Abstrakt

Laseczki Clostridium difficile stanowią duży problem epidemiologiczny i są szczególnie niebezpiecznymi drobnoustrojami wywołującymi zakażenia szpitalne. Leczenie zakażeń o etiologii C. difficile (Clostridium difficile infection, CDI) polega na zastosowaniu metronidazolu lub wankomycyny, jednak u części pacjentów następuje trudny w leczeniu nawrót choroby. Przeszczepienie mikrobioty jelitowej (fecal microbiota transplantation, FMT) jest jedną z nowych metod wykorzystywaną w leczeniu nawracających CDI. Polega na wprowadzeniu zawiesiny kału pochodzącej od zdrowego dawcy do przewodu pokarmowego biorcy w celu przywrócenia naturalnej mikroflory jelitowej u osoby chorej. FMT jest uważane za bezpieczną i skuteczną metodę leczenia nawracających CDI. Jest szeroko opisywane na całym świecie, jednak dotychczas przeprowadzono tylko dwa randomizowane badania, potwierdzające skuteczność FMT. Metoda znalazła również zastosowanie w leczeniu takich chorób jak: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna i zespół jelita drażliwego. W pracy opisano procedurę FMT oraz aktualny stan wiedzy na temat skuteczności FMT w leczeniu nawracających CDI.

Wstęp

Przeszczepienie mikrobioty jelitowej (fecal microbiota transplantation, FMT) polega na wprowadzeniu zawiesiny kału pochodzącej od zdrowego dawcy do przewodu pokarmowego osoby chorej. W ostatnich latach wzrasta zainteresowanie tą metodą leczenia, głównie ze względu na wzrost zakażeń o etiologii Clostridium difficile (Clostridium difficile infection, CDI) oraz coraz lepsze poznanie mikrobiomu człowieka korzystnie wpływającego na zdrowie organizmu gospodarza [60].

W organizmie człowieka jest dziesięć razy więcej komó- rek bakteryjnych niż własnych komórek organizmu, stosunkowo w niewielkim stopniu poznanych, bytujących głównie w przewodzie pokarmowym [30,60]. W jelicie człowieka jest 500-1500 gatunków tworzących jelitową mikroflorę bakteryjną [19], która korzystnie wpływa na organizm gospodarza biorąc udział w wielu procesach, m.in. w trawieniu pokarmu, stymulowaniu układu immunologicznego, ochronie organizmu gospodarza przed wnikaniem chorobotwórczych drobnoustrojów i przed rozwojem nowotworów [30]. Obecnie, jedynie 30% jelitowej mikroflory bakteryjnej udało się wykryć metodami hodowlanymi [19].

Standardowe leczenie CDI polega na zastosowaniu metronidazolu lub wankomycyny [30,47,53,60]. Leczenie tymi antybiotykami u większości pacjentów powoduje ustąpienie objawów zakażenia. Jednak u 15-30% zakażonych obserwuje się nawrót choroby w ciągu 8-10 tyg. po zakończeniu antybiotykoterapii [30,60]. Wśród tej grupy pacjentów do 65% osób jest nosicielami tych laseczek i cierpi na nawracające CDI, co jest poważnym problemem terapeutycznym i epidemiologicznym. Antybiotykoterapia jest często nieskuteczna w leczeniu nawracających CDI i dlatego poszukuje się nowych, alternatywnych sposobów leczenia [30,47]. Fidaksomycyna jest najnowszym antybiotykiem skutecznym wobec laseczek C. difficile, który jest alternatywą metronidazolu i wankomycyny w leczeniu nawracających CDI. Jest to antybiotyk z grupy makrolidów o wąskim zakresie działania wobec bakterii Gram-dodatnich [49,64]. Po zastosowaniu fidaksomycyny następuje szybsza odbudowa naturalnej mikroflory jelitowej, zmniejszając ryzyko kolonizacji i ponownego zakażenia C. difficile [44,59].

W ostatnich latach opisano wiele nowych sposobów diagnostyki oraz możliwości leczenia CDI, np.: żywice wią- żące toksyny, polimery, immunoterapię oraz probiotyki [37,40]. Alternatywą dla tych metod jest przeszczepienie mikrobioty jelitowej, które przywraca naturalną mikroflorę jelitową u osoby chorej [30,49]. Pierwszy udokumentowany FMT przeprowadzono w 1958 r. u czterech pacjentów, u których zaobserwowano ustąpienie objawów zakażenia po 48 godzinach od przeprowadzonego zabiegu [27]. Przeszczepienie mikroflory jest obecnie szeroko badaną procedurą na całym świecie [31,49,61]. FMT zastosowano również w rzekomobłoniastym zapaleniu jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, chorobie Leśniowskiego-Crohna i zespole jelita drażliwego [30,49].

Clostridium difficile – charakterystyka i epidemiologia zakażeń

Bakterie z gatunku C. difficile, początkowo nazywane Bacillus difficile, to Gram-dodatnie, ruchliwe, wytwarzające spory laseczki [35]. Po raz pierwszy zostały opisane w 1935 r. jako bakterie komensalne, ponieważ występują w przewodzie pokarmowym ludzi, wielu gatunkach zwierząt oraz w środowisku naturalnym. Obecnie laseczki C. difficile są poważnym problemem epidemiologicznym i są szczególnie niebezpiecznymi drobnoustrojami wywołującymi zakażenia szpitalne. Coraz częściej żywność jest uważana za potencjalny rezerwuar tych bakterii, stwierdza się ich zarówno w żywności pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego [26]. Hensgens i wsp. [33] badali częstość występowania C. difficile w próbkach mięsa i innych produktach spożywczych. W Ameryce Północnej odnotowano wysoki wskaźnik występowania laseczek C. difficile w mięsie wołowym (42%), wieprzowym (41%) oraz z indyka (44%) w stosunku do występowania w Europie, gdzie wskaźnik ten wynosi około 3% [33]. Natomiast w Kanadzie stwierdzono obecność C. difficile w 28 próbkach wieprzowiny i wołowiny spośród 230 badanych (12%). Uważa się, że spory C. difficile są zdolne do przeżycia w temperaturze do 74o C przez 2 min, co może skutkować ich obecnością w żywności poddanej niewystarczającej obróbce termicznej [45]. Większość laseczek C. difficile izolowanych z żywności ma identyczny genotyp z izolowanymi od ludzi i zwierząt z tego samego obszaru [58].

Najczęstszą przyczyną zakażeń są przetrwalniki C. difficile, zdolne do przeżycia w niesprzyjającym środowisku szpitalnym [60]. W 1978 r. uznano je za główną przyczynę niebezpiecznych biegunek i rzekomobłoniastego zapalenia jelit, co bezpośrednio wiązało się z rosnącym zużyciem antybiotyków [47]. Częstość zakażeń o etiologii C. difficile wzrosła znacząco w latach 90 ub.w., zwłaszcza w Europie i Ameryce Północnej. Obecnie problem dotyczy również krajów Bliskiego Wschodu i Indii [47]. W ciągu ostatnich trzech dekad zakażenia wywołane przez C. difficile osiągnęły status epidemii z powodu ciągle rosnącej zachorowalności oraz coraz cięższego przebiegu zakażeń, zarówno szpitalnych, jak i pozaszpitalnych [39,40]. Laseczki C. difficile są przyczyną 10-20% przypadków biegunek poantybiotykowych i ponad 90% przypadków rzekomobłoniastego zapalenia jelit [42].

Coraz częstsze występowanie CDI jest związane z rozprzestrzenianiem się hiperwirulentnego rybotypu 027 C. difficile [10,26,64]. Jest on przyczyną licznych epidemii na całym świecie [25,26]. W Polsce rybotyp 027 C. difficile został po raz pierwszy wykryty w 2005 r. w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Warszawie [50]. Szczepy wysoce chorobotwórczego rybotypu 027 zawierają mutacje w genie regulatorowym tcdC, przez co staje się on nieaktywny. W porównaniu z innymi rybotypami C. difficile, szczepy rybotypu 027 mogą wytwarzać 16 razy więcej toksyny A i 23 razy więcej toksyny B. Innymi czynnikami ich wirulencji są toksyna binarna CDT oraz duża oporność na antybiotyki z grupy fluorochinolonów [26]. Skuteczną metodą w walce z zakażeniami wywołanymi przez szczepy rybotypu 027 C. difficile może być, oprócz antybiotykoterapii, FMT. Potwierdziło to badanie 115 starszych osób, które po FMT nie wymagały dalszego leczenia [25].

Zagrożenie stwarzają również inne rybotypy C. difficile, takie jak: 018, 056, 066, 078 [24,34]. W Holandii w latach 2005-2008 występowanie hiperwirulentnego rybotypu 078 wzrosło z 3 do 13% [8]. Stwierdzono, że rybotyp ten ma wiele cech wspólnych z rybotypem 027 i jest genetycznie podobny do szczepów izolowanych od świń [29], co sugeruje, że zwierzęta mogą być jego rezerwuarem [26]. Szczepy rybotypu 078 są często przyczyną CDI u osób młodych [26].

Przygotowanie dawcy i biorcy do FM

Porównanie poszczególnych badań oceniających skuteczność FMT jest trudne, ponieważ różnią się zastosowaną antybiotykoterapią okołozabiegową oraz przygotowaniem i sposobem podawania próbki kału biorcy [30,49].

Dawca przed przeszczepieniem musi wyrazić świadomą, pisemną zgodę na wykonanie badań kontrolnych i pobranie próbki stolca. Badania kontrolne z próbki krwi są prowadzone w kierunku oznaczenia przeciwciał anty-HAV (wirusowe zapalenie wątroby typu A) w klasie IgM, IgG, HBsAg, przeciwciała anty-HBc (wirusowe zapalenie wątroby typu B), przeciwciała anty-HCV (wirusowe zapalenie wątroby typu C), przeciwciała anty-HIV (wirus HIV). Badania z próbki kału prowadzi się w kierunku obecności pasożytów, toksyny A/B C. difficile, antygenów Helicobacter pylori oraz bakterii z rodzaju Salmonella, Shigella, Campylobacter, z gatunku Escherichia coli O157:H7 oraz Yersinia enterocolitica, a także w kierunku obecności rotawirusów, wirusa cytomegalii oraz wirusa Epsteina-Barr [47,51,53,60,63].

Ważnym etapem kwalifikacji dawcy jest wywiad z lekarzem, który pyta dawcę o potencjalną ekspozycję na drobnoustroje chorobotwórcze, niewykryte w badaniach laboratoryjnych [53]. Zbierane są informacje o przebytych przez dawcę chorobach zakaźnych, np. zakażeniach górnych dróg oddechowych czy podróżach do krajów szczególnie niebezpiecznych ze względu na wystąpienie biegunki podróżnych [47].

Przez trzy miesiące przed przeszczepieniem, dawca nie może być leczony antybiotykami [47,51,60]. Dawcą nie może być osoba homoseksualna, utrzymująca kontakty seksualne z nosicielami HIV oraz chorymi na wirusowe zapalenie wątroby [47,60]. Kryterium wykluczającym jest również uzależnienie od narkotyków, wykonanie tatuażu w ciągu ostatnich 6 miesięcy [47,51]. Dawcą najczęściej jest członek rodziny chorego, choć zdarza się, że próbkę stolca pozyskuje się od osób chętnych, niespokrewnionych z biorcą [30,51,53].

W dostępnym piśmiennictwie przedstawione są badania, w których próbki kału do przeszczepienia uzyskano od jednego lub dwóch dawców, a FMT dokonano u kilkunastu osób [36,46]. Hamilton i wsp. [32] zastosowali w badaniach zamrożone wcześniej próbki kału uzyskane od osób niespokrewnionych z biorcami. Poddane badaniom przesiewowym, przygotowane i zamrożone próbki mogą zostać użyte w razie potrzeby, co skraca czas oczekiwania biorcy na FMT [47]. Obecnie z powodu braku dokładnych danych na temat skuteczności FMT z zamrożonych próbek, zaleca się użycie świeżych preparatów [47,53].

Biorcą może być chory na nawracające zakażenia C. difficile, u którego biegunka nie ustępuje po zastosowanej antybiotykoterapii (metronidazolem, wankomycyną lub fidaksomycyną) [30,51]. Biorca, podobnie jak dawca, musi wyrazić pisemną, świadomą zgodę na zabieg, przed FMT jest leczony wankomycyną. Ostatnia dawka leku podawana jest najpóźniej w dniu poprzedzającym zabieg, ale niektóre protokoły sugerują podanie ostatniej dawki antybiotyku trzy dni przed FMT [53,60]. W przypadku, gdy przeszczepienie dokonywane będzie przez sondę żołądkową lub dwunastniczą, zalecane jest podanie biorcy omeprazolu nie później niż jedną godzinę przed zabiegiem. Zaleca się standardowe oczyszczenie jelita przed kolonoskopią. Wykazano, że płukanie jelit pacjenta przed zabiegiem zmienia skład mikroflory dolnego odcinka układu pokarmowego, zmniejsza liczbę przetrwalników i toksyn C. difficile oraz usuwa resztki kału, co może się przyczynić do bardziej efektywnej odbudowy mikrobioty po przeszczepie [53].

Procedura FM

Dawca oddaje jednorazowo próbkę stolca maksymalnie do 24 godzin przed zabiegiem, najlepiej 2-6 godzin przed zabiegiem [53]. Materiałem właściwym do dalszych etapów jest próbka ze stolca stałego, niebiegunkowego zawieszana przez homogenizację i energiczne wytrzą- sanie w wodzie lub roztworze soli fizjologicznej [47,64]. Opisane zostały również metody, w których próbkę kału zawieszano w jogurcie lub mleku [47]. Otrzymaną, lepką ciecz należy przesączyć, aby usunąć większe fragmenty ekskrementów, które nie uległy zawieszeniu w roztworze [42]. Gough i wsp. [30] określili, że bardziej efektywne jest przeszczepienie z użyciem próbki o objętości powy- żej 500 ml, w porównaniu do badań, w których zastosowano mniejsze objętości roztworu. Wlewkę kału można podać biorcy podczas kolonoskopii lub przez sondę żołądkową [36,47,53,60]. W dostępnym piśmiennictwie brak badań określających, która z tych metod jest najbardziej skuteczna [30]. Przygotowany roztwór jest podany w warunkach aseptycznych biorcy podczas jednorazowego zabiegu; próbkę podaje się w kilku wlewach, a ich objętość wynosi około 50 ml [42,61]. Wlewy nie powinny być zbyt szybkie, aby nie nastąpiła samoczynna defekacja lub wymioty. Po przeprowadzeniu kolonoskopii, biorca nie powinien oddawać gazów i stolca przez około dwie godziny. Po FMT za pomocą sondy żołądkowej nie wskazane jest przyjmowanie pokarmów również przez około dwie godziny. Badania kontrolne w kierunku obecności toksyn C. difficile w kale wykonywane są po około tygodniu po przeprowadzonym FMT [42].

Opis randomizowanych badań oceniających skuteczność FM

Skuteczność FMT została dobrze opisana w licznych badaniach u ponad 300 pacjentów [1,11,28,30,54,60]. Ray i wsp. [51] odnotowali natychmiastową poprawę i ustąpienie objawów zakażenia, takich jak biegunka czy ból brzucha u 20 pacjentów, u których zastosowano FMT. Uzyskany efekt po jednorazowym przeszczepieniu był długotrwały, ponieważ w ciągu 3 miesięcy nie nastąpił nawrót choroby [51].

Guo i wsp. [31] w 2012 r. przeprowadzili analizę wyników badań przedstawionych w siedmiu publikacjach, w których poddano procedurze FMT 124 pacjentów chorych z nawracającym CDI. Stwierdzono znaczną poprawę stanu klinicznego już po pierwszym zabiegu FMT u 83% pacjentów. Ponadto, u części z nich biegunka nie wystąpiła przez kilka następnych miesięcy, a nawet lat. Wieloośrodkowe i długoterminowe badania także wykazały dużą skuteczność tej metody [21]. Odnotowano ustąpienie objawów u 91% pacjentów już po pierwszym zabiegu FMT bez nawrotu choroby w ciągu 3 miesięcy. Żadne z nich nie było badaniem randomizowanym; dotychczas przeprowadzono tylko dwa takie badania.

Pierwsze badanie przeprowadzone w Holandii, w którym FMT poprzedzone płukaniem jelita zostało porównane z konwencjonalnym 14-dniowym leczeniem wankomycyną z płukaniem lub bez płukania jelita u pacjentów z nawracającym CDI [61]. Do badania zakwalifikowano pacjentów pełnoletnich, u których w ciągu ostatnich 3 miesięcy wystąpił nawrót CDI. Zakażenie C. difficile definiowano jako biegunkę w postaci luźnych lub wodnistych stolców oddawanych co najmniej trzy razy dziennie przez co najmniej dwa kolejne dni i dodatni wynik testu na obecność toksyny A i B C. difficile. Pacjenci otrzymywali wankomycynę doustnie 4 razy dziennie przez 4 lub 5 dni w dawce 500 mg. Następnie płukano jelita 4 litrami makrogolu (preparat Klean-Prep) ostatniego dnia antybiotykoterapii. Kolejnego dnia wykonywano FTM przez zgłębnik dodwunastniczy. Pacjentom, u których obserwowano nawrót choroby, podano drugi wlew z kałem innego dawcy. Pacjentom z grupy kontrolnej, u których leczenie antybiotykami nie powiodło się, zaproponowano FMT. Po 5 tygodniach od rozpoczęcia leczenia oceniano nawrót zakażenia, który zdefiniowano jako wystąpienie biegunki potwierdzonej dodatnim wynikiem testu na obecność toksyny A i B C. difficile. Od stycznia 2008 do kwietnia 2010 r. wybrano 43 pacjentów, spośród których 16 poddano FMT, 13 standardowemu leczeniu wankomycyną bez płukania jelit i 13 pacjentów również leczeniu wankomycyną z płukaniem jelit. Spośród 16 pacjentów w grupie pacjentów poddanych FMT, 13 (81%) zostało wyleczonych po pierwszym zabiegu. Pozostałych trzech otrzymało drugi wlew z kału innego dawcy, z czego dwóch zostało wyleczonych.

Podsumowując, FMT było skuteczne u 15 (94%) spośród 16 pacjentów, leczenie wankomycyną było nieskuteczne u 4 (31%) z 13 pacjentów, a w grupie z dodatkowym płukaniem jelit u trzech (23%) spośród 13 pacjentów. Po 5 tygodniach od rozpoczęcia leczenia nawrót choroby zaobserwowano u jednego spośród 16 pacjentów w grupie FMT, 8 (62%) spośród 13 w grupie leczonej wankomycyną i 7 (54%) spośród 13 w grupie otrzymującej wankomycynę z płukaniem jelit. Po wstępnej antybiotykoterapii 18 pacjentów z nawrotem zakażenia otrzymało wlew z roztworu kału, spośród nich 15 (83%) zostało wyleczonych.

W tym randomizowanym badaniu wykazano, że FMT jest skutecznym sposobem leczenia nawracających CDI. Badana populacja obejmowała głównie pacjentów w podeszłym wieku, co odzwierciedla główną grupę zakażonych C. difficile stwierdzanych w praktyce klinicznej. Ponadto, badanie udowodniło, że płukanie jelita nie wspomaga leczenia CDI antybiotykami. Podsumowując, u pacjentów z nawracającym zakażeniem C. difficile FMT, w porównaniu z terapią wankomycyną, jest skuteczniejszą metodą leczenia.

W drugim, jednak znacznie mniejszym, randomizowanym badaniu przeprowadzonym przez Cammarota i wsp. [23] porównywano skuteczność leczenia nawracających CDI wankomycyną i FMT. W badaniu wzięło udział 39 osób, które losowo przydzielono do dwóch grup. FMT poddano 20 chorych, natomiast 19 przyjmowało wankomycynę. FMT wykonano przez kolonoskopię, poprzedzoną trzydniową terapią wankomycyną (125 mg 4 razy dziennie). Grupa leczona antybiotykiem otrzymywała 125 mg wankomycyny 4 razy dziennie przez 10 dni, następnie 125-500 mg leku dziennie co 2-3 dni przez co najmniej 3 tygodnie. Oceniano obecność biegunki związanej z CDI 10 tygodni od zakończenia leczenia. U 18 (90%) spośród 20 chorych leczonych FMT nie stwierdzono biegunki wywołanej przez C. difficile. Ponadto, w tej samej grupie u 5 spośród 7 pacjentów chorujących na rzekomobłoniaste zapalenie jelit nie stwierdzono cech choroby. W grupie leczonej wankomycyną ustąpienie objawów wykazano u 5 (26%) spośród 19 pacjentów. W żadnej z badanych grup nie stwierdzono działań niepożądanych po zastosowanej terapii. Po przeprowadzonym badaniu stwierdzono, że FMT jest znacznie skuteczniejsze od standardowej terapii wankomycyną i może być bezpiecznym sposobem leczenia chorych z rzekomobłoniastym zapaleniem jelit [23].

Wykorzystanie FMT w leczeniu innych chorób

Istnieje coraz więcej dowodów potwierdzających wpływ drobnoustrojów w patogenezie nieswoistych zapaleń jelit, prawdopodobnie ze względu na niewłaściwą odpowiedź immunologiczną wobec składnika lub składników mikrobioty [48,58]. Dowody wskazujące, jaki drobnoustrój wywołuje nieswoiste zapalenia jelit są niejednoznaczne. W dostępnym piśmiennictwie autorzy sugerują zmniejszenie różnorodności mikroflory bakteryjnej, z wyraźną zmianą jej składu i funkcji. Wydaje się, że w nieswoistych zapaleniach jelit dochodzi do zmniejszenia liczby bakterii z rodzaju Bacteroidetes i Firmicutes, których liczba wzrasta po FMT [41,55]. Bakterie te mogą odgrywać ważną rolę aktywując komórki T, co udowodniono na modelu mysim [5,56].

Pierwszy pacjent z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego leczony FMT został opisany przez Borody i wsp. w 1988 r. [12]. Wkrótce rozpoczęto leczenie kolejnych 55 pacjentów z różnymi zaburzeniami przewodu pokarmowego [12]. W 1989 r., Bennet i Brinkman [9] opublikowali opis przypadku chorego z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego powikłanym zakażeniem o etiologii C. difficile skutecznie leczonego FMT. Anderson i wsp. oraz Brandt i wsp. [4,21] odnotowali skuteczność leczenia FMT u chorych z nieswoistymi zapaleniami jelit. Ponadto wykazano, że mimo szybko przeprowadzonego FMT, efekt terapeutyczny nie jest natychmiastowy, jak to się dzieje podczas CDI. Okazuje się, że wszczepiona mikrobiota przez wiele miesięcy lub nawet lat, stopniowo zmniejsza zapalenie błony śluzowej aż do całkowitego wyleczenia widocznego w badaniu histopatologicznym [18,21,52]

Leczenie pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna za pomocą FMT zostało po raz pierwszy przeprowadzone 1988 r. [12]. Z niedawno opublikowanego badania wynika, że podanie roztworu mikrobioty jelitowej nie przyniosło istotnej klinicznie ani endoskopowo poprawy w 8-tygodniowej obserwacji. Mimo że wykazano niewielkie zmiany w składzie mikrobioty jelitowej po 2-4 tygodniach, to po 8 tygodniach u wszystkich pacjentów stwierdzono powrót składu mikroflory sprzed badania. Sugeruje to, że w przeciwieństwie do CDI, zmiana mikrobioty była tylko przejściowa [20]. W związku z tym FMT, może odgrywać rolę wspierającą w chorobie Leśniowskiego-Crohna.

Piśmiennictwo dotyczące wykorzystania mikrobioty jelitowej w zespole jelita drażliwego jest ograniczone do około 50 opisów badań prowadzonych u chorych z przewagą biegunki [12]. Borody i wsp. [17] wykonywali FMT (codziennie przez 5-14 dni) u 300 pacjentów nieodpowiadających na standardowe leczenie. Odpowiedź kliniczna była najbardziej widoczna u chorych z ciężką biegunką i dolegliwościami bólowymi, ale nie była tak skuteczna, jak u chorych z CDI.

Inne stany chorobowe, które są ściśle związane z mikrobiotą przewodu pokarmowego, takie jak: otyłość [6,43], zespół metaboliczny [65] i cukrzyca, mogą być potencjalnym wskazaniem do leczenia FMT. W ostatnich badaniach oceniano wpływ FMT u chorych z zespołem metabolicznym [62]. Pojawiają się również pojedyncze opisy przypadków FMT u chorych na stwardnienie rozsiane [16], chorobę Parkinsona [3], zespół przewlekłego zmęczenia [15] oraz samoistną plamicę małopłytkową [13], a także reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa [2].

Podsumowanie

FMT jest coraz częściej uważany za bezpieczną i skuteczną metodę leczenia nawracających CDI [53], ale dokładny mechanizm działania tej metody nie jest obecnie poznany [51,53]. Wydaje się, że FMT skutkuje zastąpieniem lub wzmocnieniem mikrobiomu naturalnie występującego w okrężnicy, którego prawidłowe działanie zostało zakłócone przez antybiotykoterapię i/lub inne czynniki zewnętrzne [53]. FMT ma na celu odtworzenie naturalnej i zrównoważonej mikroflory okrężnicy. Pomaga to w zwalczeniu CDI [47,53] oraz powoduje pobudzenie układu immunologicznego, korzystnie wpływając na walkę organizmu z zakażeniem [53].

Konieczne są dalsze badania wyjaśniające mechanizm działania tej metody leczenia i opisujące czynniki decydujące o skuteczności w walce z CDI i innymi chorobami [47,53]. W dostępnym piśmiennictwie brak publikacji, w których autorzy opisywaliby przypadki śmierci pacjentów, u których FMT uznano za bezpośrednią przyczynę zgonu [47].

Przeszczep mikrobioty jelitowej znalazł również zastosowanie w leczeniu takich chorób, jak: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zespół jelita drażliwego czy nieswoiste zapalenia jelit [30,49].

Przypisy

• 1. Aas J., Gessert C.E., Bakken J.S.: Recurrent Clostridium difficile colitis: case series involving 18 patients treated with donor stool administered via a nasogastric tube. Clin. Infect. Dis., 2003; 36: 580-585
  Google Scholar
• 2. Adams J.B., Johansen L.J., Powell L.D., Quig D., Rubin R.A.: Gastrointestinal flora and gastrointestinal status in children with autismcomparisons to typical children and correlation with autism severity. BMC Gastroenterol., 2011; 11: 22
  Google Scholar
• 3. Ananthaswamy A.: Fecal transplant eases symptoms of Parkinson’s. New Scientist, 2011; 2796: 19
  Google Scholar
• 4. Anderson J.L., Edney R.J., Whelan K.: Systematic review: faecal microbiota transplantation in the management of inflammatory bowel disease. Aliment. Pharmacol. Ther., 2012; 36: 503-516
  Google Scholar
• 5. Andrews P.J, Barnes P., Borody T.J.: Chronic constipation reversed by restoration of the bowel flora. A case and a hypothesis. Eur. J. Gastroenterol. Hepatol., 1992; 4: 245-247
  Google Scholar
• 6. Angelakis E., Armougom F., Million M., Raoult D.: The relationship between gut microbiota and weight gain in humans. Future Microbiol., 2012; 7: 91-109
  Google Scholar
• 7. Atarashi K., Tanoue T., Shima T., Imaoka A., Kuwahara T., Momose Y., Cheng G., Yamasaki S., Saito T., Ohba Y., Taniguchi T., Takeda K., Hori S., Ivanov I.I., Umesaki Y., Itoh K., Honda K.: Induction of colonic regulatory T cells by indigenous Clostridium species. Science, 2011; 331: 337-341
  Google Scholar
• 8. Bauer M.P., Veenendaal D., Verhoef L., Bloembergen P., van Dissel J.T., Kuijper E.J.: Clinical and microbiological characteristics of community-onset Clostridium difficile infection in the Netherlands. Clin. Microbiol. Infect., 2009; 15: 1087-1092
  Google Scholar
• 9. Bennet J.D., Brinkman M.: Treatment of ulcerative colitis by implantation of normal colonic flora. Lancet, 1989; 1: 164
  Google Scholar
• 10. Bielec D., Stempkowska J., Markiewicz-Zięba M.: Postępy w leczeniu zakażenia Clostridium difficile. Post. N. Med., 2014; 27: 770-775
  Google Scholar
• 11. Borody T.J.: “Flora power”-fecal bacteria cure chronic C. difficile diarrhea. Am. J. Gastroenterol., 2000; 95: 3028-3029
  Google Scholar
• 12. Borody T.J., Campbell J., Torres M., Nowak A, Leis S.: Reversal of idiopathic thrombocytopenic purpura (ITP) with fecal microbiota transplantation (FMT). Am. J. Gastroenterol., 2011; 106: S352
  Google Scholar
• 13. Borody T.J., George L., Andrews P., Brandl S., Noonan S., Cole P., Hyland L., Morgan A., Maysey J., Moore-Jones D.: Bowel-flora alteration: a potential cure for inflammatory bowel disease and irritable bowel syndrome? Med. J. Aust., 1989; 150: 604
  Google Scholar
• 14. Borody T.J., Leis S., Campbell J. I wsp.: Fecal microbiota transplantation (FMT) in multiple sclerosis (MS). Am. J. Gastroenterol., 2011; 106: S352
  Google Scholar
• 15. Borody T.J., Nowak A, Torres M., Campbell J., Finlayson S.L.: Bacteriotherapy in chronic fatigue syndrome: a retrospective review. Am. J. Gastroenterol., 2012; 107, Suppl. 1: S591-S592
  Google Scholar
• 16. Borody T.J., Paramsothy S., Agrawal G.: Fecal microbiota transplantation: indications, methods, evidence, and future directions. Curr. Gastroenterol. Rep., 2013; 15: 337
  Google Scholar
• 17. Borody T.J, Warren E.F., Leis S., Surace R., Ashman O.: Treatment of ulcerative colitis using fecal bacteriotherapy. J. Clin. Gastroenterol., 2003; 37: 42-47
  Google Scholar
• 18. Borody T.J., Warren E.F., Leis S., Surace R., Ashman O., Siarakas S.: Bacteriotherapy using fecal flora: toying with human motions. J. Clin. Gastroenterol., 2004; 38: 475-483
  Google Scholar
• 19. Borody T.J, Wettstein A., Campbell J., LeisS., Torres M., Finlayson S., Nowak A.: Fecal microbiota transplantation in ulcerative colitis: review of 24 years experience. Am. J. Gastroenterol., 2012; 107(S1): S665, Abstract 1644
  Google Scholar
• 20. Borody T.J., Wettstein A.R., Leis S., Hills L.A, Campbell J., Torres M.: Clostridium difficile complicating inflammatory bowel disease: pre – and post-treatment findings. Gastroenterology, 2008; 134: A361
  Google Scholar
• 21. Brandt L.J., Aroniadis O.C.: Long-term follow-up study of fecal microbiota transplantation (FMT) for ulcerative colitis (UC). Am. J. Gastroenterol., 2012; 107: 1626: 657
  Google Scholar
• 22. Brandt L.J., Aroniadis O.C., Mellow M., Kanatzar A., Kelly C., Park T., Stollman N., Rohlke F., Surawicz C.: Long-term follow-up of colonoscopic fecal microbiota transplant for recurrent Clostridium difficile infection. Am. J. Gastroenterol., 2012; 107: 1079-1087
  Google Scholar
• 23. Cammarota G., Masucci L., Ianiro G. Bibbo S., Dinoi G., Costamagna G., Sanguinetti M., Gasbarrini A.: Randomised clinical trial: faecal microbiota transplantation by colonoscopy vs. vancomycin for the treatment of recurrent Clostridium difficile infection. Aliment. Pharmacol. Ther., 2015; 41: 835-843
  Google Scholar
• 24. DePestel D.D., Aronoff D.M.: Epidemiology of Clostridium difficile infection. J. Pharm. Pract., 2013; 26: 464-475
  Google Scholar
• 25. Di Bella S., Gouliouris T., Petrosillo N.: Fecal microbiota transplantation (FMT) for Clostridium difficile infection: focus on immunocompromised patients. J. Infect. Chemother., 2015; 21: 230-237
  Google Scholar
• 26. Dubberke E.R., Haslam D.B., Lanzas C., Bobo L.D., Burnham C.A., Gröhn Y.T., Tarr P.I.: The ecology and pathobiology of Clostridium difficile infections: an interdisciplinary challenge. Zoonoses Public Health, 2011; 58: 4-20
  Google Scholar
• 27. Eiseman B., Silen W., Bascom G.S., Kauvar A.J.: Fecal enema as an adjunct in the treatment of pseudomembranous enterocolitis. Surgery, 1958; 44: 854-859
  Google Scholar
• 28. Garborg K., Waagsbø B., Stallemo A., Matre J., Sundøy A.: Results of faecal donor instillation therapy for recurrent Clostridium difficile-associated diarrhoea. Scand. J. Infect. Dis., 2010; 42: 857-861
  Google Scholar
• 29. Goorhuis A., Bakker D., Corver J., Debast S.B., Harmanus C., Notermans D.W., Bergwerff A.A., Dekker F.W., Kuijper E.J: Emergence of Clostridium difficile infection due to a new hypervirulent strain, polymerase chain reaction ribotype 078. Clin. Infect. Dis., 2008, 47: 1162-1170
  Google Scholar
• 30. Gough E., Shaikh H., Manges A.R.: Systematic review of intestinal microbiota transplantation (fecal bacteriotherapy) for recurrent Clostridium difficile infection. Clin. Infect. Dis., 2011; 53: 994-1002
  Google Scholar
• 31. Guo B., Harstall C., Louie T., Veldhuyzen van Zanten S., Dieleman L.A.: Systematic review: faecal transplantation for the treatment of Clostridium difficile-associated disease. Aliment. Pharmacol. Ther., 2012; 35: 867-875
  Google Scholar
• 32. Hamilton M.J., Weingarden A.R., Sadowsky M.J., Khoruts A.: Standardized frozen preparation for transplantation of fecal microbiota for recurrent Clostridium difficile infection. Am. J. Gastroenterol., 2012; 107: 761-767
  Google Scholar
• 33. Hensgens M.P., Keessen E.C., Squire M.M., Riley T.V., Koene M.G., de Boer E., Lipman L.J., Kuijper E.J.: European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases Study Group for Clostridium difficile (ESGCD): Clostridium difficile infection in the community: a zoonotic disease? Clin. Microbiol. Infect., 2012; 18: 634-645
  Google Scholar
• 34. Jensen M.B., Olsen K.E., Nielsen X.C., Hoegh A.M., Dessau R.B., Atlung T., Engberg J.: Diagnosis of Clostridium difficile: real-time PCR detection of toxin genes in faecal samples is more sensitive compared to toxigenic culture. Eur. J. Clin. Microbiol. Infect. Dis., 2015; 34: 727-736
  Google Scholar
• 35. Jones A.M., Kuijper E.J., Wilcox M.H.: Clostridium difficile: a European perspective. J. Infect., 2013; 66: 115-128
  Google Scholar
• 36. Kassam Z., Hundal R., Marshall J.K., Lee C.H.: Fecal transplant via retention enema for refractory or recurrent Clostridium difficile infection. Arch. Intern. Med., 2012; 172: 191-193
  Google Scholar
• 37. Kelly C.: Fecal microbiota transplantation – an old therapy comes of age. N. Engl. J. Med., 2013; 368: 474-475
  Google Scholar
• 38. Kelly C., Lamont J.: Clostridium difficile – more difficult than ever. N. Engl. J. Med., 2008; 359: 1932-1940
  Google Scholar
• 39. Khanna S., Pardi D.: Clostridium difficile infection: new insights into management. Mayo Clin. Proc., 2012; 87: 1106-1117
  Google Scholar
• 40. Khanna S., Pardi D.: The growing incidence and severity of Clostridium difficile infection in inpatient and outpatient settings. Expert Rev. Gastroenterol. Hepatol., 2010; 4: 409-416
  Google Scholar
• 41. Khoruts A., Dicksved J., Jansson J.K., Sadowsky M.J.: Changes in the composition of the human fecal microbiome after bacteriotherapy for recurrent Clostridium difficile-associated diarrhea. J. Clin. Gastroenterol., 2010; 44: 354-360
  Google Scholar
• 42. Kleger A., Schnell J., Essig A., Wagner M., Bommer M., Seufferlein T., Härter G.: Fecal transplant in refractory Clostridium difficile colitis. Dtsch. Arztebl. Int., 2013; 110: 108-115
  Google Scholar
• 43. Ley R.E.: Obesity and the human microbiome. Curr. Opin. Gastroenterol., 2010; 26: 5-11
  Google Scholar
• 44. Louie T.J., Cannon K., Byrne B., Emery J., Ward L., Eyben M., Krulicki W.: Fidaxomicin preserves the intestinal microbiome during and after treatment of Clostridium difficile infection (CDI) and reduces both toxin reexpression and recurrence of CDI. Clin. Infect. Dis., 2012; 55: 132-142
  Google Scholar
• 45. Lund B.M., Peck M.W.: A possible route for foodborne transmission of Clostridium difficile? Foodborne Pathog. Dis., 2015; 12: 177-182
  Google Scholar
• 46. Lund-Tønnesen S., Berstad A., Schreiner A., Midtvedt T.: Clostridium difficile-associated diarrhea treated with homologous feces. Tidsskr. Nor. Laegeforen., 1998; 118: 1027-1030
  Google Scholar
• 47. McCune V.L, Struthers J.K., Hawkey P.M.: Faecal transplantation for the treatment of Clostridium difficile infection: a review. Int. J. Antimicrob. Agents, 2014; 43: 201-206
  Google Scholar
• 48. Nagalingam N.A., Lynch S.V.: Role of the microbiota in inflammatory bowel diseases. Inflamm. Bowel Dis., 2012; 18: 968-984
  Google Scholar
• 49. Oldfield IV E.C., Oldfield III E.C., Johnson D.A.: Clinical update for the diagnosis and treatment of Clostridium difficile infection. World J. Gastrointest. Pharmacol. Ther., 2014; 5: 1-26
  Google Scholar
• 50. Pituch H., Bakker D., Kuijper E., Obuch-Woszczatyński P., Wultańska D., Nurzyńska G., Bielec A., Bar-Andziak E., Łuczak M.: First isolation of Clostridium difficile PCR-ribotype 027/toxinotype III in Poland. Pol. J. Microbiol., 2008; 57: 267-268
  Google Scholar
• 51. Ray A., Smith R., Breaux J.: Fecal microbiota transplantation for Clostridium difficile infection: the ochsner experience. Ochsner J., 2014; 14: 538-544
  Google Scholar
• 52. Reddy S.S., Brandt L.J.: Clostridium difficile infection and inflammatory bowel disease. J. Clin. Gastroenterol., 2013; 47: 666-671
  Google Scholar
• 53. Rohlke F., Stollman N.: Fecal microbiota transplantation in relapsing Clostridium difficile infection. Therap. Adv. Gastroenterol., 2012; 5: 403-420
  Google Scholar
• 54. Rohlke F., Surawicz C.M., Stollman N.: Fecal flora reconstitution for recurrent Clostridium difficile infection: results and methodology. J. Clin. Gastroenterol., 2010; 44: 567-570
  Google Scholar
• 55. Round J.L., Lee M., Li J., Tran G., Jabri B., Chatila T.A., Mazmanian S.K.: The Toll-like receptor 2 pathway establishes colonization by a commensal of the human microbiota. Science, 2011; 332: 974-977
  Google Scholar
• 56. Round J.L., Mazmanian S.K.: Inducible Foxp3+ regulatory T-cell development by a commensal bacterium of the intestinal microbiota. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 2010; 107: 12204-12209
  Google Scholar
• 57. Rupnik M., Songer J.G.: Clostridium difficile: its potential as a source of foodborne disease. Adv. Food Nutr. Res., 2010; 60: 53-66
  Google Scholar
• 58. Tannock G.W.: The bowel microbiota and inflammatory bowel diseases. Int. J. Inflam., 2010; 2010: 954051
  Google Scholar
• 59. Tannock G.W., Munro K., Taylor C., Lawley B., Young W., Byrne B., Emery J., Louie T.: A new macrocyclic antibiotic, fidaxomicin (OPT-80), causes less alteration to the bowel microbiota of Clostridium difficile-infected patients than does vancomycin. Microbiology, 2010; 156: 3354-3359
  Google Scholar
• 60. van Nood E., Speelman P., Kuijper E.J., Keller J.J.: Struggling with recurrent Clostridium difficile infections: is donor faeces the solution? EuroSurveill., 2009; 14: 19316
  Google Scholar
• 61. van Nood E., Vrieze A., Nieuwdorp M., Fuentes S., Zoetendal E.G., de Vos W.M., Visser C.E., Kuijper E.J., Bartelsman J.F., Tijssen J.G., Speelman P., Dijkgraaf M.G., Keller J.J.: Duodenal infusion of donor feces for recurrent Clostridium difficile. N. Eng. J. Med., 2013; 368: 407-415
  Google Scholar
• 62. Vrieze A., Van Nood E., Holleman F., Salojärvi J., Kootte R.S., Bartelsman J.F., Dallinga-Thie G.M., Ackermans M.T., Serlie M.J., Oozeer R., Derrien M., Druesne A., Van Hylckama Vlieg J.E., Bloks V.W., Groen A.K.: Transfer of intestinal microbiota from lean donors increases insulin sensitivity in individuals with metabolic syndrome. Gastroenterology, 2012; 143: 913-916
  Google Scholar
• 63. Walia R., Kunde S., Mahajan L.: Fecal microbiota transplantation in the treatment of refractory Clostridium difficile infection in children: an update. Curr. Opin, Pediatr., 2014; 26: 573-578
  Google Scholar
• 64. Zanella Terrier M.C., Simonet M.L., Bichard P., Frossard J.L.: Recurrent Clostridium difficile infections: the importance of the intestinal microbiota. World J. Gastroenterol., 2014; 20: 7416-7423
  Google Scholar
• 65. Zupancic M.L., Cantarel B.L., Liu Z., Drabek E.F., Ryan K.A., Cirimotich S., Jones C., Knight R., Walters W.A., Knights D., Mongodin E.F., Horenstein R.B., Mitchell B.D., Steinle N., Snitker S.: Analysis of the gut microbiota in the old order Amish and its relation to the metabolic syndrome. PLoS One, 2012; 7: e43052
  Google Scholar

Pełna treść artykułu