, 2009, 411-434
  Google Scholar
• 55. Suller M.T., Russell A.D.: Antibiotic and biocide resistance inmethicillin-resistant Staphylococcus aureus and vancomycin-resistantenterococcus. J. Hosp. Infect., 1999; 43: 281-291
  Google Scholar
• 56. Tattawasart U., Hann A.C., Maillard J.Y., Furr J.R., Russell A.D.:Cytological changes in chlorhexidine-resistant isolates of Pseudomonasstutzeri. J. Antimicrob. Chemother., 2000; 45: 145-152
  Google Scholar
• 57. Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo Farmaceutyczne. Dziennik Ustaw 2001; nr 126 poz. 1381. http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20080450271(20.07.2014)
  Google Scholar
• 58. Ustawa z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych.Dziennik Ustaw 2002; nr 175: poz. 1433. http://urpl.gov.pl/pb-akty-prawne(20.07.2014)
  Google Scholar
• 59. Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywnościi żywienia. Ustawa Nr 171, poz. 1225. http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20061711225(20.07.2014)
  Google Scholar
• 60. Vaara M.: Agents that increase the permeability of the outermembrane. Microbiol. Rev., 1992; 56: 395-411
  Google Scholar
• 61. Widmer A. F., Wiestner A., Frei R., Zimmerli W.: Killing of nongrowingand adherent Escherichia coli determines drug efficacy indevice-related infections. Antimicrob. Agents Chemother., 1991;35: 741-746
  Google Scholar

Pełna treść artykułu