Streszczenie

Czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF – występujący w kilku izoformach: VEGF-A, -B, -C, -D) jest dobrze poznanym czynnikiem mitogennym komórki i czynnikiem wzrostu i przepuszczalności naczyń. VEGF uczestniczy w angiogenezie fizjologicznej i „terapeutycznej”, w angiogenezie patologicznej, a także w procesie rozwoju naczyń limfatycznych. VEGF uczestniczy we wszystkich fazach angiogenezy, przy czym jego rola na etapie inicjacji tworzenia nowych naczyń krwionośnych wydaje się szczególnie ważna. Prace z ostatnich lat podkreślają, że oprócz głównej funkcji proangiogennej, VEGF przejawia również aktywność neurotroficzną i neuroprotekcyjną w obwodowym i ośrodkowym układzie nerwowym, bezpośrednio oddziałując na neurony, komórki Schwanna, astrocyty, macierzyste komórki nerwowe i mikroglej. VEGF realizuje swoje działania biologiczne przez interakcję z trzema podtypami receptora VEGF, znanymi jako VEGFR-1 (Flt-1), VEGFR-2 (Flk-1/KDR) i VEGFR-3 (Flt-4), wszystkie mają wewnętrzną domenę kinazy tyrozynowej. Aktywacja poszczególnych podtypów receptorów VEGF obecnych w błonie komórkowej uruchamia we wnętrzu danej komórki wiele torów sygnalizacyjnych, m.in. PI3K/Akt, Ras/Raf- MEK/Erk, eNOS/NO, IP₃/Ca²⁺, które uczestniczą w generacji swoistej odpowiedzi biologicznej związanej z takimi procesami, jak np. proliferacja, migracja, zwiększenie przepuszczalności naczyń czy zwiększenie przeżywalności komórek. Ostatnie wyniki doświadczeń przeprowadzonych na zwierzętach z wywołanym lokalnym niedokrwieniem mózgu sugerują, że aktywność neuroprotekcyjna VEGF przebiega równolegle z jego zdolnością do inicjowania neurogenezy i angiogenezy, niezależnie jako mechanizm wielostopniowy. Sądzi się, że trzy główne cechy charakteryzujące aktywność biologiczną VEGF, tj. angiogeneza, neuroprotekcja i neurogeneza, wraz z ich funkcjonalnymi połączeniami, mogą się stać podstawą do opracowywania nowych strategii terapeutycznych opartych na wykorzystaniu z jednej strony VEGF (i/lub jego pochodnych), a z drugiej – struktur neutralizujących ten czynnik lub blokujących receptory VEGF, zmierzających do skuteczniejszego przeciwdziałania wielu groźnym patologiom, wśród nich zmianom poischemicznym w schorzeniach kardiologicznych i neurologicznych, wzrostowi guzów litych, czy rozrostowi naczyń krwionośnych w strukturach awaskularnych narządu wzroku.

Słowa kluczowe:czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF) • receptory VEGF • angiogeneza • neurogeneza • neuroprotekcja • potencjał terapeutyczny agonistów i antagonistów receptorów VEGF

Summary

Vascular endothelial growth factor (VEGF, occurring in several isoforms: VEGF-A, -B, -C, -D) is a well-known endothelial cell mitogen and vascular growth and permeability factor. Recent work done over the last few years has elucidated the important role of VEGF, which participates in the regulation of normal (physiological or therapeutic) and pathological angiogenesis (VEGF-A, VEGF-B) and lymphangiogenesis (VEGF-C, VEGF-D). VEGF has also been implicated in practically every stage of angiogenesis, yet its role in the initiation of new blood vessel creation appears to be the most important. In addition to its role as a key angiogenic factor, VEGF also possesses neurotrophic and neuroprotective activity both in the peripheral and in the central nervous system, exerting a direct action on neurons, Schwann cells, astrocytes, neural stem cells, and microglia. VEGF interacts with three subtypes of VEGF receptors occurring on the cellular membrane known as VEGFR-1 (Flt-1), VEGFR-2 (Flk-1/KDR), and VEGFR-3 (Flt-4). All these receptor types possess an internal tyrosin kinase domain. Interaction of VEGF with particular subtypes of receptors activates a circuit of signaling pathways, e.g. PI3K/Akt, Ras/Raf- MEK/Erk, eNOS/NO, and IP₃/Ca²⁺. These participate in the generation of specific biological responses connected with proliferation, migration, increasing vascular permeability, or promoting endothelial cell survival. Recent findings from experiments performed on animals with experimentally evoked focal cerebral ischemia suggest that the neuroprotective activity of VEGF runs in parallel with its ability to promote neurogenesis and angiogenesis and that these effects may operate independently through multiple mechanisms. The above-mentioned three major features characterizing the neurobiological activity of VEGF, i.e. neuroprotection, neurogenesis, and angiogenesis, together with their possible functional link(s), provide the rationale for considering VEGF-based therapy as a promising future avenue for a more effective treatment of at least some neurodegenerative disorders and stroke. Moreover, the possibility of using neutralizing factors of VEGF or VEGF receptor antagonists may reveal a way of preventing many dangerous pathologies, including post-ischemic disturbances in cardiac and neurological disorders, tumor growth, or hypervascularization in avascular structures of the eye.

Key words:vascular endothelial growth factor (VEGF) • angiogenesis • lymphangiogenesis • neuroprotection • neurogenesis • VEGF receptors • therapeutic potential of VEGF receptor agonists and antagonists

Wykaz skrótów:

VEGF – czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (vascular endothelial growth factor); VEGF-A, -B, -C, -D, -E – izoformy VEGF; VEGFR-1, -2, -3 – receptory VEGF; HIF-1 – czynnik indukowany hipoksją (hypoxia inducible factor-1); NRP-1, –2 – neuropilina-1, -2.

Historia czynnika wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF – vascular endothelial growth factor) sięga roku 1983, kiedy to Senger i wsp. opisali czynnik zwiększający przepuszczalność naczyń (VPF – vascular permeability factor) [58] Po sklonowaniu w 1989 r. VPF [29] i VEGF [33], a także czynnika znanego jako waskulotropina (vasculotropin) [29], okazało się, że wszystkie wymienione cząsteczki reprezentują ten sam czynnik, charakteryzujący się wybitnym działaniem proangiogennym, wynikającym z bezpośredniej aktywacji komórek śródbłonka naczyń. O fizjologicznej istotności VEGF świadczyły wyniki doświadczeń, w których wykazano, że zarodki pozbawione genu VEGF ginęły przed urodzeniem nawet wówczas, gdy wyłączono tylko jeden allel tego genu; śmierć zarodków następowała około 10 dnia ciąży, a tworzenie naczyń krwionośnych było całkowicie zaburzone [5,17]. Doświadczenia te dały początek dalszym badaniom poświęconym proangiogennemu działaniu VEGF. W ostatnich latach spore nadzieje wiąże się z przejawianą przez VEGF aktywnością neurotroficzną i neuroprotekcyjną [4,65]. Wdrożenie VEGF do terapii chorób o podłożu neurodegeneracyjnym oraz przebiegających z niedokrwieniem tkanki nerwowej wymaga jeszcze wielu badań i prób klinicznych. Jednakże, wyniki dotychczasowych doświadczeń przeprowadzonych na zwierzętach i hodowlach neuronalnych rokują pomyślnie.

BUDOWA I FUNKCJA CZYNNIKÓW RODZINY VEGF

Do rodziny VEGF zalicza się 6 czynników: VEGF-A, -B, -C, -D, PlGF (łożyskowy czynnik wzrostu; placenta growth factor) i VEGF-E (czyli wirusowy homolog VEGF; orfvirus VEGF) [1,24,26,41,48,50]. Ich wspólną cechą jest występowanie w cząsteczce fragmentu zawierającego sekwencję cystein, dzięki którym możliwe jest wytwarzanie mostków siarczkowych i tworzenie dimerów [4,39,48,49,52]. Poszczególne czynniki są produktami ekspresji różnych genów, różnią się między sobą także strukturą cząsteczki, podobieństwem do VEGF-A (uznawanego za prototyp rodziny) oraz wykazują odmienne działanie biologiczne (tab. 1).

Tabela 1. Właściwości czynników rodziny VEGF

Najlepiej poznanym czynnikiem jest VEGF-A, którego gen jest umiejscowiony na ramieniu krótkim chromosomu 6 (6p21.3) i zawiera 8 eksonów i 7 intronów [4,39]. Produktem ekspresji tego genu jest mRNA, na bazie którego, w wyniku alternatywnego składania, powstają izoformy VEGF-A, różniące się między sobą liczbą aminokwasów w cząsteczce: VEGF₁₂₁, VEGF₁₄₅, VEGF₁₆₅, VEGF₁₈₉ oraz VEGF₂₀₆ [29,33,60,71]. VEGF-A jest zaangażowany przede wszystkim w proces tworzenia naczyń oraz zwiększania ich przepuszczalności. Właściwości biologiczne tego czynnika, a zwłaszcza jego biodostępność i zdolność pobudzania proliferacji komórek są zależne od powinowactwa, jakie poszczególne izoformy VEGF-A wykazują w stosunku do heparyny. VEGF₁₂₁ wykazuje znacznie mniejszą zdolność wiązania heparyny i występuje przede wszystkim w formie dyfuzyjnej, co sprawia, że jego biodostępność jest znacznie lepsza niż VEGF₁₈₉, który sciśle przylega do powierzchni komórki dzięki związaniu z fragmentami przypominającymi swą budową cząsteczkę heparyny. Zatem stopień powinowactwa do heparyny determinuje właściwości biologiczne VEGF. Utrata tego powinowactwa, związana z alternatywną obróbką mRNA, powoduje 50% redukcję zdolności mitogennych wykazywanych przez VEGF [17].

VEGF-B jest wiązany z progresją guzów nowotworowych niezależną od angiogenezy. Gen tego czynnika zawiera 7 eksonów i położony jest w ramieniu długim chromosomu 11 (11q13) [53]. Produktem jego ekspresji jest pre-pro-białko, które w procesie obróbki potranslacyjnej ulega przekształceniu do dwóch izoform, zawierających odpowiednio 167 i 186 aminokwasów [49,50]. U gryzoni izoformy VEGF składają się z identycznej liczby aminokwasów, a ich podobieństwo do czynnika ludzkiego wynosi 88% [50].

VEGF-C zawiera 415 aminokwasów i jest produktem ekspresji genu, znajdującego się w ramieniu długim chromosomu 4 (4q34) [53]. Jego stężenie zależy od cytokin prozapalnych oraz aktywacji makrofagów, natomiast nie jest zależne od hipoksji. Czynnik ten uczestniczy w stymulacji proliferacji i migracji komórek śródbłonka oraz przyczynia się do zwiększenia przepuszczalności naczyń. Powoduje również hiperplazję naczyń chłonnych skóry [8,27].

VEGF-D występuje w postaci cząsteczki zawierającej 358 aminokwasów, kodowanej przez gen, którego locus znajduje się w ramieniu krótkim chromosomu X (Xp21.1) [50]. Czynnik ten stymuluje proliferację komórek śródbłonka naczyń chłonnych. Wykazuje właściwości angiogenne zarówno in vitro, jak i in vivo. Zwiększenie ekspresji tego czynnika w keratynocytach stymuluje tworzenie naczyń chłonnych w skórze. Obserwacje wykazały obecność produktów ekspresji VEGF-D także w melanocytach, fibroblastach oraz mezenchymie płuc [8,27].

Gen PlGF jest położony na długim ramieniu chromosomu 14 (14q24-31) [39], a jego produktem są dwie izoformy zawierające odpowiednio 131 i 152 aminokwasy [17,35]. Wzrost stężenia tego czynnika obserwowano w stanach, takich jak proces nowotworowy, zawał mięśnia sercowego, czy retinopatie. PlGF stymuluje wzrastanie komórek śródbłonka i komórek mięśni gładkich, jest chemoatraktantem komórek uczestniczących w zapaleniu. Może powodować mobilizację komórek mononuklearnych ze szpiku kostnego. Działając synergistycznie z VEGF-B wpływa na różnicowanie i aktywację monocytów [8,27].

VEGF-E, peptyd zawierający 149 aminokwasów, swą strukturą w 25% odpowiada strukturze VEGF-A [48] i jest czynnikiem wytwarzanym tylko przez wirusa orf. Wirus ten powoduje uszkodzenia skóry u owiec i kóz. Zmiany te są związane z rozległą angiogenezą naczyń włosowatych i tworzeniem włóknistych torebek. Obecne są w nich także cechy zwiększonej przepuszczalności naczyń oraz proliferacji komórek śródbłonka. Według innych autorów czynnik ten ma spełniać rolę modulatora środowiska gospodarza, natomiast nie jest istotny w procesie replikacji wirusa [8,27].

INDUKCJA SYNTEZY VEGF

Wiele typów komórek ma zdolność syntezy VEGF, np. komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych, makrofagi, fibroblasty, a także komórki śródbłonka. Do najbardziej istotnych czynników silnie stymulujących syntezę VEGF w komórce należy hipoksja [11,13,57,76]. Ponadto wymienić należy również: cytokiny (np. IL-1b

, TNF-a

), czynniki wzrostowe (bFGF, PDF czy TGF-b

), hormony, onkogeny, tlenek azotu (NO), reaktywne formy tlenu oraz chelatory żelaza [13,14,17,64].

W warunkach ograniczonego dostarczania tlenu obserwowano znaczne zwiększenie ekspresji VEGF, rejestrowane jako zwiększenie stężenia VEGF-mRNA, np. w komórkach glejaka wielopostaciowego, w których występowały ogniska martwicy [68]. Zawartość VEGF-mRNA w tych niedotlenionych komórkach była zdecydowanie większa, niż w komórkach niewykazujących cech nekrozy. Podobną zależność zauważono w komórkach mięśnia sercowego świni, pozbawionych ukrwienia na skutek zamknięcia gałęzi zstępującej tętnicy wieńcowej lewej. Poddane niedokrwieniu komórki wykazywały znacząco wyższą zawartość VEGF-mRNA niż komórki prawidłowo natlenione [20].

Zwiększenie ekspresji genu VEGF pod wpływem niedotlenienia komórek wiąże się z powstawaniem w tych komórkach czynnika indukowanego hipoksją, tzw. HIF-1 (hypoxia inducible factor-1), który oddziałuje z krótką sekwencją DNA w rejonie promotora VEGF, tzw. HRE (hypoxia response element) i przez to nasila ekspresję VEGF [57,76].

Czynnik HIF-1a

 jest aktywny tylko wówczas, gdy podjednostka a

 połączy się z podjednostką b

. W warunkach fizjologicznych stabilność HIF1-a

 jest ściśle regulowana dzięki procesowi jego stałego unieczynniania w wyniku ubikwitynizacji [32].

Synteza HIF-1a

, a więc pośrednio również VEGF, może być stymulowana również przez hemoksygenazę 1 (HO-1) – enzym, którego stężenie znacznie wzrasta w stanach niedotlenienia, zwłaszcza w obszarze ośrodkowego układu nerwowego. HO-1 jest wydzielana przez makrofagi, migrujące do centrum niedotlenienia, a także przez komórki śródbłonka. W warunkach fizjologicznych HO-1 odpowiada za degradację hemu do CO, Fe²⁺ oraz biliwerdyny. Produkty rozpadu hemu są naturalnymi czynnikami chroniącymi komórkę przed wolnymi rodnikami, a tlenek węgla wykazuje również działanie pośredniczące w rozszerzaniu naczyń, w wyniku aktywacji cyklazy guanylanowej i zwiększania stężenia cyklicznego GMP (cGMP) [13,30,76].

RECEPTORY IZOFORM VEGF

Działania biologiczne wszystkich członków rodziny VEGF są realizowane przez swoiste receptory: VEGFR-1 (zwany również Flt-1 – fms like tyrosine kinase), VEGFR-2 (FLK-1 – fetal liver kinase-1 u myszy i KDR – kinase domain region u człowieka) i VEGFR-3 (Flk-4 – fetal liver kinase-4), znajdujące się na powierzchni komórek docelowych [16,27,43]. Receptory VEGF należą do nadrodziny receptorów zawierających domenę kinazy tyrozynowej, które mają zdolność do autofosforylacji. Zjawisko to zachodzi po aktywacji receptora, indukowanej przyłączeniem liganda. Receptory te są homodimerami i składają się z trzech funkcjonalnych elementów: zewnątrzkomórkowego, który składa się z siedmiu domen immunoglobulinopodobnych, transbłonowego (domena hydrofobowa) oraz z wewnątrzkomórkowego, zawierającego domenę o aktywności kinazy tyrozynowej (ryc.1).

Ryc. 1. Schemat budowy receptorów VEGFR-1, VEGFR-2, VEGFR-3: Flt-1 – fms like tyrosine kinase, Flk-1 – fetal liver kinase-1, KDR – kinase domain region, NRP-1,-2 –neuropilina-1,-2

Badania kompleksu VEGF-VEGFR-1 wykazały, że tylko domeny 2 i 3 elementu zewnątrzkomórkowego pozostają w bliskim kontakcie z ligandem i są wystarczające do jego związania. Ponadto, trzy pierwsze domeny immunoglobulinopodobne są konieczne do uzyskania pełnego powinowactwa w jego wiązaniu [3,10,21,42,73].

Poszczególne izoformy VEGF wykazują powinowactwo do różnych typów receptora. Izoforma VEGF-A oddziałuje z receptorem VEGFR-1 i VEGFR-2 [8]. Ponadto, ligandami receptora VEGFR-1 są VEGF-B i PIGF [50]. Z kolei na receptor VEGFR-2 działają także VEGF-C i VEGFD. Ligandami receptora VEGFR-3 są VEGF-C i VEGFD [1,26] (ryc.1). Ekspresja VEGFR-1 zachodzi głównie w komórkach śródbłonka naczyń krwionośnych, ponadto w monocytach, makrofagach, w trofoblaście łożyska i w komórkach mezangialnych nerki. Ekspresja VEGFR- 2 występuje w komórkach śródbłonka naczyń krwionośnych, ale także w megakariocytach, płytkach krwi oraz w krwiotwórczych komórkach macierzystych i komórkach macierzystych siatkówki. Natomiast ekspresja VEGFR-3 zachodzi głównie w komórkach śródbłonka limfatycznego. Ogólnie można zatem powiedzieć, że receptory VEGFR- 1 i VEGFR-2 biorą udział w angiogenezie, podczas gdy receptory VEGFR-3 w limfoangiogenezie [8,17,23,24,31]. Wykazano, że receptor VEGFR-1 może występować w postaci rozpuszczalnej (sVEGFR-1, sFlt-1) [43]. Nie jest znana rola fizjologiczna tego typu receptora, ale są pewne sugestie, że mógłby on wiązać VEGF we krwi i w ten sposób zapobiegać stymulacji śródbłonka. A zatem, rolą receptora VEGFR-1 może być ograniczanie nadmiernej, nie zawsze korzystnej aktywności VEGF.

Ekspresja receptorów VEGF jest uzależniona m.in. od hipoksji, co zostało potwierdzone w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach [16,19]. Przewlekłe niedotlenienie u szczurów wywoływało zwiększenie liczby receptorów VEGFR-1 i VEGFR-2 na komórkach śródbłonka naczyń płucnych. Podobny efekt obserwowano w naczyniach niedokrwionego mięśnia sercowego. Natomiast in vitro zaobserwowano zwiększenie o 50% ekspresji VEGFR-1 w naczyniach włosowatych siatkówki bydlęcej, czemu jednocześnie towarzyszyło zmniejszenie liczby receptorów VEGFR-2 [37].

CZYNNIKI MODULUJĄCE AKTYWNOŚĆ VEGF

Działanie VEGF jest wspomagane przez czynniki modulujące jego aktywność. Do czynników tych należą neuropilina 1 i neuropilina 2 (NRP-1 i NRP-2), pełniące funkcje koreceptorów. Te transbłonowe białka, złożone z dużej domeny zewnątrzkomórkowej i ogona zanurzonego w cytoplazmie, są niezbędne w przewodnictwie nerwowym i w regulacji angiogenezy [22,60,61]. Ich ekspresja zachodzi głównie w zakończeniach aksonów, w komórkach śródbłonkowych naczyń krwionośnych i w niektórych komórkach nowotworowych [60,61]. NRP-1 wzmacnia wiązanie VEGF₁₆₅ do receptora VEGFR-2 [22]. Natomiast NRP-2 wiąże VEGF-C, a jej ekspresja zachodzi razem z VEGFR-3 w komórkach śródbłonka subpopulacji naczyń limfatycznych [28]. Badania wykonane na myszach wykazały, że nadekspresja NRP powoduje anomalie w układzie nerwowym i naczyniowym serca, co dowodzi istotnej ich roli w rozwoju organizmu. Zarówno NRP-1 jak i NRP-2 są również niezbędnymi składnikami w wiązaniu semaforyny3 (Sema3A), istotnego regulatora neurogenezy, co jest koniecznym warunkiem przekazywania sygnału w niektórych szlakach [65].

Etapy transdukcji sygnału receptorowego

Interakcja VEGF z receptorem wywołuje wzajemną fosforylację podjednostek receptora, co wyzwala aktywację różnych szlaków sygnałowych w komórce (ryc. 2). [12,20]. Jest to pierwszy, niezbędny etap sygnalizacji wewnątrzkomórkowej, indukowanej przez VEGF. Efekt końcowy wywierany przez ten czynnik zależy jednak od dalszych wewnątrzkomórkowych losów przekazywanego pobudzenia.

Ryc. 2. Schemat głównych dróg transdukcji sygnału indukowanych przez VEGFR-2: PKC – kinaza białkowa C (protein kinase C), DAG – diacyloglicerol (1,2-diacylglycerol), PLC g

 – fosfolipaza C typu g

 (phospholipase C g

), IP3 – inozytolo-(1,4,5)-trifosforan (inositol-1,4,5-trisphosphate), eNOS – syntaza tlenku azotu (endothelial nitric-oxide synthase), NO – tlenek azotu (nitric oxide), PKG – kinaza białkowa G (protein kinase G), Raf – jedna z białkowych kinaz serynowo-treoninowych, Ras – rodzina małych białek G, powodujących aktywację GTP-azy, SOS – aktywator wymiany nukleotydów guaninowych, Shc – białko adapterowe, Grb2 – białko adapterowe (growth factor receptor-bound 2), MEK1/2 – kinaza kinaz MAP (miogen-activated protein kinase kinase), ERK1/2 – kinazy aktywowane przez sygnały zewnątrzkomórkowe (extracellularly regulated protein kinases), PI-3K – kinaza 3-fosfatydyloinozytolu (phosphatidyl-3-inositol kinase), HSP-27 – białko szoku cieplnego (heat shock protein-27)

Najlepiej poznana wydaje się ścieżka aktywowana przez receptor VEGFR-2. Ufosforylowane receptory służą jako miejsca przyłączenia dla wewnątrzkomórkowych enzymów i cząsteczek adaptorowych, którymi są: Shc i Grb2. Cząsteczki te wiążąc kompleks SOS-Ras, prowadzą do aktywacji białka Ras, a przez to do inicjacji ścieżki Ras–>Raf–>kinazy MAP. Ścieżka ta pośredniczy w aktywacji proliferacji śródbłonka [9]. Ponadto, aktywacja VEGFR- 2 powoduje przyłączenie fosfolipazy C-gamma (PLC-g

), która odcina część fosfatydyloinozytolu od jego miejsca zakotwiczenia w lipidzie, uwalniając w ten sposób zmagazynowane fosforany inozytolu (IP3). Te ostatnie z kolei prowadzą do uwalniania Ca²⁺ z puli jonów wewnątrzkomórkowych. Powstający razem z IP₃ diacyloglicerol (DAG) pozostaje w sąsiedztwie błony komórkowej i jest fizjologicznym aktywatorem kinazy białkowej C (PKC). Aktywacja PKC jest związana z migracją i przepuszczalnością naczyń pod wpływem VEGF [70,74]. Przepuszczalność naczyń indukowana przez VEGF zależy również od tlenku azotu (NO), wytwarzanego z L-argininy przez śródbłonkową syntazę NO (eNOS) [40].

Oprócz swojej funkcji angiogennej i neuroprotekcyjnej VEGF wpływa także na migrację komórek endotelialnych. Niestety, pierwszy etap tego szlaku pozostaje dotąd nieznany. Wiadomo jedynie, że następuje indukcja ścieżki sygnalizacyjnej SAPK2/p38 [37,56].

ROLA VEGF W PROCESIE ANGIOGENEZY

Proces tworzenia nowych naczyń rozpoczyna się już w okresie zarodkowym. U myszy w 7 dniu po zapłodnieniu w pęcherzyku żółtkowym z migrujących komórek mezodermalnych powstają wyspy krwiotwórcze [7]. W ciągu kolejnych 12 godzin komórki te różnicują się w kierunku komórek hematopoetycznych pnia (HPCs – hematopoietic cells) oraz prekursorowych komórek śródbłonka (EPCs – epithelial precursor cells), które rozmieszczają się odpowiednio w centralnej i obwodowej części wyspy. W dalszym etapie środkowa część podejmuje czynność krwiotwórczą, natomiast obwodowa przekształca się w pierwotne naczynia krwionośne [75]. Ten etap określany jest terminem waskulogenezy. Zaobserwowano zależność tego procesu od VEGF, wytwarzanego już w stadium gastruli przez komórki endodermy i mezodermy. Ważnym czynnikiem regulującym jest obecność receptora VEGFR-2 (Flk-1) na powierzchni komórek progenitorowych. Zarodki pozbawione genu VEGF lub niewykazujące ekspresji tego receptora nie były zdolne do wytworzenia wysp krwiotwórczych i obumierały w tym stadium [59]. Aktywacja receptora VEGFR-2 na powierzchni komórek endotelialnych wyzwala ich różnicowanie i migrację, natomiast aktywacja komórek mezodermalnych stymuluje różnicowanie w kierunku linii śródbłonkowej oraz komórek mięśni gładkich. Stanowi to podstawę do rozpoczęcia angiogenezy, czyli dalszego rozwoju naczyń na podłożu struktur już istniejących.

Proces ten zachodzi również w życiu postnatalnym. Jest dominującym sposobem powstawania naczyń w licznych procesach naprawczych, takich jak gojenie się ran czy w zjawiskach fizjologicznych (owulacja, przekrwienie ściany macicy w cyklu menstruacyjnym, dojrzewanie kości, wzrost włosów) [16,17,19]. Również w dojrzałym organizmie VEGF jest tym czynnikiem, który – głównie poprzez receptory typu VEGFR-2 – inicjuje aktywację i różnicowanie progenitorowych komórek endotelialnych w kierunku komórek śródbłonka [2], podziały tych komórek, a także degradację błony podstawnej istniejących oraz formowanie nowych naczyń (tab. 2). VEGF uczestniczy zatem we wszystkich stadiach angiogenezy.

Tabela 2. Główne etapy angiogenezy i udział czynników proangiogennych

W powstawaniu i dojrzewaniu naczyń uczestniczą, oprócz VEGF, również inne czynniki, o charakterze zarówno stymulującym (np. angiogenina, angiopoetyna, czynnik wzrostu fibroblastów – FGF, transformujący czynnik wzrostu – TGF, płytkopochodny czynnik wzrostu – PDGF), jak i hamującym ten proces (angiostatyna, endostatyna, trombospondyna, czy czynnik pochodzący z nabłonka barwnikowego – PEDF). Przesunięcie równowagi na korzyść tych pierwszych stymuluje rozwój naczyń krwionośnych. Funkcjonalna dominacja czynnika/ów proangiogennych niekoniecznie musi się wiązać z jego/ich aktywacją; może ona wynikać z pierwotnego obniżenia wytwarzania i poziomu czynnika/ów angiostatycznych [47].

Zaburzenia tworzenia naczyń, będące skutkiem zachwiania równowagi pomiędzy czynnikami stymulującymi i hamującymi angiogenezę, leżą u podstaw wielu chorób, do których zalicza się m.in.: choroby naczyń (naczyniaki, naczyniowłókniaki, malformacje tętniczo-żylne, blaszki miażdżycowe), choroby stawów (zmiany stawowe u hemofilików, reumatoidalne zapalenie stawów), choroby skóry (łuszczyca, sklerodermia), choroby oka (retinopatia proliferacyjna, zwłóknienie zasoczewkowe, jaglica). Niektóre z nich są bardzo groźne np.: retinopatia w postaci proliferacyjnego zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem (AMD) jest jedną z najczęstszych na świecie przyczyn ślepoty [45]. Angiogeneza odgrywa także niepodważalną rolę w rozwoju chorób nowotworowych [6,17,55].

ROLA VEGF W PROCESIE NEUROGENEZY I NEUROPROTEKCJI

Prace z ostatnich lat wykazują, że oprócz podstawowej funkcji proangiogennej, VEGF przejawia również aktywność neurotroficzną i neuroprotekcyjną zarówno w ośrodkowym, jak i w obwodowym układzie nerwowym [4,23,62,66].

Liczne badania dowodzą, że aktywność VEGF w układzie nerwowym realizuje się przez dwie ścieżki sygnalizacyjne: PI3K/Akt i/lub MEK/ERK. Wiadomo bowiem, że VEGF podnosi poziom ufosforylowanego Akt (dzięki przyłączeniu i fosforylacji podjednostki regulatorowej p38 PI3-kinazy do aktywowanych podjednostek receptora) i ufosforylowanej ERK. Efekt ten jest osiągany tylko przez receptory VEGFR-2 [65]. Dodanie do komórek inhibitorów kinaz, takich jak wortmanina czy LY2940002, hamuje indukowaną przez VEGF fosforylację Akt bez wpływu na ERK i odwrotnie: inhibitor MEK – UO126 blokuje aktywność ERK bez wpływu na Akt; dodanie obu inhibitorów jednocześnie, tj. wortmaniny i UO126, skutkuje addycyjnym efektem hamowania [38]. Te obserwacje sugerują, że Akt i ERK będąc niezbędnymi ogniwami w mechanizmie działania VEGF, są ulokowane na różnych ścieżkach aktywowanych przez ten czynnik.

VEGF jako czynnik stymulujący neurogenezę

W układzie nerwowym rola VEGF nie ogranicza się tylko do regulacji wzrostu naczyń, czynnik ten może bowiem oddziaływać bezpośrednio na różne typy komórek nerwowych, w tym także na komórki macierzyste (NSC – neural stem cells). Jego obecność wykryto też w innych komórkach tkanki nerwowej, m.in. neuronach oraz komórkach glejowych [4,62].

VEGF stymuluje wzrost i przeżywalność komórek Schwanna w warunkach hipoksji, a także zwiększa proliferację i migrację astrocytów. Wykazano, że VEGF wytwarzany przez komórki ependymy (komórki wyściółki układu komorowego mózgu i rdzenia) stymuluje proliferację prekursorów neuronalnych oraz zwiększa wzrost komórek prekursorowych w strefie podkorowej (SCZ) i podziarnistej (SGZ) zakrętu zębatego (DG) hipokampa przez oddziaływanie na receptory VEGFR-2. Pobudza również neurogenezę przez stymulację komórek śródbłonka do uwalniania czynników neurotroficznych. Ponadto VEGF stymuluje wzrost aksonów w hodowlach siatkówki, czy zwojów nerwowych korzenia grzbietowego (DRG) [62,63]. Dodanie VEGF wywołuje reakcję nie tylko w miejscu podania w okolicy aksonów, ale także w ciele komórki nerwowej. Świadczy to o istnieniu wstecznego transportu aksonalnego tego czynnika i być może jest dowodem na istnienie jeszcze jednej drogi oddziaływania na rozrost aksonów [63].

VEGF jako czynnik neuroprotekcyjny

Dowiedziono, że w warunkach in vitro VEGF zwiększa przeżywalność komórek nerwowych w warunkach hipoksji, stresu oksydacyjnego, pozbawienia surowicy, co wykazano w badaniach prowadzonych na komórkach HN33 (mysie komórki hipokampa) oraz na neuronach kory mózgowej [51]. VEGF znacznie redukuje także cytotoksyczny wpływ glutaminianu [38,69] czy mutanta SOD-1 [32], dzięki czemu również zwiększa przeżywalność komórek. Mechanizm tej ochrony polega na hamowaniu indukowanej przez glutaminian nadekspresji kaspazy 3 – głównego mediatora apoptotycznej śmierci komórek nerwowych.

Neuroprotekcyjny wpływ VEGF potwierdzono również w badaniach in vivo przeprowadzonych na szczurach, u których wywoływano niedokrwienie ośrodkowego układu nerwowego przez okluzję tętnicy środkowej mózgu [36,68]. W obszarze pozbawionym ukrwienia obserwowano wzrost stężenia VEGF-mRNA. Dokomorowe podanie przeciwciał skierowanych przeciwko VEGF powoduje natomiast powiększenie strefy zawału oraz nasila zmiany degeneracyjne w neuronach. VEGF zastosowany bezpośrednio na powierzchnię mózgowia wywołuje zmniejszenie strefy niedokrwiennej, a jego dożylne podanie prowadzi do redukcji uszkodzeń w neuronach. Podobny efekt wywiera jednorazowe dokomorowe podanie plazmidów zawierających gen VEGF₁₆₅, jednak musi zostać wykonane przed upływem 2 godzin od wywołania niedokrwienia [65]. Egzogennie zastosowany VEGF działa neuroprotekcyjnie i stymuluje dojrzewanie nowych neuronów, które powstają w obszarze objętym hipoksją, nie wpływa natomiast na angiogenezę i proliferację gleju. Jednak duże dawki tego czynnika wykazują głównie działanie proangiogenne, co może prowadzić do obrzęku strefy zawału i pogorszenia rokowania [36].

Nadal niewyjaśniony pozostaje wpływ działania angiogennego i neuroprotekcyjnego VEGF na prawidłowe funkcjonowanie neuronów objętych ochroną oraz nowo powstałych w obszarze niedokrwienia. Wytłumaczenie tego problemu i wyjaśnienie zawiłych zależności między angiogenezą i neuroprotekcją indukowaną przez VEGF stwarza możliwości lepszego zrozumienia patogenezy wielu chorób neurodegeneracyjnych i otwiera nowe, obiecujące możliwości ich leczenia (ryc. 3).

Ryc. 3. Różne ścieżki w komórce indukowane przez czynnik: (A) VEGF indukuje angiogenezę głównie przez receptory VEGFR-2 (flk-1); (B) neuroangiogeneza również wiąże się z czynnikiem VEGF; (C) duża dawka zastosowanego czynnika VEGF powoduje obrzęk mózgu przez wzrost przepuszczalności naczyń i ich niedojrzałość, co pociąga za sobą krwotok; (D) VEGF powoduje proliferację i dojrzewanie astrocytów i komórek mikroglejowych; (E) VEGF pełni funkcje neuroprotekcyjne bezpośrednio przez receptor VEGFR-2 (flk-1) oraz może hamować apoptozę neuronów indukowaną przez semaforynę 3A (Sema3A), znaną jako czynnik zmniejszający obrzęk, poprzez współzawodnictwo w wiązaniu NRP; (F) ekspresja NRP na powierzchni komórek rakowych może być związana z chemotaksją i angiogenezą komórek w tkankach sąsiadujących

VEGF I KOMÓRKOWE MECHANIZMY INDUKOWANE PRZEZ VEGF JAKO PUNKT UCHWYTU DLA NOWYCH STRATEGII TERAPEUTYCZNYCH

W ostatnich latach VEGF stał się obiecującym czynnikiem w walce z chorobami, w których dochodzi do upośledzenia angiogenezy. Przypuszczano, że podanie VEGF, czy też nawet wstrzyknięcie odpowiedniego wektora zawierającego gen tego czynnika, przyspieszy tworzenie nowych naczyń krwionośnych w niedokrwionym mięśniu sercowym czy mięśniach kończyn dolnych [72]. Duże nadzieje wiązano z możliwościami zastosowania VEGF w profilaktyce restenozy, czyli ponownego zwężania światła tętnicy po zabiegach angioplastyki (poszerzania naczyń wieńcowych częściowo zamkniętych przez blaszki miażdżycowe). Badania przeprowadzone na szczurach i królikach sugerowały, że przyspieszenie odnowy śródbłonka zniszczonego podczas zabiegu może zapobiec wystąpieniu tego niekorzystnego zjawiska. VEGF wydawał się doskonałym kandydatem do tego celu. I zapewne nim jest. Ale, problematyczne okazało się dopasowanie modeli zwierzęcych do sytuacji panującej w ludzkich naczyniach zmienionych miażdżycowo. Okazało się bowiem, że VEGF występuje w dużych ilościach w blaszkach miażdżycowych [11]. Ponadto, nie spodziewano się wystąpienia groźnych dla życia działań niepożądanych terapii proangiogennej [15]. Należy mieć nadzieję, że ujemne strony proponowanej terapii z zastosowaniem VEGF zostaną wyeliminowane.

Wiele pytań i zagadnień dotyczących VEGF zostaje jeszcze niewyjaśnionych. Funkcja neuroprotekcyjna tego czynnika, jakkolwiek jeszcze nie do końca poznana i zrozumiana, rokuje nadzieje na przyszłość. VEGF może być potencjalnym lekiem w walce z chorobami, w których podłożem procesu chorobowego jest niedobór tego czynnika. Dotyczyć to może pacjentów z zaburzeniami, u podstaw których leży proces neurodegeneracji. VEGF może również stać się pomocny w terapii ograniczającej skutki udarów ośrodkowego układu nerwowego oraz podczas późniejszej rehabilitacji neurologicznej tych pacjentów [36,68]. Miejscowe zastosowanie VEGF u chorych po przebytym zawale mięśnia sercowego, mające na celu poprawę unaczynienia uszkodzonego obszaru, mogłoby być alternatywą dla leczenia inwazyjnego. Jednakże w chorobach, takich jak starcze zwyrodnienie plamki (AMD), tło patogenetyczne jest inne. Podstawowym problemem wysiękowej – proliferacyjnej postaci AMD okazuje się bowiem pojawienie się VEGF i jego działanie angiogenne w rejonie choriokapilarów, skutkujące inwazją nowo utworzonych naczyń w obszarach fizjologicznie pozbawionych tego unaczynienia [45,46]. Prowadzi to do stopniowego pogorszenia, a w końcowym etapie do całkowitej utraty wzroku. Zatem, w chorobach o takim podłożu celowe wydaje się poszukiwanie substancji neutralizujących nadmiar VEGF lub blokujących receptory tego czynnika, w celu uniemożliwienia dalszego przekazywania sygnału do komórki.

Okazuje się więc, że terapeutyczne zastosowanie zarówno czynnika VEGF w chorobach wywołanych jego niedoborem, jak i ograniczenie negatywnych skutków jego nadmiaru, wymaga nadal wielu badań, których wyniki przesądzą o możliwości praktycznego wykorzystania zdobytej wiedzy.

PIŚMIENNICTWO

[1] Achen M.G., Jeltsch M., Kukk E., Makinen T., Vitali A., Wilks A.F., Alitalo K., Stacker S.A.: Vascular endothelial growth factor D (VEGF-D) is a ligand for the tyrosine kinases VEGF receptor 2 (Flk1) and VEGF receptor 3 (Flk4). Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 1998; 95: 548-553
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[2] Asahara T., Kawamoto A.: Endothelial progenitor cells for postnatal vasculogenesis. Am. J. Physiol. Cell Physiol., 2004; 287: C572-C579
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[3] Barleon B., Totzke F., Herzog C., Blanke S., Kremmer E., Siemeister G., Marme D., Martiny-Baron G.: Mapping of the sites for ligand binding and receptor dimerization at the extracellular domain of the vascular endothelial growth factor receptor FLT-1. J. Biol. Chem., 1997; 272: 10382-10388
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[4] Brockington A., Lewis C., Wharton S., Shaw P.J.: Vascular endothelial growth factor and the nervous system. Neuropathol. Appl. Neurobiol., 2004; 30: 427-446
[PubMed]  

[5] Carmeliet P., Ferreira V., Breier G., Pollefeyt S., Kieckens L., Gertsenstein M., Fahrig M., Vandenhoeck A., Harpal K., Eberhardt C., Declercq C., Pawling J., Moons L., Collen D., Risau W., Nagy A.: Abnormal blood vessel development and lethality in embryos lacking a single VEGF allele. Nature, 1996; 380: 435-439
[PubMed]  

[6] Carmeliet P., Jain R.: Angiogenesis in cancer and other diseases. Nature, 2000; 407: 249-257
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[7] Choi K., Kennedy M., Kazarov A., Papadimitriou J.C., Kelle G.: A common precursor for hematopoietic and endothelial cells. Development, 1998, 125: 725-732
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[8] Clauss M.: Molecular biology of the VEGF and VEGF receptor family. Semin. Thromb. Hemost., 2000; 26: 561-569
[PubMed]  

[9] D’Angelo G., Martini J.F., Iiri T., Fantl W.J., Martial J., Weiner R.I.: 16K human prolactin inhibits vascular endothelial growth factor- induced activation of Ras in capillary endothelial cells. Mol. Endocrinol., 1999; 13: 692-704
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[10] Davis-Smyth T., Chen H., Park J., Presta L.G., Ferrara N.: The second immunoglobulin-like domain of the VEGF tyrosine kinase receptor Flt-1 determines ligand binding and may initiate a signal transduction cascade. EMBO J.,1996;15: 4919-4927
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[11] Dor Y., Keshet E.: Ischemia-driven angiogenesis. Trends Cardiovasc. Med. 1997; 7: 289-294

[12] Dougher M., Terman B.I.: Autophosphorylation of KDR in the kinase domain is required for maximal VEGF-stimulated kinase activity and receptor internalization. Oncogene. 1999; 18:1619-1627
[PubMed]  

[13] Dulak J., Józkowicz A.: Rola cytokin, tlenku azotu i oksygenazy hemowej-1 w angiogenezie. W: Szlaki przekazywania sygnałów komórkowych – XXI Zimowa Szkoła Instytutu Farmakologii PAN, Mogilany 2004 (red. Nalepa I.). Inst. Farmakol. PAN, 2004; 115-122

[14] Enholm B., Paavonen K., Ristimaki A., Kumar V., Gunji Y., Klefstrom J., Kivinen L., Laiho M., Olofsson B., Joukov V., Eriksson U., Alitalo K.: Comparision of VEGF, VEGF-B, VEGF-C and Ang-1 mRNA regulation by serum, growth factors, oncoproteins and hypoxia. Oncogene. 1997; 14: 2475-2483
[PubMed]  

[15] Epstein S.E., Kornowski R., Fuchs S., Dvorak H.F.: Angiogenesis therapy: amidst the hype, the neglected potential for serious side effects. Circulation, 2001; 104: 115-119
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[16] Ferrara N.: Role of vascular endothelial growth factor in physiologic and pathologic angiogenesis: therapeutic implications. Semin. Oncol., 2002; 29 (6 Suppl. 16):10-14
[PubMed]  

[17] Ferrara N.: Role of vascular endothelial growth factor in regulation of physiological angiogenesis. Am. J. Physiol. Cell Physiol., 2001; 280: C1358-C1366
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[18] Ferrara N., Davis-Smith T.: The biology of vascular endothelial growth factor. Endocr. Rev., 1997; 18: 4-25
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[19] Folkman J.: Clinical application of research on angiogenesis. N. Engl. J. Med. 1995; 333:1757-1763
[PubMed]  

[20] Fong T.A., Shawver L.K., Sun L., Tang C., App H., Powell TJ., Kim Y.H., Schreck R., Wang X., Risau W., Ullrich A., Hirth K.P., McMahon G.: SU5416 is a potent and selective inhibitor of the vascular endothelial growth factor receptor (Flk-1/KDR) that inhibits tyrosine kinase catalysis, tumor vascularization, and growth of multiple tumor types. Cancer Res., 1999; 59: 99-106
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[21] Fuh G., Li B., Crowley C., Cunningham B., Wells J.A.: Requirements for binding and signaling of the kinase domain receptor for vascular endothelial growth factor. J. Biol. Chem., 1998; 273: 11197-11204
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[22] Gluzman-Poltorak Z., Cohen T., Herzog Y., Neufeld G.: Neuropilin-2 and neuropilin-1 are receptors for the 165-amino acid form of vascular endothelial growth factor (VEGF) and of placenta growth factor-2, but only neuropilin-2 functions as a receptor for the 145-amino acid form of VEGF. J. Biol. Chem. 2000; 275: 18040-18045
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[23] Góra-Kupilas K., Jośko J.: The neuroprotective function of vascular endothelial growth factor (VEGF). Folia Neuropathol 2005; 43: 31-39
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[24] Hauser S., Weich H.A.: A heparin-binding form of placenta growth factor (PIGF-2) is expressed in human umbilical vein endothelial cells and in placenta. Growth Factors., 1993; 9: 259-268
[PubMed]  

[25] Jeltsch M., Kaipainen A., Joukov V., Meng X., Lakso M., Rauvala H., Swartz M., Fukumura D., Jain R.K., Alitalo K.: Hyperplasia of lymphatic vessels in VEGF-C transgenic mice. Science, 1997; 276: 1423-1425
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[26] Joukov V., Pajusola K., Kaipainen A., Chilov D., Lahtinen I., Kukk E., Saksela O., Kalkkinen N., Alitalo K.: A novel vascular endothelial growth factor, VEGF-C, is a ligand for the Flt4 (VEGFR-3) and KDR (VEGFR-2) receptor tyrosine kinases. EMBO J., 1996; 15: 290-298
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[27] Jussila L., Alitalo K.: Vascular growth factors and lymphangiogenesis. Physiol. Rev., 2002; 82: 673-700
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[28] Karkkainen M.J., Saaristo A., Jussila L., Karila K.A., Lawrence E.C., Pajusola K., Bueler H., Eichmann A., Kauppinen R., Kettunen M.I., Yla-Herttuala S., Finegold D.N., Ferrell R.E., Alitalo K.: A model for gene therapy of human hereditary lymphedema. Proc. Natl. Acad. Sci. USA. 2001; 98: 12677-12682
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[29] Keck P.J., Hauser S.D., Krivi G., Sanzo K., Warren T., Feder J., Connolly D.T.: Vascular permeability factor, an endothelial cell mitogen related to PDGF. Science, 1989; 246: 1309-1312
[PubMed]  

[30] Kimura H., Esumi H.: Reciprocal regulation between nitric oxide and vascular endothelial growth factor in angiogenesis. Acta Biochim. Pol. 2003, 50: 49-59
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[31] Kukk E., Lymboussaki A., Taira S., Kaipainen A., Jeltsch M., Joukov V., Alitalo K.: VEGF-C receptor binding and pattern of expression with VEGFR-3 suggests a role in lymphatic vascular development. Development, 1996; 122: 3829-3837
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[32] Lee J.W., Bae S.H., Jeong J.W., Kim S.H., Kim K.W.: Hypoxia-inducible factor (HIF-1)?: its protein stability and biological functions. Exp. Mol. Med., 2004; 36: 1-12
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[33] Leung D.W., Cachianes G., Kuang W.J., Goeddel D.V., Ferrara N.: Vascular endothelial growth factor is a secreted angiogenic mitogen. Science, 1989; 246: 1306-1309
[PubMed]  

[34] Li B., Xu W., Luo C., Gozal D., Liu R.: VEGF-induced activation of the PI3-K/Akt pathway reduces mutant SOD1-mediated motor neuron cell death. Mol. Brain Res., 2003; 111: 155-164
[PubMed]  

[35] Maglione D., Guerriero V., Viglietto G., Delli-Bovi P., Persico M.G.: Isolation of a human placenta cDNA coding for a protein related to vascular permeability factor. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 1991; 88: 9267-9271
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[36] Manoonkitiwongsa P.S., Schultz R.L., McCreery D.B., Whitter E.F., Lyden P.D.: Neuroprotection of ischemic brain by vascular endothelial growth factor is critically dependent on proper dosage and may be compromised by angiogenesis. J. Cereb. Blood Flow Metab., 2004; 24:693-702
[PubMed]  

[37] Marumo T., Schini-Kerth V.B., Busse R.: Vascular endothelial growth factor activates nuclear factor-kappaB and induces monocyte chemoattractant protein-1 in bovine retinal endothelial cells. Diabetes, 1999; 48: 1131-1137
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[38] Matsuzaki H., Tamatani M., Yamaguchi A., Namikawa K., Kiyama H., Vitek M.P., Mitsuda N., Tohyama M.: Vascular endothelial growth factor rescues hippocampal neurons from glutamate-induced toxicity: signal transduction cascades. FASEB J., 2001; 15: 1218-1220
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[39] Mattei M.G., Borg J.P., Rosnet O., Marme D., Birnbaum D.: Assignment of vascular endothelial growth factor (VEGF) and placenta growth factor (PLGF) genes to human chromosome 6p12-p21 and 14q24-q31 regions, respectively. Genomics, 1996; 32:168-169
[PubMed]  

[40] Mayhan W.G.: VEGF increases permeability of the blood-brain barrier via a nitric oxide synthase/cGMP-dependent pathway. Am. J. Physiol., 1999; 276: C1148-1153
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[41] Meyer M., Clauss M., Lepple-Wienhues A., Waltenberger J., Augustin H.G., Ziche M., Lanz C., Buttner M., Rziha H.J., Dehio C.: A novel vascular endothelial growth factor encoded by Orf virus, VEGF-E, mediates angiogenesis via signaling through VEGFR-2 (KDR) but not VEGFR-1 (Flt-1) receptor tyrosine kinases. EMBO J.,1999; 18: 363-374
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[42] Muller Y.A., Christinger H.W., Keyt B.A., De Vos A.M.: The crystal structure of vascular endothelial growth factor (VEGF) refined to 1.93 A resolution: multiple copy flexibility and receptor binding. Structure, 1997; 5: 1325-1338
[PubMed]  

[43] Neufeld G., Cohen T., Gengrinovitch S., Poltorak Z.: Vascular endothelial growth factor (VEGF) and its receptors. FASEB J., 1999; 13: 9-22
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[44] Norrby K.: Angiogenesis: new aspects relating to its initiation and control. APMIS, 1997; 105: 417-437
[PubMed]  

[45] Nowak J.Z.: Rola lipofuscyny w etiopatogenezie zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem (AMD). Mag. Okul., 2005; II/2: 103-114

[46] Nowak J.Z.: Druzy, złogi podstawne, proces zapalny i zwyrodnienie plamki związane z wiekiem (AMD). Mag. Okul., 2005; II/3: 174-184

[47] Nowak J.Z., Wiktorowska-Owczarek A.: Neowaskularyzacja w tkankach oka: mechanizmy i rola czynników pro- i antyangiogennych. Klinika Oczna, 2004; 106: 90-97
[PubMed]  [Abstract]  

[48] Ogawa S., Oku A., Sawano A., Yamaguchi S., Yazaki Y., Shibuya M.: A novel type of vascular endothelial growth factor, VEGF-E (NZ-7 VEGF), preferentially utilizes KDR/Flk-1 receptor and carries a potent mitotic activity without heparin-binding domain. J. Biol. Chem., 1998; 273: 31273-31282
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[49] Olofsson B., Pajusola K., Kaipainen A., von Euler G., Joukov V., Saksela O., Orpana A., Pettersson R.F., Alitalo K., Eriksson U.: Vascular endothelial growth factor B, a novel growth factor for endothelial cells. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 1996; 93: 2576-2581
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[50] Olofsson B., Pajusola K., von Euler G., Chilov D., Alitalo K., Eriksson U.: Genomic organization of the mouse and human genes for vascular endothelial growth factor B (VEGF-B) and characterization of a second splice isoform. J. Biol. Chem., 1996; 271: 19310-19317
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[51] Oosthuyse B., Moons L., Storkebaum E., Beck H., Nuyens D., Brusselmans K., Van Dorpe J., Hellings P., Gorselink M., Heymans S., Theilmeier G., Dewerchin M., Laudenbach V., Vermylen P., Raat H., Acker T., Vleminckx V., Van Den Bosch L., Cashman N., Fujisawa H., Drost M.R., Sciot R., Bruyninckx F., Hicklin D.J., Ince C., Gressens P., Lupu F., Plate K.H., Robberecht W., Herbert J.M., Collen D., Carmeliet P.: Deletion of hypoxia-response element in the vascular endothelial growth factor promoter causes motor neuron degeneration. Nat. Genet., 2001; 28: 131-138
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[52] Orlandini M., Marconini L., Ferruzzi R., Oliviero S.: Identification of a c-fos-induced gene that is related to the platelet-derived growth factor/vascular endothelial growth factor family. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 1996; 93: 11675-11680
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[53] Paavonen K., Horelli-Kuitunen N., Chilov D., Kukk E., Pennanen S., Kallioniemi O.P., Pajusola K., Olofsson B., Eriksson U., Joukov V., Palotie A., Alitalo K.: Novel human vascular endothelial growth factor genes VEGF-B and VEGF-C localize to chromosomes 11q13 and 4q34, respectively. Circulation, 1996; 93: 1079-1082
[PubMed]  [Full Text HTML]  

[54] Paper D.H.: Natural products as angiogenesis inhibitors. Planta Med., 1998; 64: 686-695
[PubMed]  

[55] Pluda J.M.: Tumor- associated angiogenesis: mechanisms, clinical implications, and therapeutic strategies. Semin. Oncol., 1997; 24: 203-218
[PubMed]  

[56] Rousseau S., Houle F., Landry J., Huot J.: p38 MAP kinase activation by vascular endothelial growth factor mediates actin reorganization and cell migration in human endothelial cells. Oncogene, 1997; 15: 2169-2177
[PubMed]  

[57] Semenza G.L.: Perspectives on oxygen sensing. Cell, 1999; 98: 281-184
[PubMed]  

[58] Senger D.R., Connolly D.T., Van der Water L., Feder J., Dvorak H.F.: Putrification and NH2-terminal amino acid sequence of guinea pig tumor-secreted vascular permeability factor. Cancer Res., 1990; 50: 1774-1778
[PubMed]  

[59] Shalaby F., Rossant J., Yamaguchi T.P., Gertsenstein M., Wu X.F., Breitman M.L., Schuh A.C.: Failure of blood-island formation and vasculogenesis in Flk-1-deficient mice. Nature, 1995, 376: 62-66
[PubMed]  

[60] Soker S., Fidder H., Neufeld G., Klagsbrun M.: Characterization of novel vascular endothelial growth factor (VEGF) receptors on tumor cells that bind VEGF165 via its exon 7-encoded domain. J. Biol. Chem., 1996; 271: 5761-5767
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[61] Soker S., Takashima S., Miao H.Q., Neufeld G., Klagsbrun M.: Neuropilin-1 is expressed by endothelial and tumor cells as an isoform-specific receptor for vascular endothelial growth factor. Cell, 1998; 92: 735-745
[PubMed]  

[62] Sondell M., Lundborg G., Kanje M.: Vascular endothelial growth factor has neurotrophic activity and stimulates axonal outgrowth, enhancing cell survival and Schwann cell proliferation in the peripheral nervous system. J. Neurosci., 1999; 19: 5731-5740
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[63] Sondell M., Sundler F., Kanje M.: Vascular endothelial growth factor is a neurotrophic factor which stimulates axonal outgrowth through the flk-1 receptor. Eur. J. Neurosci., 2000; 12: 4243-4254
[PubMed]  

[64] Stein I., Neeman M., Shweiki D., Itin A., Keshet E.: Stabilization of vascular endothelial growth factor mRNA by hypoxia and hypoglycemia and coregulation with other ischemia-induced genes. Mol. Cell. Biol., 1995; 15: 5363-5368
[PubMed]  [Full Text PDF]  

[65] Storkebaum E., Carmeliet P.: VEGF: a critical player in neurodegeneration. J. Clin. Invest., 2004; 113: 14-18
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[66] Storkebaum E., Lambrechts D., Carmeliet P.: VEGF: once regarded as a specific angiogenic factor, now implicated in neuroprotection. Bioessays, 2004; 26: 943-954
[PubMed]  

[67] Sun F.Y., Guo X.: Molecular and cellular mechanisms of neuroprotection by vascular endothelial growth factor. J. Neurosci. Res., 2005; 79: 180-184
[PubMed]  

[68] Sun Y., Jin K., Xie L., Childs J., Mao X.O., Logvinova A., Greenberg D.A.: VEGF-induced neuroprotection, neurogenesis, and angiogenesis after focal cerebral ischemia. J. Clin. Invest., 2003; 111: 1843-1851
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[69] Svensson B., Peters M., Konig H.G., Poppe M., Levkau B., Rothermundt M., Arolt V., Kogel D., Prehn J.H.: Vascular endothelial growth factor protects cultured rat hippocampal neurons against hypoxic injury via an antiexcitotoxic, caspase-independent mechanism. J. Cereb. Blood Flow Metab., 2002; 22: 1170-1175
[PubMed]  

[70] Takahashi T., Shibuya M.: The 230 kDa mature form of KDR/Flk-1 (VEGF receptor-2) activates the PLC-gamma pathway and partially induces mitotic signals in NIH3T3 fibroblasts. Oncogene, 1997; 14: 2079-2089
[PubMed]  

[71] Tischer E., Gospodarowicz D., Mitchell R., Silva M., Schilling J., Lau K., Crips T., Fiddes J.C., Abraham J.A.: Vascular endothelial growth factor: a new member of the platelet-derived growth factor gene family. Biochem. Biophys. Res. Commun., 1989; 165: 1198-1206
[PubMed]  

[72] von Degenfeld G., Banfi A., Springer M.L., Blau H.M.: Myoblast-mediated gene transfer for therapeutic angiogenesis and arteriogenesis. Br. J. Pharmacol., 2003; 140: 620-626
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[73] Wiesmann C., Fuh G., Christinger H.W., Eigenbrot C., Wells J.A.., de Vos A.M.: Crystal structure at 1.7 A resolution of VEGF in complex with domain 2 of the Flt-1 receptor. Cell, 1997; 91: 695-704
[PubMed]  

[74] Wu H.M., Yuan Y., Zawieja D.C., Tinsley J., Granger H.J.: Role of phospolipase C, protein kinase C, and calcium in VEGF- induced venular hyperpermeability. Am. J. Physiol., 1999; 276: H535-H542
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[75] Yamashita J., Itoh H., Hirashima M., Ogawa M., Nishikawa S., Yurugi T., Naito M., Nakao K.: Flk-1-positive cells derived from embryonic stem cells serve as vascular progenitors. Nature, 2000, 408: 92-96
[PubMed]  [Full Text HTML]  [Full Text PDF]  

[76] Zagórska A., Dulak J.: HIF-1: the knowns and unknowns of hypoxic sensing. Acta Biochim. Pol., 2004; 51: 563-585
[PubMed]  [Full Text PDF]  

Pełna treść artykułu