Abstrakt

Neurogeneza to skomplikowany i wieloetapowy proces, w czasie którego powstają w pełni funkcjonalne komórki nerwowe. W dorosłym mózgu zachodzi dzięki obecności neuronalnych komórek macierzystych (NSC), zdolnych do nieograniczonej liczby podziałów mitotycznych i różnicowania się w odpowiedni fenotyp morfologiczny. Są umiejscowione w obrębie zakrętu zębatego hipokampa oraz strefy podkomorowej komór bocznych. Neurogeneza jest regulowana przez wiele czynników, które bezpośrednio lub pośrednio wpływają na różne jej etapy. W artykule opisano najważniejsze egzo- i endogenne czynniki biorące udział w procesie powstawania nowych komórek nerwowych w dojrzałym mózgowiu ssaków. Wśród głównych modulatorów neurogenezy dorosłego mózgu wymienić należy: neurotrofiny, czynniki wzrostowe, hormony, neuroprzekaźniki oraz elementy mikrośrodowiska jakie zajmują neuronalne komórki macierzyste. Poprawa właściwości neurogennych dorosłego mózgowia jest możliwa dzięki zastosowaniu niektórych leków, np. antypsychotycznych, przeciwdepresyjnych lub normotymicznych. Ponadto, w regulację neurogenezy dorosłych ssaków są zaangażowane niektóre procesy patologiczne zachodzące w obrębie mózgowia, które oprócz negatywnego działania mogą wywołać proliferację NSC. Do procesów tych zalicza się: udar niedokrwienny, napad padaczkowy, stan zapalny. Proneurogenne działania leków psychotropowych i procesów patologicznych wiążą się ze wzrostem stężenia neurotrofin, hormonów oraz podwyższeniem ekspresji antyapoptotycznego białka Bcl-2 i metaloproteinazy MMP-2. Ponadto, niektóre leki, np. haloperydol działają bezpośrednio na prolaktynowe i dopaminergiczne receptory umiejscowione na NSC. Obniżenie poziomu neurogenezy w dorosłym mózgu jest związane z nadmiernym spożywaniem alkoholu, wysokim poziomem stresu, a także przyjmowaniem niektórych leków, takich jak cytostatyki, inhibitory COX-2 oraz opioidy. Proneurogenne działanie scharakteryzowanych w artykule czynników, sugeruje ich duży potencjał terapeutyczny oraz daje nowe perspektywy na skuteczną i nowoczesną terapię wielu schorzeń neuropsychiatrycznych. Ponadto może się istotnie przyczynić do wyjaśnienia patogenezy chorób związanych z proliferacją i degeneracją komórek dorosłego mózgowia.

Wstęp

W 1913 r. wybitny hiszpański histolog, prekursor neurobiologii, Santiago Ramóny Cajal [11] w dziele Estudios sobre la degeneración y regeneración del sistema nervioso napisał: „Gdy rozwój został zakończony, źródło wzrostu i regeneracji aksonów i dendrytów wyschło nieodwracalnie. W dorosłym układzie nerwowym ścieżki nerwowe są ustalone, zakończone i niezmienne. Wszystko może zginąć, nic nie może się zregenerować.”

Zgodnie z tym dogmatem przez wiele lat, aż do początku XX w. proces neurogenezy, czyli powstawania nowych w pełni funkcjonalnych komórek nerwowych był zarezerwowany wyłącznie dla okresu prenatalnego. Powszechnie uznawano, iż komórki nerwowe w dorosłym mózgu mogą jedynie zmniejszać swoją liczbę w wyniku starzenia i toczących się procesów patologicznych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) [67]. Przełomem w neurobiologii stało się odkrycie potencjału proliferacyjnego w dojrzałym mózgu ssaków, który w wyniku pionierskich badań przedstawili Joseph Altman i wsp. w 1965 r. [2]. Rozpoczął się nowy etap, którego priorytetem stało się opracowanie technik badawczych umożliwiających nie tylko przedstawienie, ale także wyjaśnienie mechanizmu generowania nowych komórek nerwowych w dorosłym mózgu. Następne badania nad dojrzałymi strukturami mózgowia potwierdziły obecność potencjału proliferacyjnego w konkretnych, dokładnie już scharakteryzowanych, obszarach czyli w  strefie ziarnistej zakrętu zębatego hipokampa i opuszce węchowej, a także umożliwiły dokładną analizę budowy nowych komórek [32,38]. Zdolności proliferacyjne komórek nerwowych w dojrzałym mózgu ludzkim zidentyfikowali w 1998 r. Peter Eriksson i wsp. [24]. Badania przeprowadzono pośmiertnie i wykazano, że nowe komórki w mózgu dorosłego człowieka generują się tak samo jak u gryzoni w obrębie zakrętu zębatego hipokampa.

Obecnie powszechnie wiadomo, że nowe komórki nerwowe powstają w określonych strukturach mózgowia przez całe życie organizmu, a wraz z wiekiem obniża się jedynie ich tempo namnażania i zdolność przeżycia [32,38]. Lokalizacja powstawania nowych komórek nerwowych obejmuje regiony odpowiedzialne za pamięć, uczenie się i odbiór doznań węchowych. Wnioskuje się zatem, że ich funkcja sprowadza się do poprawy zdolności zapamiętywania, uczenia oraz odbioru informacji za pośrednictwem zapachu. Dzięki stałemu dostarczaniu nowych komórek nerwowych zapewniona jest plastyczność i szybka modyfikacja połączeń synaptycznych, co ułatwia adaptację do otoczenia. Odkrycie możliwo- ści modulowania procesu neurogenezy daje nowe perspektywy i nadzieje na nowoczesną i skuteczną terapię schorzeń neurodegeneracyjnych. Może się też istotnie przyczynić do wyjaśnienia roli powstawania nowych komórek nerwowych w  dojrzałym mózgu, zwłaszcza w odniesieniu do patogenezy chorób związanych z proliferacją komórek mózgowia [58]. Prowadzone są badania nad potencjalnymi właściwościami neuromodulacyjnymi różnych leków i ksenobiotyków.

Neuronalne komórki macierzyste

Proces neurogenezy w  ukształtowanym, dojrzałym mózgowiu to złożony i wieloetapowy cykl, którego podstawą są neuronalne komórki macierzyste (NSC – neuronal stem cells). NSC mają dwie charakterystyczne cechy: zdolność do nieograniczonej liczby podziałów mitotycznych oraz różnicowania się w odpowiedni typ morfologiczny, czyli neurony, astrocyty lub oligodendrocyty [69]. Zarówno NSC, neuroblasty, jak i już ukształtowane nowe komórki nerwowe mają swoisty profil ekspresji białek markerowych, które określają neuronalny bądź glejowy charakter komórki oraz umożliwiają rozróżnienie komó- rek macierzystych oraz młodych i dojrzałych neuronów.

W dorosłym mózgowiu wyróżnia się dwie strefy aktywne podziałowo zawierające NSC: strefę podkomorową komór bocznych (SVZ – subventricular zone) oraz zakręt zębaty hipokampa (SGZ – subgranular zone). W dojrza- łym mózgu ssaków komórki macierzyste znajdują się także w korze nowej, prążkowiu, istocie czarnej, ciele migdałowatym, podwzgórzu oraz wzdłuż komory III i IV, jednak regiony te wykazują bardzo słaby potencjał proliferacyjny [8,31]. Największą liczbę aktywnych podziałowo komó- rek zawiera region SVZ, przez co stanowi główne źródło nowych neuronów w dorosłym mózgu. Jest usytuowany pod wyściółką komór bocznych. Wyróżnia się w nim cztery typy komórek aktywnych podziałowo [15,16,18,19,52]:

• komórki typu B, o charakterze astrocytarnym, które można podzielić na dwa podtypy: B1 i B2 – wykazujące ekspresję kwaśnego białka glejowego (GFAP – glial fibrillary acidic protein),

• komórki typu C, które mają duże zdolności proliferacyjne – po szybkim namnożeniu przekształcają się w komórki typu A,

• komórki typu A, które są najliczniejszymi komórkami tej strefy (stanowią 33% całej cytoarchitektoniki regionu SVZ) – wykazują ekspresję białka DCX (DCX- -doublecortin) i GFAP,

• komórki typu E, czyli ependymocyty – wykazują słabą ekspresję GFAP.

Proces tworzenia nowych komórek nerwowych rozpoczyna się od podziałów właściwych neuronalnych komó- rek macierzystych, czyli komórek typu B, dając początek komórkom typu C, które przekształcają się w  szybko namnażające się komórki typu A, czyli neuroblasty [18]. Neuroblasty skupiają się i budują rozległe sieci w postaci łańcuchów, tworząc ograniczony przestrzennie szlak zwany dziobowym strumieniem migracyjnym (RMS – rostral migratory stream). Rozciąga się on od przedniej części SVZ do opuszki węchowej (OB – olfactory bulb) [42]. Migrującym neuroblastom towarzyszą astrocyty, tworzące rurowe struktury, które nadają im właściwy kierunek i ułatwiają przemieszczanie się [3]. Wędrówka tych komórek jest regulowana także przez rzęski komó- rek ependymalnych, cząsteczki adhezyjne (β1-integryny i tenascyny-R) oraz czynniki sygnalizacji zewnątrzkomórkowej [20,52]. W  opuszce węchowej neuroblasty różnicują się w odpowiednie dla tej strefy interneurony, czyli komórki ziarniste, komórki okołokłębuszkowe oraz astrocyty i oligodendrocyty. Pierwsze nowe interneurony pojawiają się po około 15 dniach od rozpoczęcia proliferacji [42].

Drugą najważniejszą strefą w neurogenezie dorosłego mózgu jest zakręt zębaty hipokampa (SGZ), gdzie nowe komórki powstają w  warstwie podziarnistej między wnęką a warstwą ziarnistą [56,63]. Miejsce to jest silnie unaczynione, a komórki progenitorowe lokują się bardzo blisko naczyń kapilarnych. Śródbłonkowe komórki kapilar wydzielają czynniki pobudzające samoodnowę neuronalnych komórek macierzystych i stymulują neurogenezę tego regionu. Ze względu na morfologię i różne profile ekspresji białek markerowych, w SGZ wyróżnia się trzy typy komórek [56,63]:

• komórki typu I o charakterze glejowym nazywane spoczynkowymi komórkami progenitorowymi – wykazują multipotencjalność oraz ekspresję GFAP, nestyny i czynnika transkrypcyjnego Sox-2 (SRY (sex determining region Y)-box 2),

• komórki typu II o  wysokim potencjale proliferacyjnym, często określane jako przejściowo aktywowane komórki progenitorowe – wykazują ekspresję nestyny,

• komórki typu III, często oznaczane jako komórki D – wykazują ekspresję DCX i białka adhezji komórkowej (PSA-NCAM – polysialylated neuronal cell adhesion molecule); wśród nich wyróżnia się dwie podklasy: komórki D2 i komórki D3, nazywane neuroblastami.

Proces neurogenezy w regionie SGZ rozpoczyna się od aktywacji komórek typu I, które proliferują i migrują, aby przez stadium pośrednie D2 wytworzyć neuroblasty właściwe, czyli komórki D3 wykazujące cechy niedojrzałych komórek ziarnistych. Nowo powstałe neurony, wykazujące już ekspresję białka jądrowego swoistego dla dojrzałych neuronów (NeuN – neuronal nuclear protein), integrują się w warstwie ziarnistej i tam dojrzewają. Młode komórki nerwowe, w  porównaniu do w pełni ukształtowanych neuronów ziarnistych, przejawiają nadpobudliwość i  podwyższoną plastyczność synaptyczną [51].

Regulacja procesu neurogenezy w dorosłym mózgu

Proces neurogenezy w dorosłym mózgu zależy od działania wielu czynników egzo- i  endogennych, które warunkują proliferację, różnicowanie i przeżycie nowo wygenerowanych komórek. Ich działanie hamuje lub stymuluje różne fazy neurogenezy [4].

Czynniki wzrostowe, neurotrofiny i elementy niszy neuronalnych komórek macierzystych

Główną rolę w neurogenezie odgrywają czynniki wzrostowe i neurotrofiny, które działają na różne etapy neurogenezy, a ich stężenie może być regulowane przez inne czynniki modulujące. Do najważniejszych czynników wzrostowych można zaliczyć: czynnik wzrostu nabłonka (EGF – epidermal growth factor) stymulujący podziały komórkowe i różnicowanie się komórek macierzystych w kierunku neuronów i astrocytów, podstawowy czynnik wzrostu fibroblastów (FGF-2 – basic fibroblast growth factor) wpływający na różnicowanie się nowych komórek nerwowych w neurony i oligodendrocyty [43], czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF – vascular endothelial growth factor), który wzmaga proliferację NSC i działa angiogennie oraz neuroprotekcyjnie [37]. Na zwiększenie przeżywalności nowo wygenerowanych komórek oraz w mniejszym stopniu na zdolności podziałowe NSC wpływa zwłaszcza mózgowy czynnik neurotroficzny (BDNF – brain derived neurotrophic factor) oraz rzęskowy czynnik neurotroficzny (CNTF – ciliary neurotrophic factor) [4]. BDNF jest także odpowiedzialny za regulację nastroju, co bezpośrednio koreluje z neurogennym działaniem leków przeciwdepresyjnych. Podanie BDNF do zakrętu zębatego naśladuje działanie antydepresantów, co potwierdzają testy behawioralne, oraz zwiększa poziom neurogenezy w regionie SVZ [4,79]. Pozytywny wpływ na neurogenezę za pośrednictwem BDNF mają: aktywność fizyczna, restrykcje kaloryczne i wzbogacone środowisko, które zwiększają ekspresję BDNF [79]. Istotny wpływ na zwiększenie liczby komórek w mózgu ma także insulinopodobny czynnik wzrostu (IGF – insuline-like growth factor) [12] oraz czynnik wzrostu hepatocytów (HGF – hepatocyte growth factor), który, oprócz wpływu na proliferację, reguluje także migrację i ruchliwość nowo powstałych komórek [75]. Czynnikiem utrzymującym zdolność odnawiania się NSC i zapobiegającym powstawaniu bardziej zróżnicowanych komórek potomnych jest czynnik hamujący białaczkę (LIF – leukemia inhibitory factor). Silnymi induktorami powstawania LIF w mózgu są urazy, co sugeruje, że LIF może odgrywać główną rolę w uruchamianiu proliferacji po uszkodzeniach mechanicznych lub poudarowych mózgu [6].

Dostępność czynników wzrostowych i neurotrofin jest bezpośrednio związana ze środowiskiem, w jakim znajdują się neuronalne komórki macierzyste, a określane jest ono mianem niszy neuronalnych komórek macierzystych. Struktura niszy stanowi specjalne mikrośrodowisko, niezbędne do procesu samoodnowy, namnażania i różnicowania się nowych komórek nerwowych. Nisza jest dynamiczna i zmienia właściwości wraz z upływem czasu lub w wyniku działania czynników modulujących [59]. Sygnały regulujące neurogenezę pochodzą z komó- rek sąsiadujących z NSC lub macierzy zewnątrzkomórkowej [27]. W mózgu dorosłych ssaków niszę neuronalnych komórek macierzystych tworzą: komórki śródbłonka naczyń, ependymocyty, komórki mikrogleju, astrocyty, komórki macierzyste i dojrzałe neurony.

W regionie SGZ głównymi elementami niszy są astrocyty i komórki śródbłonka naczyń krwionośnych. Astrocyty, dzięki radialnej strukturze i odpowiednim położeniu, pozostają w  bliskim kontakcie ze wszystkimi typami komórek niszy, w tym również z naczyniami krwiono- śnymi, pozwalając na integrację sygnałów pochodzą- cych z wielu różnych źródeł [20,63]. Rozprzestrzenianie sygnałów przez astrocyty odbywa się na zasadzie dyfuzji, gdyż mają one między sobą połączenia szczelinowe i działają na zasadzie syncytium [29]. W charakterystyce regionu SGZ, bogate unaczynienie zapewnia bliski kontakt komórek progenitorowych i komórek śródbłonka naczyń wydzielającego czynniki pobudzające samoodnowę neuronalnych komórek macierzystych, głównie neurotropowy czynnik pochodzenia mózgowego (BDNF), czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF) i  czynnik hamujący białaczkę (LIF) [6,37]. Ponadto, naczynia krwionośne dostarczają w ten region hormony, cytokiny, erytropoetynę i tlenek azotu [10,59].

W  obrębie niszy SVZ fundamentalną rolę odgrywają ependymocyty, które oddzielają rejon SVZ od komory bocznej i dzięki ruchowi rzęsek umożliwiają migrację komórek progenitorowych typu A do opuszki węchowej [19]. Ependymocyty mają również połączenia z astrocytami, co podnosi jakość przekazywania i koordynowania sygnałów w obrębie całej niszy SVZ [59]. Zrąb niszy tworzy macierz zewnątrzkomórkowa, która również wpływa na przeżycie oraz zdolność proliferacji i różnicowania się komórek macierzystych [27]. Głównymi składnikami macierzy wywierającymi wpływ na neurogenezę są: laminina, kolagen typu IV i I oraz tenascyna-C, które wspólnie modulują dostępność czynników wzrostu, cytokin i innych cząsteczek sygnałowych [27,50].

Neuroprzekaźniki i neuropeptydy

W regulację procesu neurogenezy w dorosłym mózgu jest zaangażowanych wiele neuroprzekaźników, głównie serotonina, noradrenalina, dopamina, acetylocholina oraz kwas gamma-aminomasłowy (GABA – gamma- -aminobutyric acid) i glutaminian [9]. Modulacja z ich pomocą zachodzi głównie w regionie SGZ, jednak trzy z wymienionych neuroprzekaźników, tj. glutaminian, GABA i serotonina mają właściwości regulujące neurogenezę także w SVZ. GABA i glutaminian oraz ich receptory uczestniczą w regulacji powstawania i różnicowania się nowych neuronów, a także w ich migracji i integracji [9,71].

GABA to hamujący neuroprzekaźnik mózgu, uwalniany głównie przez interneurony i  astrocyty. Wpływa na depolaryzację komórek progenitorowych i niedojrzałych neuronów, zarówno podczas neurogenezy rozwojowej, jak i tej, która zachodzi w dojrzałym mózgowiu [9]. Dzia- łanie GABA opiera się głównie na obecności synaptycznych receptorów GABA-A obecnych na NSC i młodych neuronach. Ich aktywacja powoduje otwarcie kanałów chlorkowych i depolaryzację, indukując tworzenie połą- czeń synaptycznych [71]. GABA zwiększa także ekspresję czynnika transkrypcyjnego NeuroD, który ułatwia różnicowanie się komórek progenitorowych [66].

Glutaminian wpływa na podziały komórek progenitorowych mózgu przez aktywację jonotropowych i metabotropowych receptorów glutaminergicznych, aktywując przez to komórki znajdujące się w pobliżu komórek proliferujących, które wydzielają substancje pozytywnie wpływające na regulację neurogenezy [60]. Dokładny mechanizm tego działania nie jest do końca poznany, wiadomo jednak, że, jego wpływ jest uzależniony od rodzaju receptorów, które mają komórki docelowe oraz od stanu w jakim znajduje się mózg, czyli ewentualnych uszkodzeń lub infekcji [36]. Wpływ glutaminianu na neurogenezę w warunkach doświadczalnych potwierdzono przez blokowanie sygnalizacji glutaminergicznej w mózgu, która znacznie obniżała proliferację. Sygnalizacja glutaminianowa wzmaga ekspresję czynników neurotroficznych, głównie BDNF i FGF-2 [68,78].

Serotonina wpływa stymulująco na proliferację w regionie SGZ i  SVZ działając na poszczególne receptory. Aktywacja receptora 5-HT1 powoduje zwiększenie neurogenezy w obu regionach, natomiast receptory 5-HT2A i 5-HT2B są zaangażowane w regulację proliferacji odpowiednio w regionie SGZ i SVZ. Mechanizm w jakim serotonina pobudza proliferację NSC nie jest poznany, ale wiadomo, że pośrednio koreluje z uwalnianiem czynników troficznych, tj. pobudzeniem receptorów 5-HT2C charakterystycznych dla splotu naczyniówkowego, co wiąże się z uwalnianiem FGF-2. Natomiast aktywowane receptory 5-HT1 na astrocytach mogą się przyczynić do kontrolowanego wydzielania czynników neurotroficznych, takich jak IGF i S100β (białko dojrzałych astrocytów) [5,6]. Dopamina moduluje proces neurogenezy głównie za pośrednictwem receptorów D2 , które występują m.in. na neuronalnych komórkach macierzystych. Ich stymulacja na NSC hamuje ich zdolności proliferacyjne wskazując na negatywny wpływ dopaminy na potencjał mitotyczny NSC [41]. Jednak inne badania sugerują jej pozytywny wpływ na proliferację, ponieważ aktywacja receptora D2 stymuluje uwalnianie FGF-2 i pośredniczy w proliferacji CNTF-zależnej [9].

Wykazana zależność między działaniem systemu cholinergicznego a  zapamiętywaniem i  uczeniem się zasugerowała prawdopodobną rolę acetylocholiny w powstawaniu nowych neuronów w zakręcie zębatym hipokampa. Jej udział w neurogenezie dorosłego mózgu potwierdzono po zastosowaniu agonistów cholinergicznego receptora nikotynowego, który wyraźnie obniżył proliferację NSC w neurogennym regionie SGZ. Ponadto aktywacja receptorów muskarynowych M1 doprowadziła do podwyższenia potencjału podziałowego tej strefy. Badania te jednoznacznie potwierdziły istotną rolę acetylocholiny w procesie powstawania nowych komórek nerwowych, a  wyjaśnienie mechanizmu jej działania może być pomocne w określeniu patogenezy choroby Alzheimera i możliwości poprawy obecnie stosowanego leczenia [70].

Oprócz klasycznych neuroprzekaźników, ważną rolę odgrywają także neuropeptydy. U myszy pozbawionych neuropeptydu Y poziom proliferacji komórek w regionie SGZ jest znacznie obniżony, a przeżywalność neuronów nie zmienia się. Przy stałym podawaniu neuropeptydu VGF, oprócz zwiększenia proliferacji w  tym samym regionie, zaobserwowano również pozytywny wpływ na przeżywalność komórek hipokampa [4].

Hormony

Regulacja neurogenezy w  dojrzałym mózgowiu jest związana ze stężeniem hormonów steroidowych, czyli estrogenu, testosteronu i kortykosteroidu oraz hormonów peptydowych, takich jak prolaktyna. Duże stężenie estradiolu, zarówno u samic jak i samców dorosłych gryzoni, zwiększa aktywność proliferacyjną w zakręcie zębatym hipokampa [27]. Wpływ hormonów płciowych na tempo neurogenezy polega na bezpośrednim oddzia- ływaniu na receptory estrogenowe NSC lub pośrednim na inne receptory, np. serotoninowe. Na aktywność podziałową NSC w regionie SVZ wpływa inny hormon, prolaktyna, której stężenie podwyższa się w  czasie pierwszej połowy ciąży i po porodzie [44]. Badania przeprowadzone przez Shingo i wsp. wykazały, że u ciężarnych samic myszy poziom neurogenezy wzrósł aż o 65% [64]. Negatywny wpływ na neurogenezę mają hormony uwalniane w reakcji na stres – glikokortyksteroidy, które obniżają potencjał proliferacyjny w zakręcie zębatym [33].

Białka adhezyjne

Regulacja procesu neurogenezy niewątpliwie jest zwią- zana także z białkami adhezyjnymi, głównie β- integryną, reeliną i tenascyną R. Ich rola w modulacji neurogenezy skupia się głównie na nadaniu odpowiedniego kierunku migracji nowych neuronów. β- integryna bierze udział w angiogenezie i promuje integrację naczyń krwiono- śnych z elementami niszy komórek macierzystych, co jest niezbędne do ich wzrostu i przeżycia. Ponadto β- integryny aktywują transformujący czynnik wzrostowy TGF [53] i indukują adhezję neuroblastów, co prowadzi do powstania łańcucha, który umożliwia ich migrację, czyli wspomniany już szlak RMS [7]. Reelina, duże białko macierzy zewnątrzkomórkowej, obecna również w niektórych grupach neuronów dorosłego mózgu, bezpośrednio wpływa na migrację neuronów, prawdopodobnie przez zmianę organizacji mikrotubul w komórce [40]. Neuromodulujące działanie tenascyny R opiera się głównie na zwiększeniu liczby GABA-ergicznch neuronów w zakręcie zębatym, co ułatwia tworzenie połączeń synaptycznych między neuronami i pośrednio aktywuje neurotrofiny CNTF i LIF [9,71,76]. Regulowanie stabilno- ści, ruchliwości i kierunku migracji, podobnie jak reelina i tenascyna R, wykazuje także inne białko adhezji komórkowej – PSA-NCAM [28].

Neurogeneza w schorzeniach mózgu

Niezwykle interesującym zagadnieniem w neurogenezie dorosłych ssaków jest korelacja między niektórymi procesami patologicznymi zachodzącymi w mózgowiu a podwyższeniem zdolności proliferacyjnych NSC. Udar niedokrwienny, epilepsja i stan zapalny indukują proces neurogenezy, zwiększając zdolność podziałową NSC, a także ich różnicowanie i migrację [46,47,57].

Podczas niedokrwienia komórki macierzyste mózgu proliferują, różnicują się, a następnie migrują w okolice miejsca objętego niedokrwieniem. Dojrzewają i jako w pełni funkcjonalne neurony wbudowują się w tkankę [33]. Z badań przeprowadzonych przez Liu i wsp. wynika, że po wywołanym sztucznie niedokrwieniu u myszoskoczka, proliferacja w regionie SGZ w ciągu 2 tygodni wzrosła dwunastokrotnie [46]. Pierwsze komórki z fenotypem neuronów zaobserwowano po 26 dniach od niedokrwienia, a ich przeżywalność wyniosła co najmniej 7 miesięcy. Badania wykorzystujące przemijające niedokrwienie wykazały wzrost proliferacji w regionie SVZ, ponadto nowe komórki migrowały w  kierunku prąż- kowia jeszcze cztery miesiące po niedokrwieniu, co wskazuje, że były dostarczane w sposób ciągły [56]. Za proneurogenny skutek niedokrwienia odpowiada m.in. zwiększenie czynników wzrostu BDNF i VGEF. W miejscu uszkodzenia wzrasta również angiogeneza, a nowe naczynia dostarczają więcej substancji niezbędnych do proliferacji i przeżycia neuronów [16]. Nasilenie neurogenezy indukowanej udarem jest uzależnione od wielu czynników, takich jak wiek oraz poziom czynników wzrostu i neuroprzekaźników obecnych przed niedokrwieniem [45]. Podobną zależność zaobserwowano także po uszkodzeniu mózgu w wyniku napadu padaczkowego. Ostre lub przedłużające się drgawki podczas napadu silnie stymulują neurogenezę w rejonie hipokampa oraz wzmagają angiogenezę. W skroniowym modelu epilepsji indukowanej u gryzoni tempo proliferacji po epizodzie wzrasta nawet o 80% w obszarze zakrętu zębatego hipokampa. W bardzo silnych napadach, mimo zwiększania proliferacji, często dochodzi do obniżonej prze- żywalności nowych komórek nerwowych. Mechanizm indukowania proliferacji przez drgawki nie jest znany. Wydaje się, że napady epilepsji bezpośrednio stymulują neurogenezę w zakręcie zębatym, a dodatkowo modulują poziom czynników wzrostowych i neuroprzekaźników [57]. Regulujący proces neurogenezy w dorosłym mózgu wywołuje także stan zapalny, który w zależno- ści od czasu trwania, poziomu aktywności mikrogleju, astrocytów i makrofagów, może wpływać pozytywnie lub negatywnie na proliferację i przeżycie nowych neuronów [26]. Proneurogenne znaczenie w czasie zapalenia wykazują białka wydzielane przez aktywny mikroglej, głównie białka CD 200, CD 47 i CD 55 oraz interleukina 4 i 10. Ponadto aktywacja TGF w procesie zapalnym stwarza korzystne warunki do samoodnowy NSC [26,47]. Niekorzystne działanie stanu zapalnego w mózgu zwykle wiąże się z jego przewlekłym charakterem, kiedy pobudzony mikroglej podwyższa stężenie cytokin, przede wszystkim tych, które mają negatywne znaczenie dla neurogenezy, czyli interleukin: IL-6, IL-1β, IL-1α i TNF [47].

Stres, starzenie się i alkohol jako główne czynniki hamujące neurogenezę

Tempo neurogenezy jest hamowane przez wiele różnych czynników, zarówno fizjologicznych jak i patologicznych. Przykładem fizjologicznego obniżenia zdolności proliferacyjnych mózgowia jest podeszły wiek. Określenie podeszłego wieku zależy od wielu czynników m.in. predyspozycji genetycznych i warunków środowiskowych. Gryzonie dorosłość rozpoczynają między 2 a 3 miesiącem życia, wiek od 10 miesiąca uznawany jest za średni, natomiast powyżej 20 miesiąca – za wiek starczy [1]. Neurogeneza jest procesem, który zachodzi przez całe życie, jednak zdolności proliferacyjne wraz z wiekiem obniżają się i u szczurów w wieku 21 miesięcy zdolność podziałowa neuronalnych komórek macierzystych maleje średnio o  15% [43]. Przyczyną jest obniżenie czynników stymulujących i podtrzymujących podziały i różnicowanie oraz podwyższenie czynników hamują- cych neurogenezę [1]. Wraz z upływem czasu w mózgu maleje stężenie czynnika IGF, który wykazuje właściwości indukujące proliferację [12,14] oraz podwyższa się udział kortykosteronu, działającego negatywnie na neurogenezę. Ponadto, wraz z działaniem przewlekłego stresu u zwierząt w wieku podeszłym wzrasta stężenie IL-6. Negatywny udział przypisuje się także hamowaniu transmisji GABA-ergicznej w wyniku zmniejszenia neurosteroidu Preg-S [1].

Oprócz starzenia się, jednym z najsilniejszych inhibitorów neurogenezy jest także stres. Jego negatywne dzia- łanie dotyczy wszystkich gatunków zwierząt, niezależnie od etapu życia. Ekspozycja zarówno na przewlekłe jak i silne czynniki stresowe wiąże się z obniżeniem poziomu proliferacji NSC i przeżywalności nowych komórek nerwowych w regionie zakrętu zębatego hipokampa. Mogą się pojawić problemy z zapamiętywaniem, uczeniem się, zaburzenia afektywne, w tym także depresja [4]. Mechanizm zahamowania neurogenezy pod wpływem stresu polega głównie na wzroście stężenia hormonów związanych ze stresem. Poza zwiększoną ekspresją receptorów steroidowych kory nadnerczy w hipokampie, same glikokortykosteroidy negatywnie wpływają na tempo proliferacji NSC w tym regionie. Duże stężenie tych hormonów wynika z aktywacji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza oraz ze zwiększenia stężenia cytokin, głównie IL-1, stymulującej nadnercza do wytwarzania glikokortykosteroidów [61]. Długotrwały stres obniża ponadto ekspresję ważnych neurotrofin i czynników wzrostu, np. BDNF, IGF-1, EGF i VEGF oraz wpływa na stężenie istotnych w neurogenezie neuroprzekaźników, przede wszystkim GABA, glutaminianu, serotoniny, dopaminy i noradrenaliny [47].

Wśród czynników o negatywnym działaniu na proces neurogenezy nie można pominąć spożywania alkoholu. Przez wiele lat sądzono, iż alkohol zaburza powstawanie nowych komórek w  mózgu jedynie w  okresie płodowym, obecnie wiadomo, że jest on silnym inhibitorem neurogenezy także w mózgu dojrzałym. Spożycie nawet pojedynczej wysokiej dawki alkoholu obniża poziom proliferacji NSC. Badania przeprowadzone na szczurach wykazują, że po przyjęciu jednorazowo 5mg alkoholu na kilogram masy ciała szczura tempo neurogenezy w  zakręcie zębatym obniżyło się aż o  40%. Podobnie działają także małe dawki przy długotrwałym stosowaniu. Po pięciu miesiącach przyjmowania alkoholu przez szczury w regionie SGZ odnotowano 20-25% spadek liczby komórek nerwowych. Ciągłe hamowanie proliferacji NSC może doprowadzić do znacznych ubytków objętości hipokampa i wywołać deficyty poznawcze [15,54].

Leki jako modulatory neurogenezy w dojrzałym mózgu ssaków

Współczesna neurobiologia i jej zaawansowane techniki badawcze pozwalają na określenie bezpośredniego wpływu różnych substancji chemicznych na powstawanie nowych komórek nerwowych. Wśród leków wpływających na neurogenezę w dojrzałym mózgowiu szczególną uwagę zwrócić należy na te, które powszechnie stosowane są w  praktyce psychiatrycznej. Leki antydepresyjne, antypsychotyczne i  normotymiczne wykazują dodatni wpływ na neurogenezę, stymulując proliferację i  zwiększając przeżywalność nowych komórek nerwowych [21,28]. Koncepcję związku między tymi farmaceutykami a tempem neurogenezy w mózgu dorosłych ssaków wysunięto podczas badań przeprowadzonych na mózgach osób cierpiących na zaburzenia psychiczne. Liczba komórek nerwowych regionu SGZ u pacjentów z przewlekłą depresją, schizofrenią i zaburzeniami afektywnymi była znacznie zredukowana. Uzyskane wyniki i wyciągnięte wnioski nadały nowy kierunek badaniom nad neurogenezą, w którym priorytetem stała się ocena wpływu i ewentualne możliwości zastosowania leków psychotropowych jako stymulatorów neurogenezy [21,74]. Neuromodulacyjne właściwo- ści neuroleptyków, normotymików i antydepresantów wynikają z ich zdolności do zwiększania ekspresji czynników neurotroficznych, indukowania mechanizmów neuroprotekcyjnych i  spowalniania procesu śmierci i zaniku neuronów [21,22].

Antydepresanty

Leki przeciwdepresyjne stymulujące proliferację NSC to: selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny, inhibitory monoaminooksydazy i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny [35]. Badania potwierdzające ich udział w neurogenezie wykazały wzrost poziomu proliferacji NSC po długotrwałym stosowaniu fluoksetyny, tranylcyprominy i reboksetyny. Po aplikacji leków przez 2-4 tygodnie zaobserwowano zwiększoną o 20-40% liczbę nowych neuronów [48]. Wykazano także brak bezpośredniego wpływu leków przeciwdepresyjnych na szybkość dojrzewania, różnicowanie i  przeżywalność nowych komórek [70]. Mechanizm pobudzania proliferacji polega na zwiększeniu ekspresji BDNF, aktywacji szlaku cAMP przez podwyższenie fosforylacji czynnika transkrypcyjnego CREB (CREB – cAMP response element-binding protein) [21], a także w wyniku aktywacji receptora 5-HT1A [36].

Leki normotymiczne

Leki normotymiczne, potocznie zwane stabilizatorami nastroju, wywierają podobnie jak antydepresanty pozytywny wpływ na proces neurogenezy. Dotychczasowe badania wskazują na dodatnie działanie walproinianu i  soli litu. Mechanizm stymulacji neurogenezy z  ich udziałem polega na pośredniej regulacji wielu czynników neuroprotekcyjnych, m.in. ekspresji BDNF oraz aktywności kinazy białkowej C [49]. Ponadto lit hamuje syntazę glikogenu GSK-3β (glycogen synthase kinase 3β) oraz podnosi stężenie β-katenin [25], które syntezują de novo BDNF, VEGF, IGF-I i IGF-II [72]. Działanie neurogenne normotymików nie sprowadza się jedynie do podniesienia aktywności proliferacyjnej NSC, ale także pozytywnie wpływa na dojrzewanie i  przeżywalność nowych komórek nerwowych. Funkcjonalne aspekty neurogenezy stymulowanej solami litu oceniono u myszy mają- cych deficyty poznawcze wywołane chorobą Alzheimera lub upośledzeniem. Badania wykazały, że nowo powstałe neurony w zakręcie zębatym hipokampa mogą się przyczyniać do poprawy zdolności zapamiętywania i uczenia się [25].

Leki przeciwpsychotyczne

Leki, którym należy poświęcić szczególną uwagę w aspekcie neurogenezy to leki przeciwpsychotyczne, których działanie wyraźnie podwyższa tempo neurogenezy w mózgu dorosłych ssaków i wiąże się ze wzrostem przeżywalności nowo wytworzonych komórek. Badania nad neurogenezą wieku dorosłego i jej modulacją pod wpływem leków antypsychotycznych dotyczą m.in. zastosowania olanzapiny, klozapiny, haloperydolu i risperidonu [17,39,73,74]. Olanzapina i risperidon w znacznym stopniu potęgują proliferację komórek, głównie w strefie SVZ. Odpowiedzialne są za 2-3-krotny wzrost zdolności podziałowych tego regionu [73,74]. Klozapina odznacza się proneurogennym wpływem, szczególnie w obszarze zakrętu zębatego hipokampa. Schemat aplikacji 0,5 mg klozapiny na kilogram masy ciała szczura w pojedynczej dawce jeden raz dziennie przez trzy tygodnie uwidocznił wzrost proliferacji w strefie SGZ o 268%. Zastosowanie znacznie wyższej dawki, tj. 2mg/kg masy ciała nie zmieniło aktywności proliferacyjnej, zatem pożądany skutek był uzależniony od małej dawki klozapiny i długotrwa- łego stosowania [34]. Wykazano również, że klozapina nie ma wpływu na przeżywalność młodych neuronów, a jej udział w neurogenezie obejmuje jedynie znaczne podniesie aktywności podziałowej NSC [34]. Neuromodulacyjne właściwości haloperydolu są widoczne głównie w regionie SGZ, w którym wykazano znaczny wzrost potencjału proliferacyjnego NSC po zastosowaniu leku. Przyjęcie odpowiedniego schematu dawkowania leku spowodowało podwyższenie aktywności podziałowej w zakręcie zębatym hipokampa prawie o 70%. Podobnie jak w przypadku klozapiny, najbardziej pożądany jest długotrwały system dawkowania leku [17,39,41].

Mechanizm oddziaływania neuroleptyków na neurogenezę nie jest wyjaśniony. Wiadomo, że olanzapina zwiększa ekspresję neurotrofin, zwłaszcza BDNF i NGF, podwyższa także aktywność antyapoptotycznych bia- łek rodziny Bcl-2. Risperidon wpływa na ekspresję bia- łek antyapoptotycznych rodziny Bcl-2, neurotrofin, głównie VEGF i NGF, oraz obniża toksyczne działanie NO. Ponadto, risperidon aktywuje szlak cAMP przez fosforylację białka CREB, a  także podnosi ekspresję metaloproteinazy MMP-2, niezbędnej do przebudowy macierzy zewnątrzkomórkowej, zmieniając strukturę mikrośrodowiska NSC, które może spowodować proliferację, migrację lub apoptozę komórek macierzystych mózgu. Działanie klozapiny charakteryzuje się podwyż- szeniem ekspresji neurotrofiny FGF-2. Właściwości proneurogenne neuroleptyków wynikają także ze zdolności modulacji transmisji serotoninergicznej [22,39,73,74].

Neuroleptykiem o nieco innym mechanizmie działania jest haloperydol, którego wpływ na proliferację NSC polega głównie na zdolności blokowania receptorów dopaminergicznych D2 . Neuronalne komórki macierzyste w strefie SVZ mają liczne receptory D2, a ich stymulacja hamuje zdolności proliferacyjne. Przez zastosowanie haloperydolu możliwe jest zablokowanie receptorów D2, a tym samym uniknięcie negatywnego wpływu dopaminy na potencjał mitotyczny NSC [41]. Haloperydol wpływa także na wzrost stężenia prolaktyny, która również ma proneurogenne właściwości, a jej pozytywny wpływ potwierdza podwyższenie tempa neurogenezy o 65% u ciężarnych samic myszy [64]. Prolaktyna wpływa zarówno bezpośrednio jak i  pośrednio na proliferację NSC. Działanie bezpośrednie zachodzi przez receptory prolaktynowe obecne na neuronalnych komórkach macierzystych. Prolaktyna może ponadto modulować proliferację NSC pośrednio zwiększając ekspresję antyapoptotycznych białek rodziny Bcl-2 [65]; haloperydol podnosi ekspresję metaloproteinazy MMP-2 i czynnika wzrostu NGF [39].

Leki hamujące aktywność proliferacyjną w dorosłym mózgu

Oprócz leków mających pozytywne działanie w procesie neurogenezy nie można pominąć farmaceutyków, które negatywnie wpływają i zaburzają aktywne tworzenie się komórek nerwowych w dojrzałym mózgu. Lekami hamującymi neurogenezę są m.in. opioidy; długotrwałe podawanie morfiny lub heroiny obniża tempo proliferacji i przeżywalność nowych neuronów w hipokampie dorosłego szczura, aż o 45% [23]. Inhibicja neurogenezy w hipokampie może być także spowodowana stosowaniem leków przeciwpadaczkowych – fenobarbitalu i klonazepamu, które podawane młodym szczurom obniżają neurogenezę prawie o  60%. Badania wykazały negatywny wpływ tych leków na młode osobniki, a wywołane zmiany utrzymują się także w okresie dorosłym i po ich odstawieniu [13].

Silnymi inhibitorami neurogenezy są też leki z grupy inhibitorów cyklooksygenazy 2 (COX-2): nimesulid i meloksykam, które mogą całkowicie zahamować neurogenezę w SVZ już po 5 dniach stosowania. Jednym z prawdopodobnych mechanizmów spowolnienia proliferacji jest obniżenie aktywności mikrogleju [30]. Niekorzystny wpływ na powstawanie nowych komórek nerwowych w SGZ zauważono po zastosowaniu niektó- rych leków cytostatycznych, takich jak cyklofosfamid i metotreksat [62,77].

Podsumowanie

Dzięki obecności neuronalnych komórek macierzystych w  dojrzałym mózgowiu ssaków nowe komórki nerwowe mogą powstawać przez całe życie, a  wraz z upływem lat obniża się jedynie ich tempo namna- żania. Zaawansowane techniki badawcze umożliwiły poznanie wielu substancji egzo- i endogennych, które mogą stymulować neurogenezę w  dorosłym mózgu.

Stwarzają perspektywy poprawy właściwości regeneracyjnych mózgowia. Wśród czynników regulujących neurogenezę wieku dorosłego w szczególności wymienić należy leki stosowane w praktyce psychiatrycznej, które mają właściwości proneurogenne i  skutecznie podnoszą liczbę nowych komórek nerwowych, a także zwiększają ich przeżywalność. Ponadto w  regulację neurogenezy dorosłych ssaków są zaangażowane niektóre procesy patologiczne, zachodzące w mózgowiu, które oprócz negatywnego wpływu mają także zdolność indukcji proliferacji NSC. Mechanizm proneurogennego działania leków psychotropowych i procesów patologicznych wiąże się ze wzrostem stężenia niektó- rych neurotrofin, hormonów, a także podwyższeniem ekspresji antyapoptotycznego białka Bcl-2 i metaloproteinazy MMP-2. Zmniejszenie neurogenezy bezpośrednio jest związane z nadmiernym spożywaniem alkoholu, starzeniem się, stresem, zaburzeniami gospodarki hormonalnej a także przyjmowaniem niektórych leków, np. cytostatyków, inhibitorów COX-2 i  opioidów. Proneurogenne działanie scharakteryzowanych czynników, sugeruje ich duży potencjał terapeutyczny oraz stwarza nowe perspektywy na skuteczną i nowoczesną terapię wielu schorzeń neuropsychiatrycznych. Ponadto może się istotnie przyczynić do wyjaśnienia patogenezy chorób związanych z proliferacją i degeneracją komórek dorosłego mózgowia.

Przypisy

• 1. Abrous D.N., Koehl M., Le Moal M.: Adult neurogenesis: from precursorsto network and physiology. Physiol. Rev., 2005; 85: 523-569
  Google Scholar
• 2. Altman J., Das G.D.: Post-natal origin of microneurones in the ratbrain. Nature, 1965; 207: 953-956
  Google Scholar
• 3. Alvarez-Buylla A., Garcia-Verdugo J.M.: Neurogenesis in adultsubventricular zone. J. Neurosci., 2002; 22: 629-634
  Google Scholar
• 4. Balu D.T., Lucki I.: Adult hippocampal neurogenesis: regulation,functional implications, and contribution to disease pathology. Neurosci.Biobehav. Rev., 2009: 33: 232-252
  Google Scholar
• 5. Banasr M., Hery M., Printemps R., Daszuta A.: Serotonin-inducedincreases in adult cell proliferation and neurogenesis are mediatedthrough different and common 5-HT receptor subtypes in the dentategyrus and the subventricular zone. Neuropsychopharmacology,2004; 29: 450-460
  Google Scholar
• 6. Bauer S., Patterson P.H.: Leukemia inhibitory factor promotesneural stem cell self–renewal in the adult brain. J. Neurosci., 2006;26: 12089-12099
  Google Scholar
• 7. Belvindrah R., Hankel S., Walker J., Patton B.L., Müller U.: β1integrins control the formation of cell chains in the adult rostralmigratory stream. J. Neurosci., 2007; 27: 2704-2717
  Google Scholar
• 8. Bennett L., Yang M., Enikolopov G., Iacovitti L.: Circumventricularorgans: a novel site of neural stem cells in the adult brain. Mol. Cell.Neurosci., 2009; 41: 337-347
  Google Scholar
• 9. Berg D.A., Belnoue L., Song H., Simon A.: Neurotransmitter–mediatedcontrol of neurogenesis in the adult vertebrate brain. Development,2013; 140: 2548-2561
  Google Scholar
• 10. Bruno P., Carreira, A.I., Santos, Caetana M., Araújo C., AraújoI.M.: Neural stem cells – new perspectives. W: Bonfanti L. (red.),Neural Stem Cells – New Perspectives, Wyd. INTECH, 2013: 163-180
  Google Scholar
• 11. Cajal S.R.: Degeneration and regeneration of the nervous system.Haffner Publishing Co. New York, New York, USA, 1928: 750
  Google Scholar
• 12. Cameron H.A., Hazel T.G., McKay R.D.: Regulation of neurogenesisby growth factors and neurotransmitters. J. Neurobiol., 1998;36: 287-306
  Google Scholar
• 13. Chen J., Cai F., Cao J., Zhang X., Li S.: Long-term antiepilepticdrug administration during early life inhibits hippocampal neurogenesisin the developing brain. J. Neurosci. Res., 2009; 87: 2898-2907
  Google Scholar
• 14. Cohen P., Ocrant I., Fielder P.J., Neely E.K., Gargosky S.E., DealC.I., Ceda G.P., Youngman O., Pham H., Lamson G., Giudice L.C., RosenfeldR.G.: Insulin-like growth factors (IGFs): implications for aging.Psychoneuroendocrinology, 1992; 17: 335-342
  Google Scholar
• 15. Crews F.T., Nixon K.: Alcohol, neural stem cells, and adult neurogenesis.Alcohol Res. Health, 2003; 27: 197-204
  Google Scholar
• 16. Darsalia V., Heldmann U., Lindvall O., Kokaia Z.: Stroke-inducedneurogenesis in aged brain. Stroke, 2005; 36: 1790-1795
  Google Scholar
• 17. Dawirs R.R., Hildebrandt K., Teuchert-Noodt G.: Adult treatmentwith haloperidol increases dentate granule cell proliferation in thegerbil hippocampus. J. Neural Transm., 1998; 105: 317-327
  Google Scholar
• 18. Doetsch F., Caillé I., Lim D.A., García-Verdugo J.M., Alvarez-BuyllaA.: Subventricular zone astrocytes are neural stem cells in the adultmammalian brain. Cell, 1999; 97: 703-716
  Google Scholar
• 19. Doetsch F., Garcia-Verdugo J.M., Alvarez-Buylla A.: Cellular compositionand three-dimensional organization of the subventriculargerminal zone in the adult mammalian brain. J. Neurosci., 1997:17: 5046-5061
  Google Scholar
• 20. Duan X., Kang E., Liu C.Y., Ming G.L., Song H.: Development ofneural stem cell in the adult brain. Curr. Opin. Neurobiol., 2008;18: 108-115
  Google Scholar
• 21. Duman R.S., Malberg J., Nakagawa S.: Regulation of adult neurogenesisby psychotropic drugs and stress. J. Pharmacol. Exp. Ther.,2001; 299: 401-407
  Google Scholar
• 22. Duman R.S., Nakagawa S., Malberg J.: Regulation of adult neurogenesisby antidepressant treatment. Neuropsychopharmacology,2001; 25: 836-844
  Google Scholar
• 23. Eisch A.J., Barrot M., Schad C.A., Self D.W., Nestler E.J.: Opiatesinhibit neurogenesis in the adult rat hippocampus. Proc. Natl. Acad.Sci. USA, 2000; 97: 7579-7584
  Google Scholar
• 24. Eriksson P.S., Perfilieva E., Björk-Eriksson T., Alborn A.M., NordborgC., Peterson D.A., Gage F.H.: Neurogenesis in the adult humanhippocampus. Nat. Med., 1998; 4: 1313-1317
  Google Scholar
• 25. Fiorentini A., Rosi M.C., Grossi C., Luccarini I., Casamenti F.:Lithium improves hippocampal neurogenesis, neuropathology andcognitive functions in APP mutant mice. PLoS One, 2010; 5: e14382
  Google Scholar
• 26. Fuster-Matanzo A., Llorens-Martín M., Hernández F., Avila J.:Role of neuroinflammation in adult neurogenesis and Alzheimerdisease: therapeutic approaches. Mediators Inflamm., 2013; 2013:260925
  Google Scholar
• 27. Galea L.A., Spritzer M.D., Barker J.M., Pawluski J.L.: Gonadalhormone modulation of hippocampal neurogenesis in the adult.Hippocampus, 2006; 16: 225-232
  Google Scholar
• 28. Garcion E., Halilagic A., Faissner A., ffrench-Constant C.: Generationof an environmental niche for neural stem cell development bythe extracellular matrix molecule tenascin C. Development, 2004;131: 3423-3432
  Google Scholar
• 29. Gascon E., Vutskits L., Kiss J.Z.: The role of PSA-NCAM in adultneurogenesis. Adv. Exp. Med. Biol., 2010; 663: 127-136
  Google Scholar
• 30. Goncalves M.B., Williams E.J., Yip P., Yáñez-Muñoz R.J., WilliamsG., Doherty P.: The COX-2 inhibitors, meloxicam and nimesulide,suppress neurogenesis in the adult mouse brain. Br. J. Pharmacol.,2010; 159: 1118-1125
  Google Scholar
• 31. Gould E.: How widespread is adult neurogenesis in mammals?Nat. Rev. Neurosci., 2007; 8: 481-488
  Google Scholar
• 32. Gould E., Gross C.G.: Neurogenesis in adult mammals: someprogress and problems. J. Neurosci., 2002; 22: 619-623
  Google Scholar
• 33. Gójska A., Nyka W.M.: Komórki macierzyste w udarze mózgu.Choroby Serca Naczyń, 2010; 7: 23-31
  Google Scholar
• 34. Halim N.D., Weickert C.S., McClintock B.W., Weinberger D.R.,Lipska B.K.: Effects of chronic haloperidol and clozapine treatmenton neurogenesis in the adult rat hippocampus. Neuropsychopharmacology,2004; 29: 1063-1069
  Google Scholar
• 35. Hunsberger J., Austin D.R., Henter I.D., Chen G.: The neurotrophicand neuroprotective effects of psychotropic agents. Dialogues Clin.Neurosci., 2009; 11: 333-348
  Google Scholar
• 36. Jacobs B., Tanapat P., Reeves A., Gould E.: Serotonin stimulatesthe production of new hippocampal granule neurons via the 5HT1Areceptor in the adult rat. Soc. Neurosci. Abstr., 1998; 23: 1992
  Google Scholar
• 37. Jin K., Zhu Y., Sun Y., Mao X.O., Xie L., Greenberg D.A.: Vascularendothelial growth factor (VEGF) stimulates neurogenesis in vitroand in vivo. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 2002; 99: 11946-11950
  Google Scholar
• 38. Kaplan M.S., Hinds J.W.: Neurogenesis in the adult rat: electronmicroscopic analysis of light radioautographs. Science, 1977; 197:1092-1094
  Google Scholar
• 39. Keilhoff G., Grecksch G., Bernstein H.G., Roskoden T., BeckerA.: Risperidone and haloperidol promote survival of stem cells inthe rat hippocampus. Eur. Arch. Psychiatry Clin. Neurosci., 2010;260: 151-162
  Google Scholar
• 40. Kim H.M., Qu T., Kriho V., Lacor P., Smalheiser N., Pappas G.D.,Guidotti A., Costa E., Sugaya K.: Reelin function in neural stem cellbiology. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 2002; 99: 4020-4025
  Google Scholar
• 41. Kippin T.E., Kapur S., van der Kooy D.: Dopamine specificallyinhibits forebrain neural stem cell proliferation, suggesting a noveleffect of antipsychotic drugs. J. Neurosci., 2005; 25: 5815-5823
  Google Scholar
• 42. Kornack D.R., Rakic P.: The generation, migration, and differentiationof olfactory neurons in the adult primate brain. Proc. Natl.Acad. Sci. USA, 2001; 98: 4752-4757
  Google Scholar
• 43. Kuhn H.G., Winkler J., Kempermann G., Thal L.J., Gage F.H.: Epidermalgrowth factor and fibroblast growth factor-2 have differenteffects on neural progenitors in the adult rat brain. J. Neurosci.,1997; 17: 5820-5829
  Google Scholar
• 44. Lennington J.B., Yang Z., Conover J.C.: Neural stem cells and theregulation of adult neurogenesis. Reprod. Biol. Endocrinol., 2003; 1: 99
  Google Scholar
• 45. Lichtenwalner R.J., Parent J.M.: Adult neurogenesis and the ischemicforebrain. J. Cereb. Blood Flow Metab., 2006; 26: 1-20
  Google Scholar
• 46. Liu J., Solway K., Messing R.O., Sharp F.R.: Increased neurogenesisin the dentate gyrus after transient global ischemia in gerbils.J. Neurosci., 1998; 18: 7768-7778
  Google Scholar
• 47. Lucassen P.J., Meerlo P., Naylor A.S., van Dam A.M., Dayer A.G.,Fuchs E., Oomen C.A., Czéh B.: Regulation of adult neurogenesis bystress, sleep disruption, exercise and inflammation: Implicationsfor depression and antidepressant action. Eur. Neuropsychopharmacol.,2010; 20: 1-17
  Google Scholar
• 48. Malberg J.E., Eisch A.J., Nestler E.J., Duman R.S.: Chronic antidepressanttreatment increases neurogenesis in adult rat hippocampus.J. Neurosci., 2000; 20: 9104-9110
  Google Scholar
• 49. Manji H.K., Chen G.: PKC, MAP kinases and the bcl-2 family ofproteins as long-term targets for mood stabilizers. Mol. Psychiatry,2002; 7 (Suppl. 1): S46-S56
  Google Scholar
• 50. Mercier F., Hatton G.I.: Connexin 26 and basic fibroblast growthfactor are expressed primarily in the subpial and subependymallayers in adult brain parenchyma: roles in stem cell proliferationand morphological plasticity? J. Comp. Neurol., 2001: 431: 88-104
  Google Scholar
• 51. Ming G.L., Song H.: Adult neurogenesis in the mammalian brain:significant answers and significant questions. Neuron, 2011; 70:687-702
  Google Scholar
• 52. Mirzadech Z., Merkle T.F., Soriano-Navarro M., Garcia-VerdugoJ.M., Alvarez-Buylla A.: Neural stem cells confer unique pinwheelarchitecture to the ventricular surface in neurogenic regions of theadult brain. Cell Stem Cell, 2008; 3: 265-278
  Google Scholar
• 53. Mobley A.K., Tchaicha J.H., Shin J., Hossain M.G., McCarty J.H.:β8 integrin regulates neurogenesis and neurovascular homeostasisin the adult brain. J. Cell Sci., 2009; 122: 1842-1851
  Google Scholar
• 54. Nixon K., Crews F.T.: Binge ethanol exposure decreases neurogenesisin adult rat hippocampus. J. Neurochem., 2002; 83: 1087-1093
  Google Scholar
• 55. Okano H., Sakaguchi M., Ohki K., Suzuki N., Sawamoto K.: Regenerationof the central nervous system using endogenous repairmechanisms. J. Neurochem., 2007; 102: 1459-1465
  Google Scholar
• 56. Okano H., Sawamoto K.: Neural stem cells: involvement in adultneurogenesis and CNS repair. Philos.Trans. R. Soc. Lond. B Biol. Sci.,2008; 363: 2111-2122
  Google Scholar
• 57. Parent J.M., Jessberger S., Gage F.H., Gong C.: Is neurogenesis reparativeafter status epilepticus? Epilepsia, 2007; 48 (Suppl. 8): 69-71
  Google Scholar
• 58. Rice C.M., Halfpenny C.A., Scolding N.J.: Stem cells for the treatmentof neurological disease. Transfus. Med., 2003; 13: 351-361
  Google Scholar
• 59. Riquelme P.A., Drapeau E., Doetsch F.: Brain micro-ecologies:neural stem cell niches in the adult mammalian brain. Philos. Trans.R. Soc. Lond. B Biol. Sci., 2008; 363: 123-137
  Google Scholar
• 60. Schlett K.: Glutamate as a modulator of embryonic and adultneurogenesis. Curr. Top. Med. Chem., 2006; 6: 949-960
  Google Scholar
• 61. Schoenfeld T.J., Gould E.: Stress, stress hormones, and adultneurogenesis. Exp. Neurol., 2012; 233: 12-21
  Google Scholar
• 62. Seigers R., Schagen S.B., Beerling W., Boogerd W., van TellingenO., van Dam F.S., Koolhaas J.M., Buwalda B.: Long-lasting suppressionof hippocampal cell proliferation and impaired cognitiveperformance by methotrexate in the rat. Behav. Brain Res., 2008;186: 168-175
  Google Scholar
• 63. Seri B., García-Verdugo J.M., McEwen B.S., Alvarez-Buylla A.:Astrocytes give rise to new neurons in the adult mammalian hippocampus.J. Neurosci., 2001; 21: 7153-7160
  Google Scholar
• 64. Shingo T., Gregg C., Enwere E., Fujikawa H., Hassam R., Geary C.,Cross J.C., Weiss S.: Pregnancy-stimulated neurogenesis in the adultfemale forebrain mediated by prolactin. Science, 2003; 299: 117-120
  Google Scholar
• 65. Torner L., Karg S., Blume A., Kandasamy M., Kuhn H.G., WinklerJ., Aigner L., Neumann I.D.: Prolactin prevents chronic stress-induceddecrease of adult hippocampal neurogenesis and promotes neuronalfate. J. Neurosci., 2009; 29: 1826-1833
  Google Scholar
• 66. Tozuka Y., Fukuda S., Namba T., Seki T., Hisatsune T.: GABAergicexcitation promotes neuronal differentiation in adult hippocampalprogenitor cells. Neuron, 2005; 47: 803-815
  Google Scholar
• 67. Turlejski K., Djavadian R.: Life-long stability of neurons: a centuryof research on neurogenesis, neuronal death and neuron quantificationin adult CNS. Prog. Brain Res., 2002; 136: 39-65
  Google Scholar
• 68. Uchida N., Kiuchi Y., Miyamoto K., Uchida J., Tobe T., TomitaM., Shioda S., Nakai Y., Koide R., Oguchi K.: Glutamate-stimulatedproliferation of rat retinal pigment epithelial cells. Eur. J. Pharmacol.,1998; 343: 265-273
  Google Scholar
• 69. Valenzuela M., Sidhu K., Dean S., Sachdev P.: Neural stem celltherapy for neuropsychiatric disorders. Acta Neuropsychiatr., 2007;19: 11-26
  Google Scholar
• 70. Veena J., Rao B.S., Srikumar B.N.: Regulation of adult neurogenesisin the hippocampus by stress, acetylcholine and dopamine. J.Nat. Sci. Biol. Med., 2011; 2: 26-37
  Google Scholar
• 71. Vicini S.: The role of GABA and glutamate on adult neurogenesis.J. Physiol., 2008; 586: 3737-3738
  Google Scholar
• 72. Wada A.: Lithium and neuropsychiatric therapeutics: neuroplasticityvia glycogen synthase kinase-3β, β-catenin, and neurotrophincascades. J. Pharmacol. Sci., 2009; 110: 14-28
  Google Scholar
• 73. Wakade C.G., Mahadik S.P., Waller J.L., Chiu F.C.: Atypical neurolepticsstimulate neurogenesis in adult rat brain. J. Neurosci. Res.,2002; 69: 72-79
  Google Scholar
• 74. Wang H.D., Dunnavant F.D., Jarman T., Deutch A.Y.: Effects ofantipsychotic drugs on neurogenesis in the forebrain of the adultrat. Neuropsychopharmacology, 2004; 29: 1230-1238
  Google Scholar
• 75. Wang T.W., Zhang H., Gyetko M.R., Parent J.M.: Hepatocytegrowth factor acts as a mitogen and chemoattractant for postnatalsubventricular zone-olfactory bulb neurogenesis. Mol. Cell. Neurosci.,2011; 48: 38-50
  Google Scholar
• 76. Xu J.C., Xiao M.F., Jakovcevski I., Sivukhina E., Hargus G., Cui Y.F.,Irintchev A., Schachner M., Bernreuther C.: The extracellular matrixglycoprotein tenascin-R regulates neurogenesis during developmentand in the adult dentate gyrus of mice. J. Cell Sci., 2014; 127: 641-652
  Google Scholar
• 77. Yang M., Kim J.S., Song M.S., Kim S.H., Kang S.S., Bae C.S., KimJ.C., Wang H., Shin T., Moon C.: Cyclophosphamide impairs hippocampus-dependentlearning and memory in adult mice: Possible involvementof hippocampal neurogenesis in chemotherapy-inducedmemory deficits. Neurobiol. Learn. Mem., 2010; 93: 487-494
  Google Scholar
• 78. Zafra F., Castrén E., Thoenen H., Lindholm D.: Interplay betweenglutamate and g-aminobutyric acid transmitter systems in the physiologicalregulation of brain-derived neurotrophic factor and nervegrowth factor synthesis in hippocampal neurons. Proc. Natl. Acad.Sci. USA, 1991; 88: 10037-10041
  Google Scholar
• 79. Zhao C., Deng W., Gage F.H.: Mechanisms and functional implicationsof adult neurogenesis. Cell, 2008; 132: 645-660
  Google Scholar

Pełna treść artykułu